สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากจะมาระบายความในใจกับคนในpantip แล้วก็อยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ย
คือต้องบอกก่อนว่าครอบครัวเราไม่ได้รวยถึงขนาดที่แบบ มีคนใช้หรือข้าวของเครื่องใช้ในบ้านต้องหรูหรา ก็เป็นครอบครัวปกติทั่วไปนั่นแหละ ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องน้ำ ก็เหมือนบ้านทั่วๆไป พ่อแม่เราเป็นอาจารย์ทั้งคู่
โอเคดูเหมือนจะนอกเรื่องไปหน่อย เข้าเรื่องเลยละกัน
เรามีความรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างที่จะเป็นลูกคุณหนู ไม่ใช่ลูกคุณหนูที่บ้านรวยหรือใช้ของไฮโซแต่อย่างใด แล้วก็ไม่ได้แต่งตัวเก่งด้วย แต่เป็นประเภทที่เก่งแต่เรื่องเรียนนอกนั้นทำเ*ี้ยไรไม่เป็นอะ(ขออภัยในคำหยาบค่ะ555) พ่อแม่เราชอบเป็นห่วงเราเกินเหตุ ย่าจะพาเราไปเดินเล่นแถวริมน้ำยังไม่ค่อยให้ไปเลย กว่าจะขอไปได้ก็ต้องคอยบอกว่าระวังรถนะลูก หรือระวังตกน้ำไรเงี้ย ซึ่ง!?ไม่ใช่ว่าเราไม่เข้าใจว่าเขาหวังดีนะ แต่มันก็เกินปายย หนูโตเป็นควายแล้วนะคะ😅 แล้วก็มีอีกหลายเรื่องที่เรารู้สึกว่าตัวเองถูกทะนุถนอมมากไปหน่อย อยากรู้ว่าถ้าได้ใช้ชีวิตแบบสนุกๆ พ่อแม่ปล่อยแบบเพื่อนจะเป็นยังไง ส่วนเรื่องนิสัยของเราน่ะเหรอ ใครว่าคำว่าลูกคุณหนูต้องเอาแต่ใจเสมอไปล่ะ เราก็เชื่อฟังพ่อแม่ อะไรที่ให้ไม่ได้จริงๆก็โอเค ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เรื่องงานบ้านก็ทำ ล้างจาน,กวาดบ้าน,ถูบ้าน,ตากผ้า,พับผ้า,ทอดไข่ก็ทำได้ แต่มันก็มีอีกหลายอย่างที่ทำไม่ได้อะ อย่างเช่นรีดผ้าหรือหุงข้าวไรเงี้ย เราเป็นคนที่จิตใจอ่อนไหวมาก เจออะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ เก็บความรู้สึกไม่เก่ง เพื่อนก็เลยเกลียดTT แล้วเราเป็นคนที่ไม่โกรธไม่เกลียดใคร(แต่เกลียดชีวิตตัวเองแล้วก็โกรธตัวเองบ่อยๆ)ให้อภัยคนง่าย ลืมง่าย ไม่หยิ่ง ช่วยเพื่อนบ่อยๆ แต่ก็ไม่น่าคบในสายตาเพื่อน(ได้ไงฟระ) ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท เดินคนเดียวกินข้าวคนเดียวตลอด เรื่องเรียนก็ดี ได้เกรด4ทุกปีแต่เกรดมันก็ทำให้มีงานทำซื้อข้าวแด๊กเองไม่ได้หนิ ก็จริงอยู่ความรู้อาจจะช่วยได้บ้างแต่เราเป็นคนที่แก้ปัญหาไม่เป็น เรื่องง่ายๆที่เด็กวัยเดียวกันทำได้ก็ทำไม่ได้ เหมือนสำนวนความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดอะ มันทำให้เราดูถูกตัวเองว่าอย่างเราคงหางานทำไม่ได้แน่ๆ การอยู่ในสังคมก็ยาก คนอย่างเราหายไปซะก็ดี คือมันดาวน์มากๆอะค่ะ รู้สึกถึงความว่างเปล่าของชีวิต ใครๆอาจจะบอกเอาไว้ว่า คนพิการหรือคนไม่มีเงินเรียนเขายังสู้เลย แต่คนเราต่างมีปัญหาที่ต่างกัน และอดทนได้ไม่เท่ากัน ที่เราไม่ได้เกิดมาเป็นอย่างนั้น ไม่ได้ช่วยครอบครัวหาเงินตั้งแต่เด็ก มันจะทำให้เราเป็นคนไร้ค่าเหรอ? พยายามทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ตั้งใจเรียนต่อไป แต่ยังไงก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นภาระของพ่อแม่อะ กว่าจะโตแล้วเลี้ยงครอบครัว ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้ก็อีกนาน เราไม่รู้จะทนความรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าได้อีกนานแค่ไหน ใช้ชีวิตต่อไปในโลกที่ตัวเองคิดว่ามันโหดร้าย ถึงอย่างนั้นก็พยายามเตือนสติตัวเองว่าอยู่เพื่อครอบครัว
ที่จะคุยก็มีแค่นี้ค่ะ อาจจะอ่านแล้วงงๆหน่อยนะคะ ใครเป็นแบบเราบ้างมาคุยกันในเม้นได้เลยน้าาา
เป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนู และรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหน😔
คือต้องบอกก่อนว่าครอบครัวเราไม่ได้รวยถึงขนาดที่แบบ มีคนใช้หรือข้าวของเครื่องใช้ในบ้านต้องหรูหรา ก็เป็นครอบครัวปกติทั่วไปนั่นแหละ ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ห้องน้ำ ก็เหมือนบ้านทั่วๆไป พ่อแม่เราเป็นอาจารย์ทั้งคู่
โอเคดูเหมือนจะนอกเรื่องไปหน่อย เข้าเรื่องเลยละกัน
เรามีความรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างที่จะเป็นลูกคุณหนู ไม่ใช่ลูกคุณหนูที่บ้านรวยหรือใช้ของไฮโซแต่อย่างใด แล้วก็ไม่ได้แต่งตัวเก่งด้วย แต่เป็นประเภทที่เก่งแต่เรื่องเรียนนอกนั้นทำเ*ี้ยไรไม่เป็นอะ(ขออภัยในคำหยาบค่ะ555) พ่อแม่เราชอบเป็นห่วงเราเกินเหตุ ย่าจะพาเราไปเดินเล่นแถวริมน้ำยังไม่ค่อยให้ไปเลย กว่าจะขอไปได้ก็ต้องคอยบอกว่าระวังรถนะลูก หรือระวังตกน้ำไรเงี้ย ซึ่ง!?ไม่ใช่ว่าเราไม่เข้าใจว่าเขาหวังดีนะ แต่มันก็เกินปายย หนูโตเป็นควายแล้วนะคะ😅 แล้วก็มีอีกหลายเรื่องที่เรารู้สึกว่าตัวเองถูกทะนุถนอมมากไปหน่อย อยากรู้ว่าถ้าได้ใช้ชีวิตแบบสนุกๆ พ่อแม่ปล่อยแบบเพื่อนจะเป็นยังไง ส่วนเรื่องนิสัยของเราน่ะเหรอ ใครว่าคำว่าลูกคุณหนูต้องเอาแต่ใจเสมอไปล่ะ เราก็เชื่อฟังพ่อแม่ อะไรที่ให้ไม่ได้จริงๆก็โอเค ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เรื่องงานบ้านก็ทำ ล้างจาน,กวาดบ้าน,ถูบ้าน,ตากผ้า,พับผ้า,ทอดไข่ก็ทำได้ แต่มันก็มีอีกหลายอย่างที่ทำไม่ได้อะ อย่างเช่นรีดผ้าหรือหุงข้าวไรเงี้ย เราเป็นคนที่จิตใจอ่อนไหวมาก เจออะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ เก็บความรู้สึกไม่เก่ง เพื่อนก็เลยเกลียดTT แล้วเราเป็นคนที่ไม่โกรธไม่เกลียดใคร(แต่เกลียดชีวิตตัวเองแล้วก็โกรธตัวเองบ่อยๆ)ให้อภัยคนง่าย ลืมง่าย ไม่หยิ่ง ช่วยเพื่อนบ่อยๆ แต่ก็ไม่น่าคบในสายตาเพื่อน(ได้ไงฟระ) ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท เดินคนเดียวกินข้าวคนเดียวตลอด เรื่องเรียนก็ดี ได้เกรด4ทุกปีแต่เกรดมันก็ทำให้มีงานทำซื้อข้าวแด๊กเองไม่ได้หนิ ก็จริงอยู่ความรู้อาจจะช่วยได้บ้างแต่เราเป็นคนที่แก้ปัญหาไม่เป็น เรื่องง่ายๆที่เด็กวัยเดียวกันทำได้ก็ทำไม่ได้ เหมือนสำนวนความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดอะ มันทำให้เราดูถูกตัวเองว่าอย่างเราคงหางานทำไม่ได้แน่ๆ การอยู่ในสังคมก็ยาก คนอย่างเราหายไปซะก็ดี คือมันดาวน์มากๆอะค่ะ รู้สึกถึงความว่างเปล่าของชีวิต ใครๆอาจจะบอกเอาไว้ว่า คนพิการหรือคนไม่มีเงินเรียนเขายังสู้เลย แต่คนเราต่างมีปัญหาที่ต่างกัน และอดทนได้ไม่เท่ากัน ที่เราไม่ได้เกิดมาเป็นอย่างนั้น ไม่ได้ช่วยครอบครัวหาเงินตั้งแต่เด็ก มันจะทำให้เราเป็นคนไร้ค่าเหรอ? พยายามทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ตั้งใจเรียนต่อไป แต่ยังไงก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นภาระของพ่อแม่อะ กว่าจะโตแล้วเลี้ยงครอบครัว ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ได้ก็อีกนาน เราไม่รู้จะทนความรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าได้อีกนานแค่ไหน ใช้ชีวิตต่อไปในโลกที่ตัวเองคิดว่ามันโหดร้าย ถึงอย่างนั้นก็พยายามเตือนสติตัวเองว่าอยู่เพื่อครอบครัว
ที่จะคุยก็มีแค่นี้ค่ะ อาจจะอ่านแล้วงงๆหน่อยนะคะ ใครเป็นแบบเราบ้างมาคุยกันในเม้นได้เลยน้าาา