แปลกนะครับทำไมคนที่บ้านเรา คนในครอบครัว แฟนหรือภรรยาและลูกของเรา เวลาเรามีปัญหาคาใจกัน ไม่ว่าจากเรื่องนอกบ้านมาหรือเรื่องส่วนตัว ดันกลับไม่กล้าคุยกันตรงๆให้ช่วยกันหาทางแก้ เลือกที่จะเงียบ ไม่เห็นความสำคัญของกัน มองข้ามกันไป คุยกันดีๆก็ไม่ได้ มีแต่ฟึดฟัดหงุดหงิดใส่กัน แต่กับคนนอกบ้าน ดันพูดกฝคุยกันสนุกสนาน ปลดปล่อย ไม่ห่วงอะไร คุยได้ทุกเรื่อง ระบายให้เขาฟังหมด ทั้งที่ดีไม่ดีเขาอาจเอาเรื่องปัญหาของเราไปขาย ไปเล่าต่อกันสนุกปาก ให้เสียๆหายๆ แต่มันกลับมีความสบายใจมากกว่าที่ได้พูดออกไป คิดว่ามันเป็นเพราะอะไรครับ ใครเป็นเหมือนกันบ้าง??
ทำไมคนที่บ้านถึงคุยปรึกษากันตรงๆไม่ได้ แต่กับคนนอกบ้านคุยระบายกันได้ทุกเรื่อง!?