คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
มีนิยายจะเล่าให้ฟัง
ผู้ชายคนหนึ่ง แอบรักเพื่อนผู้หญิง ตั้งแต่แรกพบ ตอนเรียน ม.ปลาย (ม.4) (ปี.2541)เธอเป็นคนสวยมาก แต่เขาไม่หล่อเอาซะเลย ก็ได้แต่แอบชอบเฝ้ามองดูเธอมาตลอด ตลอดเวลา ม.4 ถึง ม.6 เรียนจบ ม.ปลาย เธอก็มีแฟน 3 คน แฟนเธอคนแรกกับคนที่ 2 นี่เป็นเด็กเกเร มากในสมัยนั้นเลย ดูดบุหรี่ ดื่มเหล้า ชกต่อย โดดเรียน ครบสูตร เธอเป็นคนสวย นิสัยดี แต่ทำไมคบแต่คนแบบนั้น เขางงมาก (เป็นใครก็งง) จนมาคนที่ 3 เธอมาคบกับเพื่อนสนิทของเขาเอง จนจบ ม.ปลาย และเธอกับแฟน (เพื่อนสนิทของเขาเอง) ก็ได้ไปเรียนต่อ ที่มหาลัยเดียวกัน (น่าจะพักอยู่ด้วยกันเพราะไปเรียนต่างจังหวัดไกลบ้านมาก) เขาก็ได้แต่อิจฉาอยู่ห่างๆ เฝ้าคอยคิดถึงเป็นห่วงเธออยู่ตลอด เพราะไปเรียนคนละที่กับเธอและแฟน จดบันทึกความคิดถึงลงในไดอารี่ทุกวันถ้าใครเห็นไดอารี่เล่มนั้นก็คงจะสมเพชเวทนาเขาน่าดู จนเธอและแฟนเรียนจบมหาลัย เธอและแฟน ก็ได้งานทำคนละจังหวัดเธอโดนแฟนบอกเลิก แฟนเธอ (เพื่อนสนิทเขา) มีคนใหม่ หลังจากนั้นเธอก็มีแฟนใหม่อีกคน จนกระทั่งกาลเวลาหมุนมาให้เธอและเขาได้มาพบกันอีกครั้งในปี 2550 หลังจากเป็นเวลาหลายปีที่เขาไม่ได้เจอเธอผู้ที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด ทั้งสองได้เจอกันในฐานะเพื่อนเก่า เธอบอกตอนนี้เธอโสดแล้ว เลิกกับแฟนไปแล้ว (แฟนเธอทั้งเหล้าบุหรี่ เที่ยวกลางคืน ครบสูตร แถมเลิกกันแล้วยังติดหนี้เธออยู่อีกหลายบาท) ตอนนี้เขามีความสุขมากได้นัดเจอ ได้ไปกินข้าวด้วยกันอยู่หลายเดือน จนเขาตัดสินใจบอก ขอคบกับเธอได้ไหม เขาคาดหวังมากในครั้งนี้ไม่อยากให้โอกาสหลุดลอยไป แต่คำตอบที่เขาได้รับจากเธอคือ เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ เรายังไม่พร้อมมีใคร อย่าคาดหวังจากเราเลย หลังจากได้คำตอบคงไม่มีคำไหนจะอธิบายความรู้สึกของเขาได้เลย ณ.ขณะนั้น ยังดีที่เขาไม่เอาไดอารี่บันทึกความคิดถึงให้เธออ่าน ไม่อย่างนั้นเขาคงโดนสมเพชน่าดู พอเธอบอกปฏิเสธเขาแล้ว เธอก็ไม่มาเจอ ไม่คุยกับเขาอีกเลย จนเวลาดำเนินล่วงไป ปัจจุบันนี้ ( พ.ศ.2565) เธอไปอยู่ต่างประเทศ มีแฟนเป็นฝรั่งแต่ไม่มีลูกด้วยกัน (อายุฝรั่ง น่าจะเกิน 65 แก่มากและไม่ใช่ฝรั่งรวย) ซึ่งมันทำให้เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงเลือกทางเดินชีวิตแบบนั้น ตอนนี้เขาและเธอก็ใกล้จะ 40 กันแล้ว หลังจากรัก คิดถึง และมีความรู้สึกดีๆให้เธอมาตลอด 20 กว่าปี เขาเลยตัดสินใจมีครอบครัว โดยทิ้งเธอไว้แค่ในความทรงจำอันแสนลึก คงเหลือแค่ไดอารี่แห่งความคิดถึงเล่มหนึ่ง จากหลายๆเล่มที่หายไปตามกาลเวลา เขาอยากบอกเธอว่า รักและคิดถึง "เปีย" เสมอนะ เขาทำดีที่สุดแล้วจริงๆ ( มันคงจะซึ้งมากถ้าเรื่องนี้เป็นแค่นิยาย ไม่ใช่เรื่องจริง)
ผู้ชายคนหนึ่ง แอบรักเพื่อนผู้หญิง ตั้งแต่แรกพบ ตอนเรียน ม.ปลาย (ม.4) (ปี.2541)เธอเป็นคนสวยมาก แต่เขาไม่หล่อเอาซะเลย ก็ได้แต่แอบชอบเฝ้ามองดูเธอมาตลอด ตลอดเวลา ม.4 ถึง ม.6 เรียนจบ ม.ปลาย เธอก็มีแฟน 3 คน แฟนเธอคนแรกกับคนที่ 2 นี่เป็นเด็กเกเร มากในสมัยนั้นเลย ดูดบุหรี่ ดื่มเหล้า ชกต่อย โดดเรียน ครบสูตร เธอเป็นคนสวย นิสัยดี แต่ทำไมคบแต่คนแบบนั้น เขางงมาก (เป็นใครก็งง) จนมาคนที่ 3 เธอมาคบกับเพื่อนสนิทของเขาเอง จนจบ ม.ปลาย และเธอกับแฟน (เพื่อนสนิทของเขาเอง) ก็ได้ไปเรียนต่อ ที่มหาลัยเดียวกัน (น่าจะพักอยู่ด้วยกันเพราะไปเรียนต่างจังหวัดไกลบ้านมาก) เขาก็ได้แต่อิจฉาอยู่ห่างๆ เฝ้าคอยคิดถึงเป็นห่วงเธออยู่ตลอด เพราะไปเรียนคนละที่กับเธอและแฟน จดบันทึกความคิดถึงลงในไดอารี่ทุกวันถ้าใครเห็นไดอารี่เล่มนั้นก็คงจะสมเพชเวทนาเขาน่าดู จนเธอและแฟนเรียนจบมหาลัย เธอและแฟน ก็ได้งานทำคนละจังหวัดเธอโดนแฟนบอกเลิก แฟนเธอ (เพื่อนสนิทเขา) มีคนใหม่ หลังจากนั้นเธอก็มีแฟนใหม่อีกคน จนกระทั่งกาลเวลาหมุนมาให้เธอและเขาได้มาพบกันอีกครั้งในปี 2550 หลังจากเป็นเวลาหลายปีที่เขาไม่ได้เจอเธอผู้ที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด ทั้งสองได้เจอกันในฐานะเพื่อนเก่า เธอบอกตอนนี้เธอโสดแล้ว เลิกกับแฟนไปแล้ว (แฟนเธอทั้งเหล้าบุหรี่ เที่ยวกลางคืน ครบสูตร แถมเลิกกันแล้วยังติดหนี้เธออยู่อีกหลายบาท) ตอนนี้เขามีความสุขมากได้นัดเจอ ได้ไปกินข้าวด้วยกันอยู่หลายเดือน จนเขาตัดสินใจบอก ขอคบกับเธอได้ไหม เขาคาดหวังมากในครั้งนี้ไม่อยากให้โอกาสหลุดลอยไป แต่คำตอบที่เขาได้รับจากเธอคือ เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ เรายังไม่พร้อมมีใคร อย่าคาดหวังจากเราเลย หลังจากได้คำตอบคงไม่มีคำไหนจะอธิบายความรู้สึกของเขาได้เลย ณ.ขณะนั้น ยังดีที่เขาไม่เอาไดอารี่บันทึกความคิดถึงให้เธออ่าน ไม่อย่างนั้นเขาคงโดนสมเพชน่าดู พอเธอบอกปฏิเสธเขาแล้ว เธอก็ไม่มาเจอ ไม่คุยกับเขาอีกเลย จนเวลาดำเนินล่วงไป ปัจจุบันนี้ ( พ.ศ.2565) เธอไปอยู่ต่างประเทศ มีแฟนเป็นฝรั่งแต่ไม่มีลูกด้วยกัน (อายุฝรั่ง น่าจะเกิน 65 แก่มากและไม่ใช่ฝรั่งรวย) ซึ่งมันทำให้เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงเลือกทางเดินชีวิตแบบนั้น ตอนนี้เขาและเธอก็ใกล้จะ 40 กันแล้ว หลังจากรัก คิดถึง และมีความรู้สึกดีๆให้เธอมาตลอด 20 กว่าปี เขาเลยตัดสินใจมีครอบครัว โดยทิ้งเธอไว้แค่ในความทรงจำอันแสนลึก คงเหลือแค่ไดอารี่แห่งความคิดถึงเล่มหนึ่ง จากหลายๆเล่มที่หายไปตามกาลเวลา เขาอยากบอกเธอว่า รักและคิดถึง "เปีย" เสมอนะ เขาทำดีที่สุดแล้วจริงๆ ( มันคงจะซึ้งมากถ้าเรื่องนี้เป็นแค่นิยาย ไม่ใช่เรื่องจริง)
แสดงความคิดเห็น
เราเคยแอบชอบใครสักคนไหม ? เราแอบชอบได้นานแค่ไหนกัน ? แล้วทำไมเราถึงแอบชอบคน ๆ นั้น ได้ ?