คือเราเป็นลูกคนกลางที่รู้สึกน้อยใจเเม่บ่อยๆ เราเคยเป็นลูกคนเล็ก เเม่อยู่ข้างๆคอยเอาใจ เราเเทบไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลยเพราะเราติดเเม่มากอยู่กับเเม่ตลอด เเล้วอยู่ดีๆเเม่ก็มีน้องให้ ตอนนั้นเราน่าจะอยู่ป4-ป.5 น้องเกิดมาไม่ค่อยเเข็งเเรง เเม่ก็เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเรา ความรู้สึกเราตอนนั้นคืออ้างว้างมากเหมือนโลกทั้งใบมีเเค่เเม่ ส่วนพี่ๆเราก็โตกันเเล้วไม่ค่อยอยู่บ้าน เราอยู่บ้านคนเดียว เล่นคนเดียว บางทีก็เข้าไปหาเเม่ไปอ้อนเเม่เเต่เเม่ก็จะบอกให้เราออกไปบางทีก็ตวาดใส่ เราเคยเปิดใจเรื่องนี้กับเเม่ เเม่บอกกลับเราว่า รอน้องโตก่อนนะ เราก็รอคอยปลอบใจตัวเอง พอเราขึ้นม.1 เราเริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้น ทำตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อให้เเม่สนใจ เเต่เเม่ไม่เคยสนใจเราเลยเเม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราสอบได้ที่เท่าไหร่ เราทำอะไรบ้าง เราก็เปิดใจกับเเม่อีกครั้ง เเม่บอกว่าเราโตเเล้วน่าจะคิดได้ ตอนนั้นเหมือนโลกพังไปเลยอะ เราก็เเบบโอเคร เราจะไม่พูดเรื่องนี่กับเเม่อีกเพราะมันอาจจะทำให้เเม่คิดว่าเรายังงี่เง่าทำตัวเหมือนเด็ก พอเราจบม.3 เราสอบได้ที่1 วันจบเราก็บอกเเม่ว่ามาถ่ายรูปด้วยนะ เเต่เเม่กลับบอกว่าไม่ว่าง ในบ้านเราไม่มีใครสักที่มาเลย เราได้เเต่เห็นพ่อเเม่คนอื่นมาถ่ายรูปเเสดงความยินดี เเต่เราไม่มีใครเลย เราจบม3เเล้ว เเม่เรายังไม่พาไปสมัครต่อม.4เลย จนเราต้องไปสมัครเอง ตอนนี้เราจบม.6เเล้ว เราอยากรู้ว่าเเม่มีความรู้สึกยังไงกับเรากันเเน่ หรือ เขาอยากให้เราโตมากกว่านี้
#มีพี่น้อง5คนนะคะ