สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้มีเรื่องจะมาเล่าสู่กันฟังจากการบริการของหน่าวยงานรัฐ ตามชื่อเรื่องเลยครับ
27/7/64
เรื่องมีอยูว่า เราเข้า ไปติดต่อ ขอใบรับรองแพทย์จากสถานที่เเห่งนี้ ไห้ผู้ป่วยโควิดรายหนึ่ง โดยอาสาทำไห้ เพราะเขาต้องกักตัว
หน่วยงานนี้ จะตั้งอยู่ใน ม.จุฬา อยู่ฝั่งสะพานเหลือง-บรรทัดทอง หรือ มาจาก ถ.พระรามสี่ ก็ง่าย เเขวงวังใหม่/ปทุมวัน กทม.
-->เข้าไปคนไม่เยอะ ผู้ป่วย ที่มาใช้บริการก็เรื่อยๆไม่แออัดเฉลี่ย ไม่เกิน20คน มีคนเข้าออก ตลอดเวลา อ่อเรา ไปถึง9.00น.
อันดับเเรก มองหาโต๊ะ หรือฝ่ายประชาสัมพันธ์เจอละ เออมันก็ไม่มีคนนั่ง ชะเง้อไปช้างหน้า มันก็มีเจ้าหน้าที4-6คน ทราบดีว่าเขาตรวจโควิดกันอยู่ เราเลยไม่เข้าไปดีกว่า ด้วยมารยาท กลัวรบกวนการทำงานเขา กลับมารอ หน้า ประชาสัมพันธ์
อีกที อ้าวทำไมไม่มีคนไห้ติดต่อ สัก 10.30น. เลยออกไปซื้อกาเเฟ เผื่อเจ้าหน้าที่เขายุ่งจริงๆ คิดในใจยามลำบากแบบนี้คงใช้คนทำงานเยอะ ไม่เป็นไรเราเห็นใจคุณนะ เข้ามา อีกทีก็11.00น. ก็ไม่มีเจ้าหน้าที่ไห้สอบถาม เรารอไปเรื่อยๆ คิดเสียว่าเขาสู้เพื่อชาติเราเห็นอกเห็นใจเขา
พอ11.45 น.อดไม่ได้ เลยเดินไปถาม ตรงจุดตรวจโควิด เขาบอกรอด้านหน้าสักครู่
เราออกมารอ 11.50น.มีเจ้าหน้าที่คนเเรกออกมาคุยด้วย บอกว่าเบรคเที่ยงค่ะ รอบ่ายโมงนะคะ แค่นี้เราก็ดีใจมากแล้ว
เราก็รอไป เรื่อยๆ
พอบ่ายโมง
1.เราเดินเข้าไปถาม คุณหมอครับ
กำลังอ้าปากเเค่นี้
---->ไปเลยค่ะ ไปรอด้านโน้นรอเรียกชื่อ
เราถอยออกมาหลายก้าว ตั้งสติแป้บ
2.บ่ายโมง.15 เราเดินไปถามอีก หมอตอบมาว่า ---->ฟังไม่รู้เรื่องเหรอคะ เราชี้หน้ากลับพร้อมบอกว่าหมอเงียบ สักครู่ก่อน ฟังก่อน เรามาขอใบรับรองแพทย์ ติดต่อจุดไหนได้บ้าง หมอเบาเสียงเเละบอกรอสักครู่
--->เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง ชุด ชมพู เดินมาบอกว่า ตรวจวันไหนค่ะ
เรา22-23 เเต่จำวัน ไม่เเม่นครับ
--->เจ้าหน้าที่ ชุดชมพูคนเดิม เราเเจ้งผลผู้ป่วยทันทีไม่มีค้าง กลับบ้านไปค่ะ ไปคิดดีๆ ว่าตรวจที่ไหนมาผิดที่รึเปล่า
เรา---> คุณดู ชื่อผู้ป่วย หรือข้อมูลก่อนไหม และก็ตรวจที่นี่จริงๆ เราเปิดเอกสารในline ไห้ดู เธอเพ่งเล็งพร้อมหยิบเเว่นมาไส่ พร้อม กับส่ายหัว เเล้วว่าไห้เราอีกคงพูดไม่รู้เรื่องสินะ ผลเราเเจ้งผูป่วยทันทีค้า ทำเสียงสูง ตัวสั่น เหมือนกูใหญ่และถูกต้องที่สุดนาทีนี้
สะบัดบ้อป ใส่เเล้วเดินหนี
(นึกในใจไม่กล้าพูดนะอีสารเลว นายมันคง
เเบบนี้)
--->เราฝ่าวงคน เขาไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์อีกครั้ง ด้วยเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่นั่งเฉยๆคนหนึ่ง ทุกคนหันมามอง ใจหนึ่งก็อยากจะเอามือนี่ลากอีผมบ้อบชุดชมพูนี่ไถไปกับพื้นไปไห้นายมันดู แต่ก็ทำไม่ได้
ช่วงนี้คนจุดนี้เยอะมาก กำลังจ่ายยาผู้ติดเชื้อตามคิว ไห้ผู้ป่วยที่มาตรวจแล้วผลเป็นบวกได้กลับบ้าน
เเละทราบมาว่า มีคิวฉีดวัคซีนไห้เด็กอ่อนด้วยตามลำดับ เราเข้าใจหน้าที่เขาดี
เราพูดขึ้นมาว่า เอาชื่อ นามสกุล ผู้ป่วยส่งเช็คดูก่อนไหม เราไม่ได้ว่าจะเอาทันทีเดี๋ยวนี้ เราต้องการเเค่ไห้รับเรื่องไว้หน่อย
แล้วคุยกับเราเเป้บเดียว อะไร ยังไง เมื่อไหร่ เวลาไหน เราเข้าใจได้เพราะโตเเล้ว
มีเเต่คนส่ายหน้าใส่เเละไล่ ไปๆ อย่างเดียว
--->เจ้าหน้าที่อีกคนชุดสีน้ำตาลยืนเฉยๆพูดเสริมคนนั่งอีกไปรอตรงโน้นไม่ไห้ยืนตรงนี้ พูดไม่เข้าใจ เหรอ รอเรียกชื่อพร้อมตะคอกใส่
--->เราตอบไปว่าจะยืนตรงนี้ เเล้วคุณมาใส่เราฉอดๆนี่คุณรู้วัตถุประสงค์เราไหม
เราพูดบอกกับคนที่นั่งประชาสัมพันธ์ต่อตอบมาให้ชัดเจน เอาชื่อ สกุล ไปเช็ค ได้หรือไม่ได้ พูดมาไห้ไว พร้อมชี้หน้า
เเล้วพูดต่อ เราพยายามพูดดีๆไม่อยากกยาบคายไห้คนอื่นเขาหันมามอง
เเล้วไม่ได้อยากเอาชนะใครสักคน แต่ทุกคนทีพูดกับเราล้วน หยาบ และใส่อารมณ์โมโหก่อนทุกคน
--->สักพัก เจ้าหน้าที่อีกคน ยื่น ปากกา พร้อมกระดาษโน้ต ใบเล็กๆ ให้แม่บ้าน
เดินมาขอข้อมูลผู้ป่วย เราเขียนยื่นไห้
นึกในใจ ไม่ต้องพูดถึงความลับผู้ป่วยนะ
เเค่รายละเอียดผู้ป่วย มันยังไม่ใส่ใจเลยใช้เเม่บ้านมาทำ
เเม่บ้านใช้วิธีการถ่ายรูปต่อจากโทรสับเรา
เพื่อเอารายละเอียดผู้ป่วยไปไห้นายของเขา
____ตอนนี้เริ่มโมโหโมโหมาก____
โกรธมาก จากที่ไม่เคยเกลียดก็เกลียด
มันเเค้นในใจยิ่งนัก คิดไปถึงว่าทำงานเหนื่อยมาทั้งปีเสียภาษีมามากมายเสียเกือบครึ่งชีวิต เสียตรงต่อเวลาด้วย
ทำไมต้องมาเจอสัตว์นรกพวกนี้ด้วย
ทำไมไม่เจอกับบุคลากรที่เขาตั้งใจและเต็มใจบริการจริงๆ
สักพัก
--->แม่บ้านเดินมาบอกเป็นระยะๆสลับกันกับเจ้าหน้าที่คนอื่นว่าทำไห้เเล้ว รอหมอซ็นต์ มีหมอท่านหนึ่งเดินมาบอกว่าขอโทษแทนทุกคนที่ทำไห้ล่าช้า ขอโทษที่ทำไห้รอนาน หมอเห็นว่ามาตั้งเเต่เช้าจริงๆเพราะเขายุ่งกันจริงๆ เราบอกว่าเราเข้าใจ ทุกคน
เเต่เราโกรธมากคือ
----->ทำไม่ไม่ยอมฟังเราบ้าง กิริยาที่เเสดงต่อเรา ขึ้นเสียง เเถมยังเดินสะบัดบ้อปหนีไปอีก เราไม่ได้มาใช้งานงานพวกคุณเยอะ แค่ขอความช่วยเหลือ คุณปฏิเสธ เราอย่างเดียว ช่วงเราเสียเวลามาครึ่งวันเราใจเย็นมาก เราเข้าใจเรารอได้ หวังว่าคงมีใครสักคนว่างมาช่วยเหลือเรา เเต่เหตุการณ์มันพลิก ทำไห้เราเเค้นใจมากก็เหตุการณ์เมื่อสักครู่ คุณก็เห็นกิริยาท่าทางเเต่ละคนเเล้ว<----คุณหมอท่านนิ่ง ฟังจนจบ ขอโทษ อีกครั้ง แล้วบอกว่าเดี๋ยวก็ได้ เดี๋ยวหมอถามไห้ว่ามีผู้ป่วยมาตรวจริงไหม หมอเดินจากไป 3นาที เดินกลับมาบอกว่ามีข้อมลผู้ป่วยคะ
รอไปอีกสักพัก
13.40น.
มีผู้หญิงแก่ผอม เดินตรงมา พร้อมซองขาวในมือ
---->พอมาถึง นาง ก็บรรยาย ถึงภาระหน้าที่ขององค์กรณ์ ต่างๆนาๆ เราหยุดจ้องหน้านาง ทำตาเเข็งใส่ นางพูดได้ 7-8ประโยค แล้วหยุด อึ้งจ้องตาเรา
เราห่างกันน่าจะ เมตรเดียว
--->คุณหยุดพูดเถอะ ซองขาวที่ถือมาเป็นเอกสารที่ผมต้องการใช่ไหม ไห้ไม่ไห้พูดมาผมเสียเวลาเเต่เช้า ไม่ไห้จะกลับ
----->เจ้าหน้าที่ ถือซองขาวในมือ ตอบมาว่า ความลับผู้ป่วยเราเปิดเผยไม่ได้นะค่ะ
----->คุณพูดมาสิคำเดียว พูดมา ถ้ารับเเทนไม่ได้ จะไห้คนใข้มารับเอง เราตะคอกพร้อมชี้หน้าเขา เราเสียเวลามามากพอเเล้ววันนี้
---->เจ้าหน้าที่ ตอบมาว่า ผู้ป่วยติดเชื้อ
ไม่เหมาะไห้ออกมาหรอกค่ะเขาควรกักตัว
พร้อมยื่นซองไห้เรา แล้วถามชื่อเรา
---->เขาถามเรากลับมา มีอะไรต้องสอบถามหรือไห้ช่วยเหลืออีกไหมค่ะ
----->เราตอบกลับไปว่า เรื่องเเค่นี้ ไม่ควรจะทำไห้มันเป็นเรื่องใหญ่ จนนายต้องลงมาเคลียร์ บอกเขาไปอีกว่า เหตุการณ์วันนี้มันฟ้องการทำงานของนายหางหันตามหัว
คิดออกไหมครับ เราก็ย้ำอีกว่าหางหันตามหัว แล้วชี้หน้าเขาบอกว่า คุณกินภาษีประชาชนอยู่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างในนี้
เป็นที่สาธาราณะ ลูกน้องคุณที่ทำกิริยาต่ำทรามใส่ผมในวันนี้อย่าคิดว่าตัวเองคือเจ้าขององค์กรณ์ รวมถึงตัวคุณเองด้วยฝากให้คิด
ก่อนออกมา เราบบอกว่า
ขอบคุณที่ตั้งใจทำงานไห้กับประชาชนในวันนี้ คุณทำดีที่สุด จนถึงที่สุดเเล้ว จนสุดความสามารถเเล้ว แต่ความดีของพวกคุณผมไม่กล้าเอาไปเปรียบเทียบกับที่อื่นหรอก เพราะความสามารถในกาทำงานของหัวเรือมันต่างกัน ถ้าไห้เราตัดสินมาตรฐานการบริหารที่นี่ต่ำไม่มีคุณภาพ ขาดประสิทธิภาพ ปริมาณงานจึงไมได้
คุณควรเข้าใจนะเเล้วเเยกเเยะไห้ออก คุณมีบุคคลากรทีเก่ง แต่คนบริหารงานล้มเหลว มันถึงเป็นแบบที่คุณเห็น ว่างๆคุณช่วยลุกมาเดินมาดูหน่อยก็ได้ ว่าผู้มาขอใช้บริการเขาต้องการอะไร มิใช่คิดกับคนใช้บริการเหมือนมาขอทาน
แล้วก็เดินออกมา แค้นจนร้อนทั้งตัว
--
--+-
+*--+++++
-----++=*+++++
--->15.40 น.
เราต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพื่อมารับยาไห้ผู้ป่วยคนเดิม เพราะเขาจะปิด16.00น.
ลืมบอกว่าบ้านเราห่างจากที่นี่300เมตร
เดินแป้บเดียวก็ถึง
อีกเรื่องก็สำคัญ พอมาถึง เราติดต่อรับยา
เจอ อีนางสะบัดบ้อป กับเจ้าหน้าที่อีกคน
นั่งเตรียมเลิกงานจะกลับบ้าน ตรงเก้าอี้หน้าห้องทำงาน เจ้าหน้าที่อีกคน ตะโกนถาม อีสะบัดบ้อปว่า อ่อคนนี้ใช่ไหมวันนี้ที่...........เขาพูดมาแค่นี้เขาเงียบ อีสะบัดบ้อปก็เงียบ ไม่ตอบอะไร ทั้งสองหันมามองหน้าเรา เราถือถุงยาพร้อมยืนจ้องนิ่งๆ
แต่ไม่ตอบอะไร รู้เเหละว่ามันเตรียมจะนินทา รู้ทัน เวลาน้อย เลยรีบกลับ
ช่องทางในการร้องเรียน หรือ แจ้งการบริการ ทางช่องทางไหนได้บ้างครับ เม้นบอกหน่อยใครทราบ
ศูนย์บริการสาธารณะสุข5จุฬาลงกรณ์
27/7/64
เรื่องมีอยูว่า เราเข้า ไปติดต่อ ขอใบรับรองแพทย์จากสถานที่เเห่งนี้ ไห้ผู้ป่วยโควิดรายหนึ่ง โดยอาสาทำไห้ เพราะเขาต้องกักตัว
หน่วยงานนี้ จะตั้งอยู่ใน ม.จุฬา อยู่ฝั่งสะพานเหลือง-บรรทัดทอง หรือ มาจาก ถ.พระรามสี่ ก็ง่าย เเขวงวังใหม่/ปทุมวัน กทม.
-->เข้าไปคนไม่เยอะ ผู้ป่วย ที่มาใช้บริการก็เรื่อยๆไม่แออัดเฉลี่ย ไม่เกิน20คน มีคนเข้าออก ตลอดเวลา อ่อเรา ไปถึง9.00น.
อันดับเเรก มองหาโต๊ะ หรือฝ่ายประชาสัมพันธ์เจอละ เออมันก็ไม่มีคนนั่ง ชะเง้อไปช้างหน้า มันก็มีเจ้าหน้าที4-6คน ทราบดีว่าเขาตรวจโควิดกันอยู่ เราเลยไม่เข้าไปดีกว่า ด้วยมารยาท กลัวรบกวนการทำงานเขา กลับมารอ หน้า ประชาสัมพันธ์
อีกที อ้าวทำไมไม่มีคนไห้ติดต่อ สัก 10.30น. เลยออกไปซื้อกาเเฟ เผื่อเจ้าหน้าที่เขายุ่งจริงๆ คิดในใจยามลำบากแบบนี้คงใช้คนทำงานเยอะ ไม่เป็นไรเราเห็นใจคุณนะ เข้ามา อีกทีก็11.00น. ก็ไม่มีเจ้าหน้าที่ไห้สอบถาม เรารอไปเรื่อยๆ คิดเสียว่าเขาสู้เพื่อชาติเราเห็นอกเห็นใจเขา
พอ11.45 น.อดไม่ได้ เลยเดินไปถาม ตรงจุดตรวจโควิด เขาบอกรอด้านหน้าสักครู่
เราออกมารอ 11.50น.มีเจ้าหน้าที่คนเเรกออกมาคุยด้วย บอกว่าเบรคเที่ยงค่ะ รอบ่ายโมงนะคะ แค่นี้เราก็ดีใจมากแล้ว
เราก็รอไป เรื่อยๆ
พอบ่ายโมง
1.เราเดินเข้าไปถาม คุณหมอครับ
กำลังอ้าปากเเค่นี้
---->ไปเลยค่ะ ไปรอด้านโน้นรอเรียกชื่อ
เราถอยออกมาหลายก้าว ตั้งสติแป้บ
2.บ่ายโมง.15 เราเดินไปถามอีก หมอตอบมาว่า ---->ฟังไม่รู้เรื่องเหรอคะ เราชี้หน้ากลับพร้อมบอกว่าหมอเงียบ สักครู่ก่อน ฟังก่อน เรามาขอใบรับรองแพทย์ ติดต่อจุดไหนได้บ้าง หมอเบาเสียงเเละบอกรอสักครู่
--->เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง ชุด ชมพู เดินมาบอกว่า ตรวจวันไหนค่ะ
เรา22-23 เเต่จำวัน ไม่เเม่นครับ
--->เจ้าหน้าที่ ชุดชมพูคนเดิม เราเเจ้งผลผู้ป่วยทันทีไม่มีค้าง กลับบ้านไปค่ะ ไปคิดดีๆ ว่าตรวจที่ไหนมาผิดที่รึเปล่า
เรา---> คุณดู ชื่อผู้ป่วย หรือข้อมูลก่อนไหม และก็ตรวจที่นี่จริงๆ เราเปิดเอกสารในline ไห้ดู เธอเพ่งเล็งพร้อมหยิบเเว่นมาไส่ พร้อม กับส่ายหัว เเล้วว่าไห้เราอีกคงพูดไม่รู้เรื่องสินะ ผลเราเเจ้งผูป่วยทันทีค้า ทำเสียงสูง ตัวสั่น เหมือนกูใหญ่และถูกต้องที่สุดนาทีนี้
สะบัดบ้อป ใส่เเล้วเดินหนี
(นึกในใจไม่กล้าพูดนะอีสารเลว นายมันคง
--->เราฝ่าวงคน เขาไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์อีกครั้ง ด้วยเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่นั่งเฉยๆคนหนึ่ง ทุกคนหันมามอง ใจหนึ่งก็อยากจะเอามือนี่ลากอีผมบ้อบชุดชมพูนี่ไถไปกับพื้นไปไห้นายมันดู แต่ก็ทำไม่ได้
ช่วงนี้คนจุดนี้เยอะมาก กำลังจ่ายยาผู้ติดเชื้อตามคิว ไห้ผู้ป่วยที่มาตรวจแล้วผลเป็นบวกได้กลับบ้าน
เเละทราบมาว่า มีคิวฉีดวัคซีนไห้เด็กอ่อนด้วยตามลำดับ เราเข้าใจหน้าที่เขาดี
เราพูดขึ้นมาว่า เอาชื่อ นามสกุล ผู้ป่วยส่งเช็คดูก่อนไหม เราไม่ได้ว่าจะเอาทันทีเดี๋ยวนี้ เราต้องการเเค่ไห้รับเรื่องไว้หน่อย
แล้วคุยกับเราเเป้บเดียว อะไร ยังไง เมื่อไหร่ เวลาไหน เราเข้าใจได้เพราะโตเเล้ว
มีเเต่คนส่ายหน้าใส่เเละไล่ ไปๆ อย่างเดียว
--->เจ้าหน้าที่อีกคนชุดสีน้ำตาลยืนเฉยๆพูดเสริมคนนั่งอีกไปรอตรงโน้นไม่ไห้ยืนตรงนี้ พูดไม่เข้าใจ เหรอ รอเรียกชื่อพร้อมตะคอกใส่
--->เราตอบไปว่าจะยืนตรงนี้ เเล้วคุณมาใส่เราฉอดๆนี่คุณรู้วัตถุประสงค์เราไหม
เราพูดบอกกับคนที่นั่งประชาสัมพันธ์ต่อตอบมาให้ชัดเจน เอาชื่อ สกุล ไปเช็ค ได้หรือไม่ได้ พูดมาไห้ไว พร้อมชี้หน้า
เเล้วพูดต่อ เราพยายามพูดดีๆไม่อยากกยาบคายไห้คนอื่นเขาหันมามอง
เเล้วไม่ได้อยากเอาชนะใครสักคน แต่ทุกคนทีพูดกับเราล้วน หยาบ และใส่อารมณ์โมโหก่อนทุกคน
--->สักพัก เจ้าหน้าที่อีกคน ยื่น ปากกา พร้อมกระดาษโน้ต ใบเล็กๆ ให้แม่บ้าน
เดินมาขอข้อมูลผู้ป่วย เราเขียนยื่นไห้
นึกในใจ ไม่ต้องพูดถึงความลับผู้ป่วยนะ
เเค่รายละเอียดผู้ป่วย มันยังไม่ใส่ใจเลยใช้เเม่บ้านมาทำ
เเม่บ้านใช้วิธีการถ่ายรูปต่อจากโทรสับเรา
เพื่อเอารายละเอียดผู้ป่วยไปไห้นายของเขา
____ตอนนี้เริ่มโมโหโมโหมาก____
โกรธมาก จากที่ไม่เคยเกลียดก็เกลียด
มันเเค้นในใจยิ่งนัก คิดไปถึงว่าทำงานเหนื่อยมาทั้งปีเสียภาษีมามากมายเสียเกือบครึ่งชีวิต เสียตรงต่อเวลาด้วย
ทำไมต้องมาเจอสัตว์นรกพวกนี้ด้วย
ทำไมไม่เจอกับบุคลากรที่เขาตั้งใจและเต็มใจบริการจริงๆ
สักพัก
--->แม่บ้านเดินมาบอกเป็นระยะๆสลับกันกับเจ้าหน้าที่คนอื่นว่าทำไห้เเล้ว รอหมอซ็นต์ มีหมอท่านหนึ่งเดินมาบอกว่าขอโทษแทนทุกคนที่ทำไห้ล่าช้า ขอโทษที่ทำไห้รอนาน หมอเห็นว่ามาตั้งเเต่เช้าจริงๆเพราะเขายุ่งกันจริงๆ เราบอกว่าเราเข้าใจ ทุกคน
เเต่เราโกรธมากคือ
----->ทำไม่ไม่ยอมฟังเราบ้าง กิริยาที่เเสดงต่อเรา ขึ้นเสียง เเถมยังเดินสะบัดบ้อปหนีไปอีก เราไม่ได้มาใช้งานงานพวกคุณเยอะ แค่ขอความช่วยเหลือ คุณปฏิเสธ เราอย่างเดียว ช่วงเราเสียเวลามาครึ่งวันเราใจเย็นมาก เราเข้าใจเรารอได้ หวังว่าคงมีใครสักคนว่างมาช่วยเหลือเรา เเต่เหตุการณ์มันพลิก ทำไห้เราเเค้นใจมากก็เหตุการณ์เมื่อสักครู่ คุณก็เห็นกิริยาท่าทางเเต่ละคนเเล้ว<----คุณหมอท่านนิ่ง ฟังจนจบ ขอโทษ อีกครั้ง แล้วบอกว่าเดี๋ยวก็ได้ เดี๋ยวหมอถามไห้ว่ามีผู้ป่วยมาตรวจริงไหม หมอเดินจากไป 3นาที เดินกลับมาบอกว่ามีข้อมลผู้ป่วยคะ
รอไปอีกสักพัก
13.40น.
มีผู้หญิงแก่ผอม เดินตรงมา พร้อมซองขาวในมือ
---->พอมาถึง นาง ก็บรรยาย ถึงภาระหน้าที่ขององค์กรณ์ ต่างๆนาๆ เราหยุดจ้องหน้านาง ทำตาเเข็งใส่ นางพูดได้ 7-8ประโยค แล้วหยุด อึ้งจ้องตาเรา
เราห่างกันน่าจะ เมตรเดียว
--->คุณหยุดพูดเถอะ ซองขาวที่ถือมาเป็นเอกสารที่ผมต้องการใช่ไหม ไห้ไม่ไห้พูดมาผมเสียเวลาเเต่เช้า ไม่ไห้จะกลับ
----->เจ้าหน้าที่ ถือซองขาวในมือ ตอบมาว่า ความลับผู้ป่วยเราเปิดเผยไม่ได้นะค่ะ
----->คุณพูดมาสิคำเดียว พูดมา ถ้ารับเเทนไม่ได้ จะไห้คนใข้มารับเอง เราตะคอกพร้อมชี้หน้าเขา เราเสียเวลามามากพอเเล้ววันนี้
---->เจ้าหน้าที่ ตอบมาว่า ผู้ป่วยติดเชื้อ
ไม่เหมาะไห้ออกมาหรอกค่ะเขาควรกักตัว
พร้อมยื่นซองไห้เรา แล้วถามชื่อเรา
---->เขาถามเรากลับมา มีอะไรต้องสอบถามหรือไห้ช่วยเหลืออีกไหมค่ะ
----->เราตอบกลับไปว่า เรื่องเเค่นี้ ไม่ควรจะทำไห้มันเป็นเรื่องใหญ่ จนนายต้องลงมาเคลียร์ บอกเขาไปอีกว่า เหตุการณ์วันนี้มันฟ้องการทำงานของนายหางหันตามหัว
คิดออกไหมครับ เราก็ย้ำอีกว่าหางหันตามหัว แล้วชี้หน้าเขาบอกว่า คุณกินภาษีประชาชนอยู่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างในนี้
เป็นที่สาธาราณะ ลูกน้องคุณที่ทำกิริยาต่ำทรามใส่ผมในวันนี้อย่าคิดว่าตัวเองคือเจ้าขององค์กรณ์ รวมถึงตัวคุณเองด้วยฝากให้คิด
ก่อนออกมา เราบบอกว่า
ขอบคุณที่ตั้งใจทำงานไห้กับประชาชนในวันนี้ คุณทำดีที่สุด จนถึงที่สุดเเล้ว จนสุดความสามารถเเล้ว แต่ความดีของพวกคุณผมไม่กล้าเอาไปเปรียบเทียบกับที่อื่นหรอก เพราะความสามารถในกาทำงานของหัวเรือมันต่างกัน ถ้าไห้เราตัดสินมาตรฐานการบริหารที่นี่ต่ำไม่มีคุณภาพ ขาดประสิทธิภาพ ปริมาณงานจึงไมได้
คุณควรเข้าใจนะเเล้วเเยกเเยะไห้ออก คุณมีบุคคลากรทีเก่ง แต่คนบริหารงานล้มเหลว มันถึงเป็นแบบที่คุณเห็น ว่างๆคุณช่วยลุกมาเดินมาดูหน่อยก็ได้ ว่าผู้มาขอใช้บริการเขาต้องการอะไร มิใช่คิดกับคนใช้บริการเหมือนมาขอทาน
แล้วก็เดินออกมา แค้นจนร้อนทั้งตัว
--
--+-
+*--+++++
-----++=*+++++
--->15.40 น.
เราต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพื่อมารับยาไห้ผู้ป่วยคนเดิม เพราะเขาจะปิด16.00น.
ลืมบอกว่าบ้านเราห่างจากที่นี่300เมตร
เดินแป้บเดียวก็ถึง
อีกเรื่องก็สำคัญ พอมาถึง เราติดต่อรับยา
เจอ อีนางสะบัดบ้อป กับเจ้าหน้าที่อีกคน
นั่งเตรียมเลิกงานจะกลับบ้าน ตรงเก้าอี้หน้าห้องทำงาน เจ้าหน้าที่อีกคน ตะโกนถาม อีสะบัดบ้อปว่า อ่อคนนี้ใช่ไหมวันนี้ที่...........เขาพูดมาแค่นี้เขาเงียบ อีสะบัดบ้อปก็เงียบ ไม่ตอบอะไร ทั้งสองหันมามองหน้าเรา เราถือถุงยาพร้อมยืนจ้องนิ่งๆ
แต่ไม่ตอบอะไร รู้เเหละว่ามันเตรียมจะนินทา รู้ทัน เวลาน้อย เลยรีบกลับ
ช่องทางในการร้องเรียน หรือ แจ้งการบริการ ทางช่องทางไหนได้บ้างครับ เม้นบอกหน่อยใครทราบ