เท่าที่ลองอ่านคำตอบในกท.ก่อนหน้าผ่านๆมาก็จะมี...
1) ครอบครัว พ่อแม่ สามี/ภรรยาและลูก สัตว์เลี้ยง
2) เงินเดือน/หนี้สิน เอาไปช็อปปิ้ง ท่องเที่ยว
3) ดูหนัง ฟังเพลง ทำสิ่งที่ชอบ
4) มีเป้าหมายในชีวิต 👏
มีนอกเหนือจากนี้อีกไหมนัาา
เรามองหาเหตุผลอะไรที่มันให้ความรู้สึกว่า อยากทำ มากกว่า ต้องทำ บ้าง
ข้อแรก ถ้าเป็นเพราะ เป็นห่วงว่าเค้าจะอยู่ยังไง ไม่มีใครดูแล หรืออยู่ทดแทนบุญคุณ สำหรับเรา มองว่ามันคือหน้าที่ ความรับผิดชอบที่ต้องทำ แต่ถ้าอยู่เพราะอยากเห็นลูกเติบโต เห็นรอยยิ้มของเค้าในทุกๆวัน อึ้ม อันนี้ค่อยดูสดใสนิดนีง แต่เราก็ยังไม่ได้อยู่ในจุดที่จะอินอะไรแบบนั้น
ข้อสอง ในการทำงานจะมีสักกี่คนกันที่อยากจะรีบไปทำงานเพราะว่าสนุกกับมัน ถ้าคุณเป็นคนนั้น โชคดีมากๆเลย แต่เราเข้าใจว่าส่วนใหญ่มองที่ปลายทาง คือถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินใช้ ก็ใช้ชีวิตลำบาก จึงต้องไปทำ ดั่งวลี พรุ่งนี้วันจันทร์อีกแล้ว 😪
ข้อสาม อะไรก็ตามที่เป็นการผ่อนคลายใครๆก็น่าจะชอบ แต่สิ่งเหล่านี้มันก็ทำได้แค่เพียงช่วงสั้นๆ สุดท้ายเราก็ต้องกลับมาในโลกแห่งความจริง
ข้อสุดท้าย อันนี้ดูน่าจะตอบโจทย์เราที่สุด เราเคยมีเป้าหมายนะ เล่นใหญ่มากเลยด้วย แบบว่าอยากทำอะไรเพื่อคนอื่น เห็นคนที่ลำบาก ใช้ชีวิตอดๆอยากๆ ฉันอยากจะทำงานในหน่วยงานที่วางแผนเศรษฐกิจ อยากจะทำให้พวกเค้ามีชีวิตที่ดีขึ้น เห็นคนอื่นมีความสุขเราก็เป็นสุขไปด้วย ตัดภาพมาตอนนี้ อึม..ชีวิตตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ก่อนจะไปอยู่ตรงนั้นเธอมีความสามารถเพียงพอแล้วหรอ เธอเป็นใครจะไปเปลี่ยนโลกได้ขนาดนั้น...
ส่วนเป้าหมายเล็กๆกว่านั้น มันก็นึกไม่ค่อยออกแล้วแหะ ถ้ามีมันก็เป็นความกดดันซะมากกว่า
เราไม่ค่อยแน่ใจว่าระบบความคิดของเราตอนนี้เข้าสู่ภาวะซีมเศร้าแล้วหรือยัง แต่ถ้านับจากอาการ มีบ้างบางข้อ แต่ไม่หนักขนาดนั้น คือใช้ชีวิตได้ปกติทุกอย่าง แต่มันจะมีบางจังหวะที่ก็รู้สึกท้อ มองไม่เห็นอนาคตที่สดใส แล้วก็ไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้แล้ว ความคิดแบบนี้พาหดหู่เป็นระยะๆ ยิ่งนานวันยิ่งเริ่มตอกย้ำความคิด
สิ่งที่เรามองเห็นในตอนนี้ คือ โลกที่มีแต่การแข่งขัน ต่อสู้ ดื้นรน (อาทิเช่น หน่วยงานหนึ่งเปิดรับเจ้าหน้าที่10กว่าคน วันนี้ประกาศรายชื่อผู้สมัคร เกือบพันคน โอ้โห จะเอาอะไรไปสู้อ่ะ)
ไม่ว่าจะวันนี้หรืออีก10 20ปีข้างหน้า การใช้ชีวิตมันก็ดู เหนื่อย ต้องตะเกียกตะกาย และมีแต่จะรุนแรงขึ้น ถ้าหากเรายังอยู่ในสังคมทุนนิยมต่อไป นอกจากคนด้วยกัน ไหนจะยังมีAIที่จะพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆจนมีที่เหลือให้คนได้ทำงานน้อยลง ซึ่งก็ต้องเป็นคนเก่งมากๆถึงจะอยู่ได้ชิวๆ ช่องว่างรายได้ก็จะยิ่งสูงขึ้น
อยากจะหันหลังให้กับเงิน ใช้ชีวิตเรียบง่าย มีพื้นที่เกษตรเป็นของตัวเอง ไม่ต้องซื้อขายอะไรกับใคร? ว้าว น่าสน อย่างแรกต้องมีที่ดิน อย่างที่สองต้องมีความรู้และประสบการณ์ด้านนี้ ไม่งั้นก็คงไปไม่รอด ซึ่งเติบโตมาในสังคมเมือง เราก็ดันชินกับความสบายไปแล้ว คิดแล้วก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ...
สรุปเราก็ต้องยอมทำตามระบบแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆรอจนกว่าวันที่เราตายตามธรรมชาติ แบบนั้นหรอ
นอกจากนั้น ไหนจะปัญหาเรื่องอื่นๆที่มันเข้ามาวนเวียนอีกล่ะ ถ้ามีแต่เรื่องให้ทุกข์ใจแบบนั้น จบมันตั้งแต่ตอนนี้น่าจะดีกว่า...
อีกฟากนึงในใจบอกเราว่า ฆ่าตัวตายมันบาปนะ คนที่รักเราจะเสียใจนะ ถ้าทำแล้วดันไม่ตาย พิกลพิการใช้ชีวิตทรมานกว่าเดิมอีกนะ...ก็ให้กำลังใจตัวเองไปได้พ้ากกนึง อารมณ์ดีขึ้นได้ช่วงนีง เดี๋ยวความคิดนี้มันก็วนมาอีกละ ทำไมมันน่าเบื่อขนาดนี้ บ้าบอ
ณ ปัจจุบัน เราเรียนจบมาได้1ปีกว่าๆ ไม่มีงานทำ ครึ่งปีแรกยังชิวๆหน่า ช่วงวิกฤตคนตกงานเยอะแยะ ปีนึงผ่านไป เพื่อนๆได้งานกันหมดละ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าถึงเราได้งานแล้วจะมีความสุขไหม ตามแนวคิดที่ได้กล่าวไปข้างต้น ส่วนพวกเพื่อนๆที่มีงานก็บ่นไม่อยากไปทำงานกัน แต่ก็ต้องทนทำกันต่อไป...
อยู่ว่างๆแล้วทำอะไร อัพสกิลตัวเองสิ จริงๆก็มีอ่านหนังสือเตรียมสอบนั่นนี่นะ จะได้มีคะแนน มีใบอนุญาติอะไรไปใส่ในเรซูเม่บ้าง เผื่อจะเข้าตากรรมการมากขึ้น อ่านแบบ อ่ะ ฮึ้บบ แอะ ขยันได้อยู่แปปๆ นั่งๆนอนๆอีกละ เวลาผ่านไปเร็วมาก เหมือนใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆ มีแผนดีตลอดแหล่ะแต่ไม่ค่อยได้ลงมือหรอก เอาจริงๆหนักใจกับโลกภายนอกแล้ว หนักใจกับตัวเองกว่าอีก เห้ออ แรงจูงใจมันไม่มากพอสินะ ตรงนี้ด่าได้ แต่อย่าแรง พยายามบังคับตัวเองแล้วจริงๆ...
ขีวิตในแง่มุมอื่น เรายังมีบ้านอยู่ มีข้าวให้กิน ไม่เจ็บป่วย เอาจริงๆเราก็ดูสบายดีหนิ (ถึงบางคนในบ้านจะนิสัยเสีย ทำตัวให้เราประสาท-อยู่บ่อยๆ จนอยากย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเองก็ตาม) แล้วจะมาจิตตกทำไม? เห็นคนนอนข้างทางไหม มีคนลำบากกว่าเราอีกเยอะ แต่ก็นั่นแหล่ะ ความสามารถในการรับมือกับปัญหาของแต่ละคนมันต่างกัน
ใครที่กำลังรู้สึกท้อแท้ หดหู่ใจเหมือนกัน ก็ขอให้คุณได้เจอกับคำตอบแห่งความสุขของตัวเองเร็วๆนี้นะ
ขอให้วิกฤตทั้งโรคระบาด การเมือง เศรษฐกิจในบ้านเราผ่านพ้นไปไวๆทีเถิด เพี้ยงง 🙏🙏
อะไรที่ทำให้คุณรู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่ และอยากมีชีวิตต่อไป?
1) ครอบครัว พ่อแม่ สามี/ภรรยาและลูก สัตว์เลี้ยง
2) เงินเดือน/หนี้สิน เอาไปช็อปปิ้ง ท่องเที่ยว
3) ดูหนัง ฟังเพลง ทำสิ่งที่ชอบ
4) มีเป้าหมายในชีวิต 👏
มีนอกเหนือจากนี้อีกไหมนัาา
เรามองหาเหตุผลอะไรที่มันให้ความรู้สึกว่า อยากทำ มากกว่า ต้องทำ บ้าง
ข้อแรก ถ้าเป็นเพราะ เป็นห่วงว่าเค้าจะอยู่ยังไง ไม่มีใครดูแล หรืออยู่ทดแทนบุญคุณ สำหรับเรา มองว่ามันคือหน้าที่ ความรับผิดชอบที่ต้องทำ แต่ถ้าอยู่เพราะอยากเห็นลูกเติบโต เห็นรอยยิ้มของเค้าในทุกๆวัน อึ้ม อันนี้ค่อยดูสดใสนิดนีง แต่เราก็ยังไม่ได้อยู่ในจุดที่จะอินอะไรแบบนั้น
ข้อสอง ในการทำงานจะมีสักกี่คนกันที่อยากจะรีบไปทำงานเพราะว่าสนุกกับมัน ถ้าคุณเป็นคนนั้น โชคดีมากๆเลย แต่เราเข้าใจว่าส่วนใหญ่มองที่ปลายทาง คือถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินใช้ ก็ใช้ชีวิตลำบาก จึงต้องไปทำ ดั่งวลี พรุ่งนี้วันจันทร์อีกแล้ว 😪
ข้อสาม อะไรก็ตามที่เป็นการผ่อนคลายใครๆก็น่าจะชอบ แต่สิ่งเหล่านี้มันก็ทำได้แค่เพียงช่วงสั้นๆ สุดท้ายเราก็ต้องกลับมาในโลกแห่งความจริง
ข้อสุดท้าย อันนี้ดูน่าจะตอบโจทย์เราที่สุด เราเคยมีเป้าหมายนะ เล่นใหญ่มากเลยด้วย แบบว่าอยากทำอะไรเพื่อคนอื่น เห็นคนที่ลำบาก ใช้ชีวิตอดๆอยากๆ ฉันอยากจะทำงานในหน่วยงานที่วางแผนเศรษฐกิจ อยากจะทำให้พวกเค้ามีชีวิตที่ดีขึ้น เห็นคนอื่นมีความสุขเราก็เป็นสุขไปด้วย ตัดภาพมาตอนนี้ อึม..ชีวิตตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ก่อนจะไปอยู่ตรงนั้นเธอมีความสามารถเพียงพอแล้วหรอ เธอเป็นใครจะไปเปลี่ยนโลกได้ขนาดนั้น...
ส่วนเป้าหมายเล็กๆกว่านั้น มันก็นึกไม่ค่อยออกแล้วแหะ ถ้ามีมันก็เป็นความกดดันซะมากกว่า
เราไม่ค่อยแน่ใจว่าระบบความคิดของเราตอนนี้เข้าสู่ภาวะซีมเศร้าแล้วหรือยัง แต่ถ้านับจากอาการ มีบ้างบางข้อ แต่ไม่หนักขนาดนั้น คือใช้ชีวิตได้ปกติทุกอย่าง แต่มันจะมีบางจังหวะที่ก็รู้สึกท้อ มองไม่เห็นอนาคตที่สดใส แล้วก็ไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้แล้ว ความคิดแบบนี้พาหดหู่เป็นระยะๆ ยิ่งนานวันยิ่งเริ่มตอกย้ำความคิด
สิ่งที่เรามองเห็นในตอนนี้ คือ โลกที่มีแต่การแข่งขัน ต่อสู้ ดื้นรน (อาทิเช่น หน่วยงานหนึ่งเปิดรับเจ้าหน้าที่10กว่าคน วันนี้ประกาศรายชื่อผู้สมัคร เกือบพันคน โอ้โห จะเอาอะไรไปสู้อ่ะ)
ไม่ว่าจะวันนี้หรืออีก10 20ปีข้างหน้า การใช้ชีวิตมันก็ดู เหนื่อย ต้องตะเกียกตะกาย และมีแต่จะรุนแรงขึ้น ถ้าหากเรายังอยู่ในสังคมทุนนิยมต่อไป นอกจากคนด้วยกัน ไหนจะยังมีAIที่จะพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆจนมีที่เหลือให้คนได้ทำงานน้อยลง ซึ่งก็ต้องเป็นคนเก่งมากๆถึงจะอยู่ได้ชิวๆ ช่องว่างรายได้ก็จะยิ่งสูงขึ้น
อยากจะหันหลังให้กับเงิน ใช้ชีวิตเรียบง่าย มีพื้นที่เกษตรเป็นของตัวเอง ไม่ต้องซื้อขายอะไรกับใคร? ว้าว น่าสน อย่างแรกต้องมีที่ดิน อย่างที่สองต้องมีความรู้และประสบการณ์ด้านนี้ ไม่งั้นก็คงไปไม่รอด ซึ่งเติบโตมาในสังคมเมือง เราก็ดันชินกับความสบายไปแล้ว คิดแล้วก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ...
สรุปเราก็ต้องยอมทำตามระบบแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆรอจนกว่าวันที่เราตายตามธรรมชาติ แบบนั้นหรอ
นอกจากนั้น ไหนจะปัญหาเรื่องอื่นๆที่มันเข้ามาวนเวียนอีกล่ะ ถ้ามีแต่เรื่องให้ทุกข์ใจแบบนั้น จบมันตั้งแต่ตอนนี้น่าจะดีกว่า...
อีกฟากนึงในใจบอกเราว่า ฆ่าตัวตายมันบาปนะ คนที่รักเราจะเสียใจนะ ถ้าทำแล้วดันไม่ตาย พิกลพิการใช้ชีวิตทรมานกว่าเดิมอีกนะ...ก็ให้กำลังใจตัวเองไปได้พ้ากกนึง อารมณ์ดีขึ้นได้ช่วงนีง เดี๋ยวความคิดนี้มันก็วนมาอีกละ ทำไมมันน่าเบื่อขนาดนี้ บ้าบอ
ณ ปัจจุบัน เราเรียนจบมาได้1ปีกว่าๆ ไม่มีงานทำ ครึ่งปีแรกยังชิวๆหน่า ช่วงวิกฤตคนตกงานเยอะแยะ ปีนึงผ่านไป เพื่อนๆได้งานกันหมดละ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าถึงเราได้งานแล้วจะมีความสุขไหม ตามแนวคิดที่ได้กล่าวไปข้างต้น ส่วนพวกเพื่อนๆที่มีงานก็บ่นไม่อยากไปทำงานกัน แต่ก็ต้องทนทำกันต่อไป...
อยู่ว่างๆแล้วทำอะไร อัพสกิลตัวเองสิ จริงๆก็มีอ่านหนังสือเตรียมสอบนั่นนี่นะ จะได้มีคะแนน มีใบอนุญาติอะไรไปใส่ในเรซูเม่บ้าง เผื่อจะเข้าตากรรมการมากขึ้น อ่านแบบ อ่ะ ฮึ้บบ แอะ ขยันได้อยู่แปปๆ นั่งๆนอนๆอีกละ เวลาผ่านไปเร็วมาก เหมือนใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆ มีแผนดีตลอดแหล่ะแต่ไม่ค่อยได้ลงมือหรอก เอาจริงๆหนักใจกับโลกภายนอกแล้ว หนักใจกับตัวเองกว่าอีก เห้ออ แรงจูงใจมันไม่มากพอสินะ ตรงนี้ด่าได้ แต่อย่าแรง พยายามบังคับตัวเองแล้วจริงๆ...
ขีวิตในแง่มุมอื่น เรายังมีบ้านอยู่ มีข้าวให้กิน ไม่เจ็บป่วย เอาจริงๆเราก็ดูสบายดีหนิ (ถึงบางคนในบ้านจะนิสัยเสีย ทำตัวให้เราประสาท-อยู่บ่อยๆ จนอยากย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเองก็ตาม) แล้วจะมาจิตตกทำไม? เห็นคนนอนข้างทางไหม มีคนลำบากกว่าเราอีกเยอะ แต่ก็นั่นแหล่ะ ความสามารถในการรับมือกับปัญหาของแต่ละคนมันต่างกัน
ใครที่กำลังรู้สึกท้อแท้ หดหู่ใจเหมือนกัน ก็ขอให้คุณได้เจอกับคำตอบแห่งความสุขของตัวเองเร็วๆนี้นะ
ขอให้วิกฤตทั้งโรคระบาด การเมือง เศรษฐกิจในบ้านเราผ่านพ้นไปไวๆทีเถิด เพี้ยงง 🙏🙏