เวลาพูดหรือออกความเห็นเหมือนเสียงของเราดังไม่พอที่จะให้ใครมาสนใจฟัง

ส่วนตัวเป็นคนพูดน้อยค่ะ จะร่วมสนทนากับใครก็ต่อเมื่อเรามีความเห็นไปอีกแนวทางนึง แล้วเราก็จะพูดและอธิบายความเห็นในส่วนของตัวเองขึ้นมาให้คนอื่นๆ ได้ฟัง เช่น แบบนั้นเราว่าไม่โอเคแบบนี้ดีกว่าเพราะ.... , ทำอันนี้ก่อนจะโอเคกว่าไหมเพราะ..., ฯลฯแต่ถ้าอันไหนเราฟังแล้วเห็นด้วยก็แสดงออกอย่างจริงจังเลยว่าใช่ จริ๊ง ถ้าไม่สนิทก็จะเงียบๆ ด้วยนิสัยเป็นคนพูดตรงไปตรงมาคิดเห็นเช่นไรก็พูดเช่นนั้น แต่เราก็พึงระวังอยู่เสมอค่ะว่าอันไหนควรพูดหรือไม่ควรพูด ไม่ได้พูดเลอะเทอะไปเรื่อย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเสียงเราถึงไม่ดังพอให้ใครตั้งใจฟังเราสักทีเหมือนฟังผ่านๆ ไม่ได้สำคัญอะไร เวลาทำอะไรคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยถามความเห็นจากเราเหมือนมีคำตอบสุดท้ายกันมาหมดแล้ว ถึงมาถามเราว่าเราโอเคหรือไ่ม่ ? รู้สึกเหมือนเสียงตัวเองเบาบางมาก รู้สึกแบบนี้มานานมากตั้งแต่จำความได้ หรือเป็นเพราะว่าเราเป็นคนอะไรก็ได้ในหลายๆ เรื่อง คนอื่นเลยไม่ได้ให้ความสำคัญ หรือเป็นเพราะเราคิดเห็นไม่ตรงใจ