คือเราน่ะพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กเราอยู่กับย่ามาตลอดเราคิดมาตลอดว่าเราจะใช้ชีวิตให้เป็นปกติเหมือนเด็กที่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนเราใช้ชีวิตเหมือนเด็กทั่วไปเป็นเด็กร่าเริง จนตอนเราอายุ13เราเริ่มขึ้นม.1พ่อเป็นคนที่กินเหล้านักมากจนไม่สนใจเราชอบเมาแล้วขับรถไปส่งเราที่โรงเรียน บางทีก็ทำตัวให้คนอื่นมองเราเป็นตัวตลก บ้างก็ว่าพ่อเราบ้า พ่อเป็นแบบนี้หนักขึ้นจนเราขึ้นม.2ทุกๆสิ่งคนที่อยู่รอบข้างเริ่มเปลี่ยนไปเริ่มทำให้เรามีอารมณ์โมโหแล้วมีปากเสียงกันเอง จนวันหนึ่งเราเครียดมากถึงขั้นที่ว่านั่งเรียนอยู่ก็วิ่งไปอาเจียนและปวดหัวมากจนทำให้เราต้องไปนอนห้องพยาบาล พอตกเย็นเราไปหาหมอหมอบอกว่าเราเครียดลงกระเพาะ และปวดหัวบ่อยมาก จนอายุ15ปีทุกอย่างเริ่มดีขึ้นสักระยะและเราใช้ชีวิตปกติจนเรารู้สึกว่าคนในบ้านมีอะไรปกปิดเรา และชอบนินทาลับหลังจนเราไปได้ยินเขาที่เขาพูดมันทำให้เรารู้สึกไม่ดีและเป็นแบบนี้ทั้งครอบครัวจนเราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครเลย เพราะเรารู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจ เราขอคำปรึกษาจากแม่ๆทุกคนหน่อยค่ะว่าควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกแย่แบบนี้ดี
มีวิธีการอย่างไรเมื่อครอบครัวไม่ใช่ที่พึ่งของเรา