หนูไม่รู้เลยค่ะว่าเกิดมาเพื่ออะไร

สวัสดีค่ะ หนู อายุ20ปี แต่ยังไม่โตพอที่จะตัดความรู้สึกในวัยเด็กของตัวเองออกไปได้ นั้นคือความอิจฉาค่ะหนูอิจฉาน้องตัวเองค่ะ(ลูกสาวของน้า) ที่ได้ทุกอย่างจากปู่ทั้งๆที่พวกหนูหลานคนอื่นๆไม่เคยได้กันเลย ที

ครอบครัวเรามี4คนค่ะ มีคนแรกพี่สาว คนสองพี่ชาย แล้วก็มีแฝดค่ะ คือเราแฝดน้องนะคะ ซึ่งพี่สาวกับพี่ชาย ห่างกับหนูประมาณ15ปี พ่อกับแม่ก็ปล่อยแล้วค่ะเพราะพวกเชาโตกันแล้ว ปัญหาคือ หนูเป็นแฝดใช่มั้ยคะ แล้วหนู

คือเราเคยโดนแม่ด่าว่า "เนรคุณ" เพียงเพราะเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา จนวันนึงได้คุยกัน ขอโทษ ขอโพยกัน แต่แม่ก็ยังมีพฤติกรรมเหมือนเดิม คือ เอาเราไปว่าลับหลังกับคนในครอบครัวแบบเจ็บ ๆ แสบ ๆ จนทุกว

เราแบกรับปัญหาของทุกคนในบ้าน มาเก็บและรับผิดชอบเองทุกอย่าง เพราะว่าเราคิดว่าคนในบ้าน (พ่อ) เรา เราไม่อยากให้เค้ารับรู้เรื่องเครียดหรือเรื่องทุกข์ร้อนใดๆ ด้วยคิดว่ามันคือความกตัญญูมาตลอด วันนึงพ่อเราออ

.

มีหลานอยู่คนนึงค่ะ น้องของพี่ชายซึ่งพี่ชายเป็นลูกของป้าค่ะ คือ หลานเป็นกะเทย ตอนแรก พ่อน้องเขารับไม่ได้ รวมถึงปู่ด้วย แต่ตอนนี้ พวกท่านก็ปล่อย เพียงแต่ว่าวันๆ เอาแต่ว่า เอาแต่บ่น บางวันหนักมาก ถึงขั้น

คือว่าอยากได้คำปรึกษานะคะมีหลานชายอยู่1คนเกเรมากติดยาบ้าไม่ทำงานขอเงินคนในบ้านไม่ได้ก็โวยวายต่อยตีคนในบ้านล่าสุดก็ต่อยปู่อายุ90ปีจนใบหน้าแตกแจ้งความเอาผิดก็ไม่เห็นมีอะไรเรื่องก็เงียบไปคะจะต้องทำยังไงต

เราเป็นน้องสาวคนเล็กของที่บ้าน ปกติคนส่วนมากจะบอกว่าลูกคนเล็กถูกเลี้ยงมาแบบตามใจแต่ไม่ใช่กับเรา ตั้งแต่เด็กๆเรารู้สึกว่าพ่อแม่ไม่ค่อยได้สนใจเรา พ่อเคยบอกกับเราว่าตั้งใจมีลูกแค่2คน แต่ก็พลาดมีเรามาเป็น

ตามชื่อกระทู้เลยค่ะหนูไม่รู้ว่าควรจัดการกับอารมณ์ในตอนนี้ยังไงดีเริ่มเรื่องคือตอนอยู่ม.ต้นหนูได้มีเพื่อนคนหนึ่งแต่่ได้ทะเลาะกันไปพอขึ้นม.ปลายหนูกับเขาอยู่ห้องเดียวกันแต่หนูคิดแค่ว่าหนูไม่เอาเรื่องนั้น