เราเป็นคนเห็นแก่ตัวใช่ไหมคะที่เรารู้สึกแบบนี้

ถ้าผิดขออภัยนะคะ เข้าเรื่องเลยค่ะ🧘🏽🧘🏽เราคบกับแฟน3 ถึง4เดือนเราท้อง เราท้องได้4เดือนเราก็ไปอยู่ระยองแฟนทำงานกรุงเทพ ท้องจนคลอดเราต้องไปหาหมอเองวันที่คลอดก็ต้องขับรถไปคลอดเอง ถึงโรงบาลแค่ชั่วโมงกว่าๆก็คลอดแล้วค่ะ ระหว่างท้องแฟนไม่เคยเดินทางมาหาเลย มีวันหยุดยาวก็ไปหาพ่อแม่เขาจังหวัดอื่น มาตอนเราคลอด หลังคลอด4วันเขาก็กลับไปทำงาน เราอยู่ห้องคนเดียวต้องทำเองทุกอย่างไปตลาดซื้อข้าวของ หลังคลอดได้ 2สัปดาร์แฟนกับแม่เขามาหา วันรุ้งขึ้นเขาก็กลับกรุงเทพ เราป่วยต้องเข้านอนโรงบาลไม่มีคนเลี้ยงลูกแม่แฟนไม่ถามสักคำว่าให้เขาเลี้ยงให้ไหมช่วงนอนป่วยโรงบาล
จนเราต้องขอหมอออกจากโรงบาลมาดูลูกที่บ้าน แล้วค่อยเดินทางไปหาหมอฉิดยา เป็นแบบนี้มาสักพักใหญ่ จนเราเอาลูกไปให้แม่เราดูแม่อยู่ประเทศอื่น

หลังจากนั้นเกือบปีเรากับแฟนมาเปิดธุระกิจของตัวเองตอนเริ่มแรกๆตอนลำบากไม่มีพี่น้องแฟนมายุ่งนะคะ เพราะทุกอย่างเริ่มดีธุระกิจเริ่มไปได้ พี่น้องมาวอแว เริ่มมีบทบาทในซีวิคเรามากขึ้น ซึ่งแฟนก็ดีใจที่เมื่อก่อนไม่มีไครสนใจไม่มีไครให้ความสำคัญเขา มีไรก็ให้ครอบครัวเขา เรารู้สึกไม่ค่อยโอเคกับแบบนี้
แต่เรารู้จักแฟนมาคือเมื่อก่อนอาลมแบบเป็นตายยังไงช่างเขาไรงี้ 

เราต้องมองเป็นเรื่องที่ดีใช่ไหม