สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้ชื่อ "มิ้น" นะคะ ขออนุญาตเรียกแทนตัวเองว่าเราตลอดกระทู้นะคะ
ตอนนี้เราอายุเกือบแตะเลข 3 แล้วค่ะ ทำงานมาเกือบ 6 ปีแล้วค่ะ ทุกงานล้วนเป็นงานบริการค่ะ
เรียกได้ว่าทุกงานที่ผ่านมา มีเรื่องราวมากมายที่น่าจดจำมากเลยค่ะ....
-จุดเริ่มต้นของการเป็นสาวงานบริการ-
พอเราเรียนจบได้เพียงแค่2เดือน จากตอนแรกที่มีแพลนว่าเราอยากจะไป WOT ที่อเมริกา
แต่เพราะเราติดผู้ชายที่ไทย เลยทำให้เราเลือกที่จะสมัครงานที่ประเทศไทยค่ะ
(อย่าหาทำนะคะ เพราะถ้ามีโอกาศ แนะนำว่าให้ทำตามที่ใจต้องการค่ะ)
ณ ตอนนั้น บริษัท Outsource ชื่อดังประกาศรับ "Guest Service Agent"
ทำให้เราไม่ลังเลใจที่จะตอบรับสมัครไป เพราะเครื่องแบบสวยและทำให้สนามบินสุวรรณภูมิ
สัมภาษณ์เพียงแค่รอบเดียวก็ผ่านค่ะ ทำให้เราได้เข้าทำงานที่บริษัทนี้...
ตอนนี้หลายๆท่านอาจจะทราบแล้วว่าชื่อบริษัทอะไร แต่ขอสงวนชื่อบริษัทไว้นะคะ 
จำความรู้สึกวันแรกได้ว่า...วันนี้ฉันสวยมาก เดินในสนามบิน คนมองฉันเต็มเลย
นี่แหละคืออาชีพในฝันของฉัน นี่คือที่ของฉัน....
ไฟท์แรกที่เราจะทำการเช็คอินลูกค้าคือ ...ไฟท์บินไปญี่ปุ่น ขอสงวนสิทธิ์ชื่อสายการบินค่ะ
จำได้ว่า ลูกค้าเยอะมาก ฝรั่งก็เยอะมากเช่นกัน
นี่แหละคือวิธีที่เราจะได้ฝึกสกิลภาษาอังกฤษของเรา เผลอๆเราอาจจะโกอินเตอร์เลย หุหุ
ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นคือ.....สถานการ์ณวุ่นวายมาก เราต้องทำงานแข่งกับเวลา กดดันกับสายตาลูกค้า
ที่มองมาตลอดว่าแถวจะขยับหรือยัง ...พวกเมิงทำอะไรกันอยู่ ทำไมแถวไม่ขยับเลย
สาเหตุที่ทำให้ช้ามีไม่กี่สาเหตุค่ะ .....นำ้หนักกระเป๋าเกิน (ส่วนมากเป็นคนไทย)....ไม่มีตั๋วขากลับมีแววจะไปเป็นโรบินฮู้ด
หรือที่นั่งบ้านฉันทำไมไม่ติดกัน (แต่ตอนจองไม่ได้ทำการจองที่นั่งไว้)...รถเข็นเด็กขึ้นได้ไหม...ขอติดคาร์ซีทได้ไหม...
ล้านความต้องการ ล้านเหตุผลค่ะ ให้เล่าอีก10ปีก็ไม่หมดค่ะ
และในไฟล์วันนี้ ทำให้เราได้เจอกับพลังของมนุษย์ป้าค่ะ.....
"รบกวนขอชั่งกระเป๋า Carry-on ด้วยนะคะ รบกวนวางไว้ตรงนี้เลยค่ะ"
"ในนี้ไม่มีอะไรเลยนะหนู ไม่เกิน7โลแน่ๆ....ไม่ต้องชั่งหรอก เชื่อป้า"
"เนื่องจากเป็นกฎนะคะ รบกวนชั่งด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ"
"หนู..ในนี้มีแต่เสื้อผ้า ป้าบินไปถึงอเมริกานะ ใจคอจะไม่ให้ป้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยเหรอ"
ความสงสารเริ่มเข้าครอบงำ....แต่กฎก็คือฎโว้ยยยยยยย
"ต้องขอรบกวนด้วยนะคะ หากเป็นเสื้อผ้าเจ้าหน้าที่คาดว่าจะไม่ถึง7กิโลค่ะ รบกวนชั่งนำ้หนักค่ะ"
"คนไทยด้วยกันซะเปล่า..ไม่ช่วยเหลือกันเลย (เสียงงุบงิบ)"
ชั่งนำ้หนักมา ปรากฎว่า 15กิโลกรัม..แม่เจ้า เสื้อผ้าอะไรฟระเนี่ย!!!!!
"นำ้หนักเกินนะคะ รบกวนนำออกให้เหลือ7กิโลกัมค่ะ"
"เชอะ ไม่มีนำ้ใจซะเลย คนไทยด้วยกันซะเปล่า"
แต่ป้าถือสัญชาติอเมริกันนี่หว่า......สรุปคนไทยหรือคนเมริกัน?
สรุปว่าของที่อยู่ในนั้น คือ ปลาหมึกแห้งเอย ...ปลาแห้งเอย.... กุ้งแห้งเอย....
ไหนเสื้อผ้าคะ!!??...(พร้อมเท้าสะเอว ใจจริงทำได้แค่ยิ้มอ่อน)
"ก็ลูกฉันเอามาฝาก พวกเธอใจร้ายมากเลยนะ ให้ฉันทิ้งของที่ลูกฉันเอามาให้เนี่ย"
ว่าไปนั้นเนอะป้า....กฎก็กฎจ้า สุดท้ายเรื่องจบลงที่กระเป๋าใบนั้นหนัก 7กิโลกรัมค่าาาาาาาาา
ไดอารี่ของคนที่ทำงานบริการมาทั้งชีวิต...เกือบจะเป็นโรคซึมเศร้า