ในฐานะบุคลากรทางการแพทย์คนนึงที่ลาออกมาเหมือนกัน
ไม่ว่าใครจะหาว่าเราไม่มีใจเมตตา หรือเห็นแก่ตัวก็ตาม
เรามีหลายปัจจัยที่ต้องปกป้อง ไม่ว่าจะครอบครัว หรือตัวเราเอง เพราะเราอยู่กับแม่ 2 คน แม่เราสูงอายุแล้วและมีโรคประจำตัว
ส่วนเราก็เป็นเสาหลักของแม่ หากขาดเราไป แม่ก็จะอยู่เพียงลำพังไม่ได้

เราจึงตัดสินใจลาออก มาใช้เงินเก็บที่มีเพื่อรอสถานการณ์ดีขึ้น แต่เราไม่มีปัญหาเรื่องเงิน ไม่มีหนี้สิน มีบ้านเป็นของตัวเอง ค่าใช้จ่ายก็เล็กน้อยเพราะอยู่กับแม่เพียง 2 คน

และอีกเหตุผลที่สำคัญคือ เราไม่ไหวกับระบบสาธารณสุขไทยแล้ว
ตั้งแต่ปีที่แล้ว เงินเดือนเราไม่ได้เพิ่ม มีแต่จะหาเรื่องลดเงินเราด้วยซ้ำ (ขอไม่พูดเรื่องรายละเอียด) ต้องทำประกันโควิดเอง จ่ายเงินส่วนตัว เพราะถ้าติดไป ไม่มีใครมาช่วยรับผิดชอบค่าใช้จ่าย ยิ่งถ้าตาย เราไม่ได้เงินชดเชย หรือแม้แต่การเลื่อนขั้นด้วยซ้ำ
อุปกรณ์ป้องกันแทบไม่มี หรือถ้ามีคือเราต้องหาซื้อเองเองซึ่งเราก็ต้องการของมีคุณภาพและราคาค่อนข้างสูง ค่าใช้จ่ายในการหาอุปกรณ์ต่อเดือนเป็นหลักพัน และเราต้องดิ้นรนหาคนมาช่วยบริจาคสิ่งของป้องกันให้แผนกซึ่งของต้องเข้าแผนกโดยตรง เพราะคนส่วนใหญ่บริจาคเข้า รพ แล้วจะมี ผอ.หรือ ผู้บริหารมายืนถ่ายรูปรับมอบ แต่ของไม่เคยถึงแผนกเราสักครั้ง หรือถึงน้อยมาก เงินที่เค้าบริจาคให้ รพ ก็ไม่เคยมาซื้ออุปกรณ์ป้องกันให้เราเลย
หากวันนึงเราติดเชื้อจากคนไข้ เราไม่ได้เป็นคนที่น่าเห็นใจ แต่เรากลายเป็นคนที่ไม่รู้จักป้องกันตัวเอง

เราแค่ผ่านมาจะบอกว่า มันมีหลายปัจจัย ในการจะอยู่หรือไป เรานับถือใจคนที่ยังคงอยู่เพื่อช่วยเหลือคนไข้ แต่สำหรับเรา เวลาเกือบ 2 ปี เราทำเต็มที่แล้วจริงๆ เราขอทำเพื่อตัวเองบ้าง ถ้าหากอนาคต ระบบดีขึ้น หรือสถานการณ์ดีขึ้น เราก็จะกลับไปทำหน้าที่เช่นเดิม

หากคุณเลือกจะอยู่ต่อ เราเป็นกำลังใจให้ สู้ๆนะคะ เรารู้ว่ามันแย่และเหนื่อยมากจริงๆ