(ต่อ)จากกระทู้ที่2
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลยแล้วประสบการณ์ครั้งนี้เราก็ไม่เคยลืมอยู่ได้ไม่นานเขาก็จะเเต่งงานใหม่กับรุ่นพี่ที่เรียนด้วยกันเปงเพิลของน้องสาวเขาพ่อเเม่เขาก็คงชอบใจส่วนเราหลังจากครั้งนั้นก็ไม่เคยมีเเฟนไม่เคยคิดที่จะหาใหม่เพราะกลัวทำเเต่งานจนพี่ของเเม่หาคนมาดูตัวเพื่อที่อยากให้เรามีใหม่จนกระทั่งเขามาดูเราที่บ้านเเต่เราไม่ชอบเขาเลยพี่สาวเเม่บอกว่าเขาเปงคนดีช่วยพ่อแม่ทำงานไม่ติดยาเราก็ไม่ได้สืบต่อเเต่เขาสืบเรามาตลอดเเอบมาดูเราทำงานเเต่เราไม่ชอบพ่อแม่เราบอกว่าคนดีหาอยากหน้าตาไม่หล่อคุยไม่เก่งพ่อแม่เขามาจีบให้มาหาตลอดดีกับเราทุกอย่างรู้เรื่องเราทุกอย่างรุ้ไปถึงว่าเราชอบอะไรเเต่บ้านเขากับบ้านเเฟนเก่าเราอยู่เเค่คนละหมู่บ้านเองเรื่องเก่ายังไม่ลืมมาใหม่อีกแล้วเราก็ไม่สนใจใครจะพูดยังไงเราได้เเต่คิดว่าเอาคนที่เขารักเราดีกว่าไปอยู่กับคนที่ไม่ได้รักถึงแม้ว่าไม่ได้ชอบอยู่นานๆคงชอบเองละมัง...พอได้เเต่งงานเสดกลับไม่มีความสุขอีกเหมือนเดิมเพราะเราไม่เคยรู้ความจิงมาก่อนรู้เเค่เขาบอกว่าเขาเปงคนดีดีจริงใครใช้ให้ทำอะไรทำหมดถ้าไม่ใช่ก็ไม่ทำใช้ให้คุยกับเราก็คุยเเค่คำเดียวเขาเปงคนคุยไม่เก่งเขา35เรา24เเต่วุฒิภาวะเรามากกว่าคือพ่อแม่ต้องบอกทุกว่าว่ากินข้าวบ้างนะลูกจ่ายไปตัดผมบ้างให้เงินวันละ100ทุกวันทำเหมือนเด็กอ่าเราก็เห็นแลวรุ้แปลกๆ เราก็พยายามนะไม่ใช่ไม่พยายามที่จะคุยถามคำตอบคำตอบเเค่ว่า...อืม..อืม..พออยู่ได้อาทิต1เรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเลยยทำไมต้องมาเจอแบบนี้ซ้ำเเลวซ้ำเล่าเราเเค่อยากมีชีวิตคู่เหมือนคนอื่นคุยกันปกติเเต่มันไม่ใช่แบบที่เขาบอกที่เล่นยาไม่ทำงานกินๆนอนๆตื่นมาก็กินกินเสดนอน...😖😖มาต่อพ.นนี้
ไม่มีทางเลือกสำหรับฉัน
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลยแล้วประสบการณ์ครั้งนี้เราก็ไม่เคยลืมอยู่ได้ไม่นานเขาก็จะเเต่งงานใหม่กับรุ่นพี่ที่เรียนด้วยกันเปงเพิลของน้องสาวเขาพ่อเเม่เขาก็คงชอบใจส่วนเราหลังจากครั้งนั้นก็ไม่เคยมีเเฟนไม่เคยคิดที่จะหาใหม่เพราะกลัวทำเเต่งานจนพี่ของเเม่หาคนมาดูตัวเพื่อที่อยากให้เรามีใหม่จนกระทั่งเขามาดูเราที่บ้านเเต่เราไม่ชอบเขาเลยพี่สาวเเม่บอกว่าเขาเปงคนดีช่วยพ่อแม่ทำงานไม่ติดยาเราก็ไม่ได้สืบต่อเเต่เขาสืบเรามาตลอดเเอบมาดูเราทำงานเเต่เราไม่ชอบพ่อแม่เราบอกว่าคนดีหาอยากหน้าตาไม่หล่อคุยไม่เก่งพ่อแม่เขามาจีบให้มาหาตลอดดีกับเราทุกอย่างรู้เรื่องเราทุกอย่างรุ้ไปถึงว่าเราชอบอะไรเเต่บ้านเขากับบ้านเเฟนเก่าเราอยู่เเค่คนละหมู่บ้านเองเรื่องเก่ายังไม่ลืมมาใหม่อีกแล้วเราก็ไม่สนใจใครจะพูดยังไงเราได้เเต่คิดว่าเอาคนที่เขารักเราดีกว่าไปอยู่กับคนที่ไม่ได้รักถึงแม้ว่าไม่ได้ชอบอยู่นานๆคงชอบเองละมัง...พอได้เเต่งงานเสดกลับไม่มีความสุขอีกเหมือนเดิมเพราะเราไม่เคยรู้ความจิงมาก่อนรู้เเค่เขาบอกว่าเขาเปงคนดีดีจริงใครใช้ให้ทำอะไรทำหมดถ้าไม่ใช่ก็ไม่ทำใช้ให้คุยกับเราก็คุยเเค่คำเดียวเขาเปงคนคุยไม่เก่งเขา35เรา24เเต่วุฒิภาวะเรามากกว่าคือพ่อแม่ต้องบอกทุกว่าว่ากินข้าวบ้างนะลูกจ่ายไปตัดผมบ้างให้เงินวันละ100ทุกวันทำเหมือนเด็กอ่าเราก็เห็นแลวรุ้แปลกๆ เราก็พยายามนะไม่ใช่ไม่พยายามที่จะคุยถามคำตอบคำตอบเเค่ว่า...อืม..อืม..พออยู่ได้อาทิต1เรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเลยยทำไมต้องมาเจอแบบนี้ซ้ำเเลวซ้ำเล่าเราเเค่อยากมีชีวิตคู่เหมือนคนอื่นคุยกันปกติเเต่มันไม่ใช่แบบที่เขาบอกที่เล่นยาไม่ทำงานกินๆนอนๆตื่นมาก็กินกินเสดนอน...😖😖มาต่อพ.นนี้