สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนไม่เข้าใจขออภัยด้วยนะคะ
เริ่มต้น เรากับแฟนคบกันมาได้เกือบ 7 ปีค่ะ ปีที่แล้วเราได้ซื้อบ้านอยู่ด้วยกันในเดือนกรกฎาคมแต่พอมาปีนี้เขาเสียชีวิตเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคมที่ผ่านมาค่ะ เค้าป่วยด้วยโรคมะเร็ง จริงๆอีกแค่ 5 วันก็เป็นวันเกิดเขาแล้วค่ะ เราก็อยู่ดูแลจนถึงวินาทีสุดท้าย จัดการงานศพเคลียร์เอกสารให้ทางบ้านฝ่ายเขาเรียบร้อยค่ะ แต่พอเรากลับมาอยู่บ้านคนเดียว เรามีความรู้สึกเคว้งมาก เหงาขาดที่พึ่งและไม่มีคนคอยให้คำปรึกษาค่ะ เพราะตอนเขามีชีวิตอยู่เราตัวติดกันตลอดเป็นทั้งเพื่อนพี่ เป็นคนคอยให้คำปรึกษาทุกๆอย่างค่ะ พอมาตอนนี้เราไม่มีเขา เรารู้สึก เหมือนอยู่คนเดียวทำงานให้จบไปวันๆแต่พออยู่บ้านเราก็ต้องทำตัวให้เข้มแข็งนะคะเพราะว่าแม่เราย้ายมาอยู่กับเราด้วยค่ะ แต่พออยู่คนเดียวหรือขับรถนี่รู้สึกเคว้งมากน้ำตาไหลตลอดเวลาเลยค่ะ เรามีเพื่อนนะคะแต่จะปรึกษาเพื่อน เพื่อนเขาก็เครียดเรื่องส่วนตัวด้วยสถานการณ์ covid ทำให้เขาไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งสิ้นที่เกี่ยวกับความทุกข์ของเรา ส่วนเพื่อนสนิทที่เหลือก็อยู่ต่างจังหวัดหมดเลยค่ะ ใคร เคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างคะแล้วคุณผ่านมาได้ยังไงกับการใช้ชีวิตคนเดียวคะทุกวันนี้เราตื่นขึ้นมาแล้วต้องคิดว่าเราต้องสู้ เพื่อสิ่งที่สร้างมาด้วยกัน กับภาระที่เราสร้างกันมาและอยู่เพื่อดูแลแม่และทำบุญให้เขาค่ะ อีกใจหนึ่งเราก็คิดว่าเราไม่รู้จะสู้เพื่ออะไรในเมื่ออนาคตของเราที่มีเขา ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วค่ะ
สูญเสียคนรัก มีวิธีจัดการกับสถานการณ์นี้แบบไหนบ้าง
เริ่มต้น เรากับแฟนคบกันมาได้เกือบ 7 ปีค่ะ ปีที่แล้วเราได้ซื้อบ้านอยู่ด้วยกันในเดือนกรกฎาคมแต่พอมาปีนี้เขาเสียชีวิตเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคมที่ผ่านมาค่ะ เค้าป่วยด้วยโรคมะเร็ง จริงๆอีกแค่ 5 วันก็เป็นวันเกิดเขาแล้วค่ะ เราก็อยู่ดูแลจนถึงวินาทีสุดท้าย จัดการงานศพเคลียร์เอกสารให้ทางบ้านฝ่ายเขาเรียบร้อยค่ะ แต่พอเรากลับมาอยู่บ้านคนเดียว เรามีความรู้สึกเคว้งมาก เหงาขาดที่พึ่งและไม่มีคนคอยให้คำปรึกษาค่ะ เพราะตอนเขามีชีวิตอยู่เราตัวติดกันตลอดเป็นทั้งเพื่อนพี่ เป็นคนคอยให้คำปรึกษาทุกๆอย่างค่ะ พอมาตอนนี้เราไม่มีเขา เรารู้สึก เหมือนอยู่คนเดียวทำงานให้จบไปวันๆแต่พออยู่บ้านเราก็ต้องทำตัวให้เข้มแข็งนะคะเพราะว่าแม่เราย้ายมาอยู่กับเราด้วยค่ะ แต่พออยู่คนเดียวหรือขับรถนี่รู้สึกเคว้งมากน้ำตาไหลตลอดเวลาเลยค่ะ เรามีเพื่อนนะคะแต่จะปรึกษาเพื่อน เพื่อนเขาก็เครียดเรื่องส่วนตัวด้วยสถานการณ์ covid ทำให้เขาไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งสิ้นที่เกี่ยวกับความทุกข์ของเรา ส่วนเพื่อนสนิทที่เหลือก็อยู่ต่างจังหวัดหมดเลยค่ะ ใคร เคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างคะแล้วคุณผ่านมาได้ยังไงกับการใช้ชีวิตคนเดียวคะทุกวันนี้เราตื่นขึ้นมาแล้วต้องคิดว่าเราต้องสู้ เพื่อสิ่งที่สร้างมาด้วยกัน กับภาระที่เราสร้างกันมาและอยู่เพื่อดูแลแม่และทำบุญให้เขาค่ะ อีกใจหนึ่งเราก็คิดว่าเราไม่รู้จะสู้เพื่ออะไรในเมื่ออนาคตของเราที่มีเขา ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้วค่ะ