[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
เรื่องเป็นอย่างนี้ค่ะ
เราเรียนจบม.6แล้วมาเรียนต่อที่กทมกับแม่ แม่เราทำงานที่กทม.ตั้งแต่เราได้3เดือน ตอนเราอยู่ป.6แม่มาอยู่บ้านจนเราอยู่ม.3 แล้วแม่ก็กลับไปทำงานที่กทม.อีก จบม.6มาอยู่กับสมทำงานและเรียนต่อ ตอนแรกเรากับแม่ไม่ทะเลาะกันเลย แม่กับเรา ความสัมพันธ์เหมือนเพื่อนมากกว่าแม่ลูก เที่ยวกิน เล่น เต้น คุยกับแม่ได้ทุกเรื่อง เรื่องความรักก็คุยได้ แต่เราไม่ค่อยคุยเรื่องที่ตัวเองมีปัญหากับแม่เท่าไหร่ แต่แม่เราเป็นคนนิสัยขยัน ตื่นตี4ทุกวัน ขยันทำงาน เราอยู่ด้วยกันสองคนแม่ลูก แต่เวลาผ่านไป เราเริ่มหนีแม่เที่ยวกลางคืน ไปเที่ยวร้านเหล้า ไปกับเพื่อนบ้าง พอแม่รู้ แม่ไม่ด่ามาก พูดนิดหน่อย ไม่ตี แต่แม่ไม่คุยด้วย1เดือน อยู่ห้องด้วยกัน ไม่คุยด้วยเลย เราทำงานเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าตอนกลางคืนกลับมาห้องตี2 แม่นอนละ เช้ามาแม่ไปทำงาน เงินก็หายืมเพื่อนเอาค่ะ ไม่กล้าขอแม่ ต่างคนต่างทำหน้าที่ตัวเอง เรารวบรวมความกล้า แล้วพูดกับแม่ก่อน เรื่องเลยจบ กลับมาเป็นปกติ เราจึงเลิกทำงานเด็กเสิร์ฟ เพราะบางวันเลิกตี4 งานหนัก เราเรียนไปด้วย มันไม่ไหว ออกช่วงปิดเทอมพอดี จากนั้นเราก็ไปทำงานที่โรงงานของเพื่อนแม่ งานหนักแต่ก็สนุกดีที่อยู่ไม่ได้เพราะคนที่ทำงาน จากนั้นเราก็ได้งานใหม่ คือไม่อยากว่างงาน หาเงินค่าใช้จ่ายตัวเองก็เยอะ พอสักเราก็เอาเพื่อนมาอยู่ด้วย มาเรียนต่อที่เราอยู่ 3คนก็อยู่ด้วยกันดีไม่มีปัญหาอะไร นิสัยแม่ไม่ชอบคนขี้เกียจ ชอบคนขยัน เรื่องที่ผิดใจกันบ่อยคือทะเลาะกันบ่อย เรื่องในห้อง บางทีเราก็ลืมทำโน่นทำนี้ เราพยายามทำทุกอย่างให้เรียบร้อย แต่แม่มาเห็นอีกอย่างที่เราลืมทำ ทำสิบอย่าง ลืม1อย่าง คือบ่นว่าเราไม่ใส่ใจเลย ต่อมาเราก็กลัวโดนบ่น เราจะระแวงทุกอย่างที่อยู่ในห้อง เช็คนั้นเช็คนี้ตลอด กลัวลืมทำ แต่มันก็มีพลาดบ้าง เราไม่ค่อยกล้าเล่นโทรศัพท์ต่อหน้าแม่ โดนแม่ด่าว่าจับโทรศัพท์บ่อย พอแม่เข้าห้อง เราจะรีบทำท่าเหมือนนอนทันที วางโทรศัพท์อย่างไว ตื่นเช้ามาปกติคนจะจับโทรศัพท์ก่อนสัก5-10นาทีค่อยลุกออกจากที่นอน แต่เราตื่นปุป รีบวิ่งไปที่ครัวทำกับข้าวเลย ตอนนี้โควิดเราไม่ได้ทำงานมา1ปีแล้ว มีเหตุผลที่ไม่ได้ทำงาน ทะเลาะกับแม่ครั้งนี้เพราะเรื่องทำกับข้าว เราทำอะไรไม่ถูกใจเลย เราตื่น6โมง ทำกับข้าวกับเพื่อนทุกเช้า จะแบ่งกันทำ เรากับเพื่อนพยายามจะทำอาหารให้ทัน7โมงเช้า นึ่งข้าวเหนียวมันนาน (ข้าวเหนียวที่จะทำข้าวต้มมัดกินกัน)เลยเอาไว้หุงทีหลัง พอเราทำอะไรใกล้เสร็จ แม่เข้ามาห้องปุป ใส่อารมณ์เลยว่าเราไม่หุงข้าว ไม่บอกก้ไม่ทำ คืออารมณ์ตอนที่ได้ฟัง น้ำตาซึมแล้ว มันอารมณ์ไปแล้ว พอมาถึงการล้างผัก เรายังไม่หันผักอีกส่วนหนึ่ง โดนบ่นอีก พริกเราไม่ได้ตำ ปกติเราทำใส่พริกผง โดนด่าไปอีก ตอนนั้นเสียใจมาก เลยร้องไห้แล้วพูดว่า ทำอะไรไม่เคยดีสักอย่างในสายตาแม่ มีปัญหาทุกครั้งในการทำอาหาร เราร้องไห้แล่วเดินหนีออกจากห้อง ปิดประตูเสียงดัง เราไปอยู่ข้างนอก เดินตามถนน นั่งตามป้ายรถเมล์ ร้องไห้เสียใจ พอเรากลับมาห้อง แม่ไม่คุยด้วยเราก้ไม่คุยกับแม่ ต่างคนต่างอยู่ แม่จะคุยกับเพื่อนแทน ทำอะไรเกี่ยวกับโทรศัพท์ก็จะถามเพื่อนแทน เพื่อนก็เข้าใจเรา เราก็คุยกับแม่ก่อน คือถามว่าจะโอนเงินหรือจ่ายสด มีน้องมาส่งของ แม่เลยบอกจะโอน คุยกันแค่นี้ ไม่มีคุยต่อ แม่ไม่กินข้าวด้วยกันกับเรา ปกติกิน3 คน เรากับเพื่อนกินเสร็จ แม่ถึงจะมากิน เราเข้าห้องน้ำนาน แกจะเข้าห้องน้ำ แม่ไม่เรียกนะให้เพื่อนเรียกเราออกมา ไม่คุยกับเรา ไม่ใช้เราไปซื้อของ แต่เป็นเพื่อนเราทำแทน
*ความรู้สึกของเรา1ปีที่ผ่านมา เราไม่ได้ทำงาน เราประหยัดเงินมาก มีเงินเก็บ เที่ยวผับกินเหล้าไม่เคยขอแม่
เราอยู่กับแม่เหมือนเราเป็นลูกจ้าง แม่เป็นเจ้านาย เราไม่กล้านอนดูซีรีส์ เราไม่กล้าอยู่เฉยๆ เรากลัวโดนด่า เราต้องหาไรทำ ทำทุกอย่างที่ทำได้ จะคุย จะเล่น จะทำอะไร ตอนนี้ไม่กล้าเลย กลัวไปหมด อยากออกไปเช่าหอคนเดียว แต่ก็ทิ้งแม่ไม่ได้ แต่อยู่กับแม่เหมือนไม่ใช่แม่ เรากลัวไปหมดจริงๆ
เราทำตัวว่างก็โดนด่า ว่าว่างเกิน จนเราทำตัวไม่ถูกแล้วตอนนี้ ร้องไห้คนเดียว เราต้องทำยังไงดีคะ 😭
มีใครเคยทะเลาะกับแม่ แล้วแก้ปัญหายังไงบ้างคะ
เรื่องเป็นอย่างนี้ค่ะ
เราเรียนจบม.6แล้วมาเรียนต่อที่กทมกับแม่ แม่เราทำงานที่กทม.ตั้งแต่เราได้3เดือน ตอนเราอยู่ป.6แม่มาอยู่บ้านจนเราอยู่ม.3 แล้วแม่ก็กลับไปทำงานที่กทม.อีก จบม.6มาอยู่กับสมทำงานและเรียนต่อ ตอนแรกเรากับแม่ไม่ทะเลาะกันเลย แม่กับเรา ความสัมพันธ์เหมือนเพื่อนมากกว่าแม่ลูก เที่ยวกิน เล่น เต้น คุยกับแม่ได้ทุกเรื่อง เรื่องความรักก็คุยได้ แต่เราไม่ค่อยคุยเรื่องที่ตัวเองมีปัญหากับแม่เท่าไหร่ แต่แม่เราเป็นคนนิสัยขยัน ตื่นตี4ทุกวัน ขยันทำงาน เราอยู่ด้วยกันสองคนแม่ลูก แต่เวลาผ่านไป เราเริ่มหนีแม่เที่ยวกลางคืน ไปเที่ยวร้านเหล้า ไปกับเพื่อนบ้าง พอแม่รู้ แม่ไม่ด่ามาก พูดนิดหน่อย ไม่ตี แต่แม่ไม่คุยด้วย1เดือน อยู่ห้องด้วยกัน ไม่คุยด้วยเลย เราทำงานเด็กเสิร์ฟร้านเหล้าตอนกลางคืนกลับมาห้องตี2 แม่นอนละ เช้ามาแม่ไปทำงาน เงินก็หายืมเพื่อนเอาค่ะ ไม่กล้าขอแม่ ต่างคนต่างทำหน้าที่ตัวเอง เรารวบรวมความกล้า แล้วพูดกับแม่ก่อน เรื่องเลยจบ กลับมาเป็นปกติ เราจึงเลิกทำงานเด็กเสิร์ฟ เพราะบางวันเลิกตี4 งานหนัก เราเรียนไปด้วย มันไม่ไหว ออกช่วงปิดเทอมพอดี จากนั้นเราก็ไปทำงานที่โรงงานของเพื่อนแม่ งานหนักแต่ก็สนุกดีที่อยู่ไม่ได้เพราะคนที่ทำงาน จากนั้นเราก็ได้งานใหม่ คือไม่อยากว่างงาน หาเงินค่าใช้จ่ายตัวเองก็เยอะ พอสักเราก็เอาเพื่อนมาอยู่ด้วย มาเรียนต่อที่เราอยู่ 3คนก็อยู่ด้วยกันดีไม่มีปัญหาอะไร นิสัยแม่ไม่ชอบคนขี้เกียจ ชอบคนขยัน เรื่องที่ผิดใจกันบ่อยคือทะเลาะกันบ่อย เรื่องในห้อง บางทีเราก็ลืมทำโน่นทำนี้ เราพยายามทำทุกอย่างให้เรียบร้อย แต่แม่มาเห็นอีกอย่างที่เราลืมทำ ทำสิบอย่าง ลืม1อย่าง คือบ่นว่าเราไม่ใส่ใจเลย ต่อมาเราก็กลัวโดนบ่น เราจะระแวงทุกอย่างที่อยู่ในห้อง เช็คนั้นเช็คนี้ตลอด กลัวลืมทำ แต่มันก็มีพลาดบ้าง เราไม่ค่อยกล้าเล่นโทรศัพท์ต่อหน้าแม่ โดนแม่ด่าว่าจับโทรศัพท์บ่อย พอแม่เข้าห้อง เราจะรีบทำท่าเหมือนนอนทันที วางโทรศัพท์อย่างไว ตื่นเช้ามาปกติคนจะจับโทรศัพท์ก่อนสัก5-10นาทีค่อยลุกออกจากที่นอน แต่เราตื่นปุป รีบวิ่งไปที่ครัวทำกับข้าวเลย ตอนนี้โควิดเราไม่ได้ทำงานมา1ปีแล้ว มีเหตุผลที่ไม่ได้ทำงาน ทะเลาะกับแม่ครั้งนี้เพราะเรื่องทำกับข้าว เราทำอะไรไม่ถูกใจเลย เราตื่น6โมง ทำกับข้าวกับเพื่อนทุกเช้า จะแบ่งกันทำ เรากับเพื่อนพยายามจะทำอาหารให้ทัน7โมงเช้า นึ่งข้าวเหนียวมันนาน (ข้าวเหนียวที่จะทำข้าวต้มมัดกินกัน)เลยเอาไว้หุงทีหลัง พอเราทำอะไรใกล้เสร็จ แม่เข้ามาห้องปุป ใส่อารมณ์เลยว่าเราไม่หุงข้าว ไม่บอกก้ไม่ทำ คืออารมณ์ตอนที่ได้ฟัง น้ำตาซึมแล้ว มันอารมณ์ไปแล้ว พอมาถึงการล้างผัก เรายังไม่หันผักอีกส่วนหนึ่ง โดนบ่นอีก พริกเราไม่ได้ตำ ปกติเราทำใส่พริกผง โดนด่าไปอีก ตอนนั้นเสียใจมาก เลยร้องไห้แล้วพูดว่า ทำอะไรไม่เคยดีสักอย่างในสายตาแม่ มีปัญหาทุกครั้งในการทำอาหาร เราร้องไห้แล่วเดินหนีออกจากห้อง ปิดประตูเสียงดัง เราไปอยู่ข้างนอก เดินตามถนน นั่งตามป้ายรถเมล์ ร้องไห้เสียใจ พอเรากลับมาห้อง แม่ไม่คุยด้วยเราก้ไม่คุยกับแม่ ต่างคนต่างอยู่ แม่จะคุยกับเพื่อนแทน ทำอะไรเกี่ยวกับโทรศัพท์ก็จะถามเพื่อนแทน เพื่อนก็เข้าใจเรา เราก็คุยกับแม่ก่อน คือถามว่าจะโอนเงินหรือจ่ายสด มีน้องมาส่งของ แม่เลยบอกจะโอน คุยกันแค่นี้ ไม่มีคุยต่อ แม่ไม่กินข้าวด้วยกันกับเรา ปกติกิน3 คน เรากับเพื่อนกินเสร็จ แม่ถึงจะมากิน เราเข้าห้องน้ำนาน แกจะเข้าห้องน้ำ แม่ไม่เรียกนะให้เพื่อนเรียกเราออกมา ไม่คุยกับเรา ไม่ใช้เราไปซื้อของ แต่เป็นเพื่อนเราทำแทน
*ความรู้สึกของเรา1ปีที่ผ่านมา เราไม่ได้ทำงาน เราประหยัดเงินมาก มีเงินเก็บ เที่ยวผับกินเหล้าไม่เคยขอแม่
เราอยู่กับแม่เหมือนเราเป็นลูกจ้าง แม่เป็นเจ้านาย เราไม่กล้านอนดูซีรีส์ เราไม่กล้าอยู่เฉยๆ เรากลัวโดนด่า เราต้องหาไรทำ ทำทุกอย่างที่ทำได้ จะคุย จะเล่น จะทำอะไร ตอนนี้ไม่กล้าเลย กลัวไปหมด อยากออกไปเช่าหอคนเดียว แต่ก็ทิ้งแม่ไม่ได้ แต่อยู่กับแม่เหมือนไม่ใช่แม่ เรากลัวไปหมดจริงๆ
เราทำตัวว่างก็โดนด่า ว่าว่างเกิน จนเราทำตัวไม่ถูกแล้วตอนนี้ ร้องไห้คนเดียว เราต้องทำยังไงดีคะ 😭