ก็คือว่าเราอายุตอนนี้กำลังเข้า16 คุณเเม่เสียหลังจากเราได้อายุ15 1เดือนครึ่ง เค้าได้เป็นปอดอักเสบ ลงปอดขึ้นสมอง รามไปไตสู่หัวใจ ตอนนั้นคือเป็นอะไรเรารู้สึกหดหู่มากช่วยอะไรก็ไม่ได้เรายังเด็กได้เเต่ขอความช่วยเหลือจากญาติๆเเล้วเราก็ไม่เชิงว่าฐานะยากจนเเต่เป็นครอบครัวที่ฐานะกลางๆพอมีเงินจะรักษา ยอมยืมเงินญาติไติเหนี้เพื่อให้คุณเเม่หาย เเต่หมอบอกคุณเเม่มาช้าไปรักษาช้าก็เลยทำให้หายยาก โอกาสจะได้มีเเค่30% 70%คือไม่รู้เรื่อง พอเรารู้ว่าเเม่สบายเราก็ได้เเต่เเอบร้องไห้เเม่ไม่รู้ พอวันที่ป้ามาหาหมอจึงยอมไปโรงบาลไปอีกทีหมอก็เอาเเต่ด่าป้าว่าทำไมถึงพามาช้าขนาดนี้ถ้าไม่มาเผลออีกไม่กี่วันเอาอาจจะไปเเล้วก็ได้ ได้ยินคำนี้ด้วยความที่เราเป็นลูกติดเเม่ไปไหนก็มีเเต่เเม่(ชี้เเจ้งว่าพ่อติดโควิดบินมาไทยไม่ได้ ได้เเต่กังวลเเม่(คุณพ่อเป็นคนต่างชาติ))คือทุกๆเวลามีเเต่เเม่เวลาเรามีเรื่องสบายใจเราก็เล่าให้เเม่ฟังทุกอย่าง ตั้งเเต่วันที่เเม่นอนโรงบาลเเละเราถึงตะอายุ15เราติดเเม่ถุงขนาดยังไม่เเยดนอนคนเดียวยังนอนกอดเเม่ เเม่ไม่เคยนอนโรงบาลเลยตั้งเเต่เราเกิดมา15ปีเเละไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้เเม่ก็ได้นอนห้องเเบบมีคุณหมอ24ชั่วโมงดูเเลตลอดเวลาไม่สามารถนอนเฝ้าได้ วันที่2ยังพูดคุยได้ปกติเเละเป็นวันสุดท้ายที่ได้คุยกับเเม่เเม่ยังกอดเเล้วบอกเราสู้ๆไม่เป็นไรเด๋วเเม่ก็หาย(หายในตอนนั้นคือหายกลับมาเป็นแกติเเต่หายของเราตอนนี้คือหายไปจากในชีวิตอยู่เเต่ในใจเเละความทรงจำ)วันต่อมาวันที่3ความจริงเป็นวันที่เราจะต้องไปโรงเรียนเเต่เราไม่อยากไปโรงเรียนตอนเช้าก็โทรไปหาเเม่บอกไม่ไปนะเเม่ก็พูดคุยได้ปกติตอนเช้าตกบ่ายไปหาก็คือเเม่สมองไปละจ้าไม่รู้เรื่องเลยถามอะไรก็ตามอ่าๆๆ วันต่อมาเราโทรไปหาป้าว่าเเม่ไม่ไหวเเล้วเเล้วเราอะตัวคนเดียวพ่อก็ไม่อยู่เเละเป็นวันที่หมอคิดต่อโรงบาลจุฬาให้รับเเม่ไปต่อเพราะทางนี้รับไม่ไหว อ่ะเเล้วก็ได้ห้องเป็นห้องผู้ป่วยฉุกเฉินหรือเรียกว่าICUตกคืนละ3-4หมื่น สำหรับเราก็เเพงเเต่เรายอมที่จะเเบบว่าสละเงินทั้งชีวิตที่เเม่ให้เราไว้ในบัญขีได้ 2-3ต่อมาเราคิดว่าเเม่โอเคขึ้นนะอาการสีหน้าคือดีขึ้นเเต่เปล่าเลย ข้างนอกดูเหมือนดีเเต่หมอบอกข้างในในร่างกายคือพังหมดเเล้ว ต้องทำปวดเทียม ไตเทียม เครื่องข่วยหายใจ อ๊อกซิเจน เเล้วตอนเเรกยื่นขอปอดไปได้เเล้วเราจะผ่าตัดผลสรุปยังไม่ได้ ก็คือต้องรอ เเต่การรอของเเม่นั้นเหมือนเขาไปตั้งเเต่อยู่โรงพยาบาลเก่าเเล้วคือเราจับขาเขาเเบบเย็นเเต่หน้าผากยังอุ่นอยู่ผลสรุปก็คืออยู่ได้ประมาณ1อาทิตย์เเม่ก็ไปจริงๆอย่างที่เราบอกส่าเเม่น่าจะไปตั้งนานเเล้วเเต่เเม่รอที่จะได้วิดีโอคุยกับพ่อเเละก็รอป้ามาปิดตามให้รอวิดีโอคุยกับญาติๆคือเขาได้ยินพอคุยเสดเขาก็ไปเลยก่อนหน้านี้คือทางพี่ๆของเเม่ตัดสินใจโดยก่อนปล่อยเเม่ไปตามธรรมชาติเเต่ทางคุณพ่อบอกรักษายังไงก็ได้จอได้หายนอนติดเตียงก็ได้มันก็ยังดีกว่าไม่ได้อยู่กับเรา เราก็คิดเหมือนพ่อเเต่พอมาคิดอีกทีก็สงสารเเม่เหมือนมาทรมานเเม่ปล่อยเเม่ไปเถอะ เเล้วเเม่ก็ได้จากเราไปก่อนวันคริสมาสนี่ก็เเือน8ละจะครบปีละเราได้สังเกตตัวเองว่าเราไม่สามารถนอนคนเดียวได้ถ้าเรานอนคนเดียวได้เราก็จะเป็นเเบบนี้เเละก็นั้งเบ่าร้องไห้ไปด้วยดูรูปเเม่ เมื่อเรานอนคนเดียวจะต้องมีนำ้ตาก่อนหลับทุกคืนเเต่ถ้านอนกับพี่ก็คือหลับเลย ทำไงดีค่ะเราว่าเรายอมรับความจริงได้เเล้วเเต่กลับกันคือถ้าเรานอนคนเดียวเราก็จะนอนไม่คอยหลับเเละก็จะเป็นเเบบนี้ร้องไห้ก่อนนอนทุดคืนบางครั้งคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า