เคยไหม? รู้สึกผิดที่ตนเองรู้สึกสะใจ สมน้ำหน้า หัวเราะเยาะคนที่เกลียดขี้หน้ามากๆ

สมัยตอนเป็นเด็กประถมถึงม.ต้นเคยสุขสะใจกับการฆ่าทำร้ายสัตว์ที่ตัวเองเรียนรู้มาแล้วรังเกียจมัน เช่น แมลงสาบ หนอนบุ้ง หนอนหัวค้อน หนู งู ฯลฯ จากนั้นมาจนถึงปัจจุบันก็ไม่ได้ไปสุขสะใจกับทุกข์ร้อนของสัตว์ใดๆครับ แต่อาจมีอารมณ์แนวเคืองแต่ไม่ได้ไปสุขสะใจอะไร ก็คือกับยุง  ส่วนกรณีกับคนก็ไม่ได้ไปสุขสะใจอะไรแม้เขาอาจเคยทำไม่ดีกับเรา แต่พยายามอยู่แบบสงบปล่อยวางของเราไป จะได้ไม่หลงสุขไปทางนั้นทุกข์ไปทางนี้ (จริงๆแล้วการมีอารมณ์สุขทุกข์ขึ้นๆลงๆมันทุกข์มันเหนื่อยน่าสงสารตัวเอง แต่ถ้าเราไปหลงจมอยู่ในอารมณ์ทกข์สุขใดๆเข้าจะทำให้มองไม่เห็นความน่าสงสารของตัวเอง)


(เสนอแนะข้อเท็จจริงบาปบุญคุณโทษเพิ่มเติม)

การที่คุณรู้สึกผิดอยู่บ้างต่อการเกิดพฤติกรรมชาวบ้านแบบนั้น ถือเป็นความประเสริฐโดยหลักแล้วครับ เพราะเป็นการตระหนักที่จะละเว้นบาป(ประพฤติศีล,หิริโอตัปปะ,อภัย,ฯลฯ) ซึ่งเป็นมรรคหลักบุญหลักในธรรม   โดยถ้าไม่นับรวมถึงมรรคภาคบังคับที่เป็นการเผชิญรับผลกรรมเก่าที่เป็นอาการทุกข์ทางกายใจใดๆอย่างรุนแรงหรือยาวนานเพื่อให้มรณาการสิ้นสุดพ้นผลบาปเก่าหรือพ้นทุกข์อย่างยิ่งยวดแล้ว  ก็จะมีการประพฤติศีลนี่เองที่เป็นมรรคภาคทางเลือกหรือการก่อกรรมใหม่บุญใหม่ ที่จะนำพามนุษย์(ที่ไม่เยาว์วัยหรือพิการทางปัญญาจนเกินไป)ไปสู่สภาพพ้นทุกข์ที่แตกต่างกันโดยหลักในธรรม

พฤติกรรมชาวบ้านที่ว่ามานั้นแม้หลายๆคนโดยทั่วไปเห็นว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาหรือบางคนเห็นว่าควรทำด้วยซ้ำ  แต่จริงๆแล้วเป็นการก่อบาปใหม่ที่บริสุทธิ์รุนแรงมาก เพราะมีเหตุจากจิตที่เป็นบาปสมุทัยบริสุทธิ์ชัดแจ้งมาก และถ้าเป็นปัจจัยให้ผู้อื่นเกิดทุกข์ทางกายหรือใจอย่างรุนแรงสมตามเจตนารมณ์ ก็จะครบองค์ประกอบเป็นครุกรรมบาปหนักที่อาจบริสุทธิ์สูงล้ำถึงขั้นนำพาไปสู่ทุคติภูมิอันหนักได้  และยังไม่รวมการเสวยสุขจากการสะใจหรือหัวเราเยาะสมน้ำหน้า ซึ่งจะนำพาไปสู่การพ้นผลบุญเก่าหรือพ้นสุขตามหลักสังขารธรรมต่างๆอย่างยิ่งที่ซ้ำเติมเข้าไปอีกต่อหนึ่ง