ก่อนอื่นขอบคุณล่วงหน้าที่เข้ามาอ่านครับ
ผมอยากเล่าประสบการณ์ชีวิตผมให้ทุกคนฟัง ผมเคยบอกรักผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อประมาณต้นปี
เธอดีกับผมมากๆ จนนับถือกันเหมือนพี่กับน้องก็ว่าได้ครับ เราทำงานร่วมกัน เจอกันบ่อย เที่ยวด้วยกันบ่อยๆ แต่นับวันหัวใจผมมันรู้สึกแปลกๆกับเธอ
ผมเริ่มไม่มั่นใจตัวเองเลยว่า ผมมันยังเป็นความรักระหว่างพี่น้องไหม?
จนมีเด็กอีกคนมาบอกว่า สิ่งที่ผมแสดงออกมันไม่ใช่ความรักระหว่างพี่น้อง ผมจึงลองมาตั้งคำถามตัวเอง
รู้ไหมว่า มันทรมานมากขึ้นเวลาที่อยู่ใกล้เธอ เพราะผมไม่อยากมีความรักแบบนั้นกับเธอ เพราะอะไรหรอครับ
อันดับแรกเลยคือ ผมกลัวความเจ็บ ทั้งชีวิตผมอกหักมาตลอด ผมพยายามหาเรื่องทะเลาะกับเธอ ทั้งๆที่ไม่น่าจะทะเลาะกันเลย
ผมพยายามหลบหน้าเธอ เราไม่คุยกันซักพักใหญ่ๆ ผมคิดว่า ผมจะสลัดเธอหลุดแล้ว แต่เธอก็พยายามต่อความสัมพันธ์นั้นอีกครั้ง
มันทำให้ผมสลัดเธอไม่หลุด ผมเริ่มอึดอัดกว่าเดิม ผมจึงแสดงความรู้สึกให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แล้วตัดสินใจบอกความจริงทุกอย่าง
ทั้งๆที่รู้ล่วงหน้าทุกอย่างมันต้องจบหลังจากบอกความจริง
ธอตั้งคำถามผมว่า ผมทำร้ายเธอทำไม?
การที่ผมบอกความจริงว่า ผมรู้สึกยังไง การบอกว่า ผมรักเธอ นั้นคือ สิ่งที่เป็นการทำร้ายคนที่ผมรักหรือครับ?
เธอบอกว่า เธออายคนที่ผมรักเธอ เธอบอกกับผมว่า มีผู้ชายดีๆ มีตำแหน่งดีๆ เธอยังไม่เลือกเลย
แล้วคิดหรือว่า คนแบบผม เธอจะเลือก เชื่อไหมครับว่า หัวใจของผมมันร้องไห้จนถึงปัจจุบัน
ความรักของผมมันไม่ได้ตั้งใจจะเปลี่ยนเลย ผมไม่อยากผลักคนที่ดีกับผมออกไปหรอกครับ 
แต่ผมไม่ไหวจริงๆนะ เวลาอยู่ใกล้กัน ผมอึดอัด ผมเหมือนขับรถชนกำแพงทุกๆวัน เพราะผมรู้ดีว่า ต่อให้ผมอยู่ต่อก็ไม่มีทางจะพัฒนาความสัมพันธ์ได้
เพราะเธอมีแฟนอยู่แล้ว ผมจึงเลือกเดินออกมาโดยการบอกความจริง เพราะผมรู้ว่า ถ้าบอกไป เธอจบความสัมพันธ์กับผมแน่ๆ
แล้วสิ่งที่ผมคิด มันก็เกิดขึ้นจริงๆ จากคนที่ดีกัน กลายเป็นคนเกลียดทันที ปัจจุบันเป็นอย่างไรหนะหรอ?
เจอกันที่ไหนก็ด่าผมที่นั่นเลยครับ ผมไม่โกรธเธอหรอกครับ ผมเข้าใจ