มีผู้กล่าวว่าการแบ่งปันกันไม่ใช่เพราะมีนํ้าใจประเสริฐ แต่เป็นเพราะมีของพอจะแบ่งหรือเปล่า
ยามไหนที่กสิกรลงมือเก็บเกี่ยวได้ผลผลิตดี แม้แขกแปลกหน้ายังได้รับการเลี้ยงดูอย่างอิ่มหนำ
แต่ถ้าเมื่อใดที่เก็บเกี่ยวไม่ได้ผล ก็ไม่ยอมแบ่งอาหารให้แม้บุตรหลานผู้เยาว์วัย
ในยุคบรรพกาล บุรุษอาจไม่ต้องทำไร่ไถนา เพราะลำพังเพียงพืชผลที่สุกงอมตามธรรมชาติ ก็เพียงพอแก่การอิ่มหนำ
เมื่อผู้คนมีจำนวนน้อยในขณะที่โภคทรัพย์เหลือเฟือ การแย่งชิงจึงเป็นสิ่งเกินความจำเป็น
แต่ในยุคปัจจุบันมนุษย์ทวีจำนวนเพิ่มขึ้น ขณะที่โภคทรัพย์ร่อยหรอตามลำดับ
แม้จะทำงานสาหัสปานใด ผลตอบแทนที่ได้ก็น้อยเหลือ ผู้คนยุคปัจจุบันจึงให้ความสำคัญกับตำแหน่งลาภยศกันหนักหนา
เพราะเหตุนี้คนโบราณจึงยอมยกตำแหน่งให้แก่กันโดยง่าย
แต่ปัจจุบันแม้เป็นตำแหน่งนายอำเภอก็ไม่มีใครคิดจะลุกจากเก้าอี้ เพราะมีผลประโยชน์มหาศาลคํ้าไว้
การแบ่งปันไม่ได้อยู่ที่นํ้าใจงดงามหรือครับ?