เรื่องมีอยู่ว่า
คือเขาคนนี้เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ป.1แต่เหมือนเราเคยอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกันแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ตอนประถมยังไม่ค่อยมีอะไรก็เป็นเพื่อนกันปกติไม่ได้สนิทมากเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กอวบนิดๆหน้ากลมๆผมกับเขาตอนประถมอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ป.1ถึงป.6ก็ยังไม่มีอะไรจนจบป.6จนขึ้น
ม.1เราได้อยู่ห้องด้วยกันอีกห้องม.1/2ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่เพื่อนใหม่ๆ ผมไปวันแรกก็ไปนั่งข้างเขาเพราะเป็นเพื่อนเก่าตอนนั้นไม่สนิทกับใคร เริ่มเรียนม.1ไปได้สัก1อาทิตย์
มีงานกลุ่มมาครูสั่งให้จับกลุ่มกลุ่มละ3คนด้วยที่ว่าห้องเรามีอยู่38คนก็ต้องมีกลุ่มหนึ่งที่มี2คนใช่เลยครับมันคือผมกับเขาแต่ก็ไม่ใช่ว่าเพื่อนอยากอยู่ด้วยนะครับตอนที่อาจารย์เขาให้จับกลุ่มผมกับเขากำลังไปยกสมุดที่ห้องพักครูพอมาถึงก็คนอื่นก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว ก็ได้อยู่กลุ่มเดียวกันเอ๊ะ! เรียกว่าคู่ดีกว่า เรานัดไปทำงานที่บ้านผมมันดูเหมือนอาจจะไม่เหมาะสมแต่ตอนนั้นอาจจะไม่คิดอะไรมากก็แค่เด็ก.1 นัดไปก็ไม่ได้ทำงานหรอกครับทำงานครึ่งชั่วโมงนอกนั้นก็ไปหาขี่รถเล่นด้วยกัน ความรู้สึกดีๆต่อกันก็เริ่มเกิดขึ้น แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกเหมือนผมไหม
ตอนนั้นก็คิดไปเองว่าเขาแอบชอบเรา เพราะหลังจากที่ไปทำงานวันนั้นก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น จนเพื่อนในห้องชอบแซวว่าสองผัวเมียคู่นี้ไปด้วยกันอีกแล้ว บอกตรงๆเลยว่าผมเขินมากๆเพราะว่าผมกำลังแอบชอบเขาอยู่ จนวันหนึ่งรู้สึกว่าช่วงนั้นกำลังใกล้จะจบม.1เป็นช่วงที่พึ่งสอบเสร็จเขามาปรึกษาเราว่าพ่อแม่เขาให้ย้ายโรงเรียนเพราะพ่อแม่เขาคิดว่าโรงเรียนนี้สอนไม่ดีคาบว่างเยอะด้วยความที่เป็นโรงเรียนประจำอำเภอ เราก็ได้ถามว่าแล้วอยากย้ายไหมละเขาบอกว่าก็ไม่อยากเพราะเขาเป็นคนติดเพื่อนด้วย ผมเองก็ไม่อยากให้เขาย้าย สรุปพอขึ้นม.2เขาก็ไม่ได้ย้าย ผมนิดีใจจนจะบ้าเราเองก็ตกใจกับความรู้สึกตัวเองว่าทำไมผมถึงดีใจขนาดนี้หรือเป็นเพราะเราชอบเขามาก มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากเราพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อเข้าหาเขาให้รู้เลยว่าเราชอบเขามาก แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าสักทีพอไปเจอหน้าเขาแล้วรู้สึกไม่กล้ากลัวบอกไปแล้วจะผิดหวัง ขอบอกเลยว่าช่วงม.2เราสนิทกันมากหลายๆคนชอบเขาใจผิดว่าเป็นแฟนกัน ผมเองก็เป็นคนไม่ค่อยมีเซ้นท์เรื่องนี้เลยไม่รู้ว่าเขามีใจให้เราบ้างไหมผม
พยายมอยากจะขอเขาเป็นแฟนหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้สักทีจนปิดเทอม1ม.2 สุดท้ายช่วงปิดเทอมตอนนั้นช่วงเดือนตุลาเขาโพสในเฟซบุ๊คว่าย้ายโรงเรียนไปที่รร.ในจังหวัดเดียวกันแต่เป็นรร.ประจำจังหวัด ผมเองก็รู้สึกตกใจว่าทำไมไม่เห็นบอกเราเลย ผมเลยแชทไปถามว่าย้ายจริงเหรอทำไมไม่เห็นบอกเลย เขาก็บอกว่าก็โพสให้เห็นอยู่นี้ไง วันนั้นเรารู้สึกเสียใจมากเพราะเราไม่ทันได้บอกความในใจกับเขาเลย ก็ได้แอบน้อยใจนิดหน่อยเพราะทุกครั้งก่อนที่จะทำอะไรเขาจะปรึกษาคุยกับเราเป็นคนแรกก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้เขาไปปรึกษากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง จนเปิดเทอม2เราก็หงอยเลยสิครับเพื่อนสนิทย้ายไปทุกครั้งก่อนนอนก็จะส่องเฟสเขาทุกคืนคุยแชทบ้างจนเขาเลิกเล่นเฟสเปลี่ยนไปเล่นไอจี ผมด้วยที่เป็นคนไม่เล่น
ไอจีก็เลยไม่ได้ติดตามเขาอีกเลย เวลาผ่านไปจนจบม.2
พอจบม.3 เรานึกยังไงไม่รู้ไปหายายของเขาไปถามเบอร์โทรศัพท์เพราะจะชวนมางานปัจฉิมม.3 ยายเขาก็บอกว่ามันย้ายไปนครปฐมตั้งแต่ขึ้นม.3แล้วไปอยู่กับพ่อเพราะพ่อแม่เขาแยกทางกัน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลยครั้งสุดที่เจอกันก็แค่ไปเจอที่งานแข่งขันศิลปหัตถกรรมนักเรียนตอนม.3แค่นั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากเพราะต่างคนต่างรีบ จนผมขึ้นม.4มีเพื่อนคนหนี่งไม่ได้สนิทมากเหมือนมาจีบ แต่ผมก็ปฏิเสธ หลายครั้งเหมือนที่มีคนมาชอบมาจีบบ้างก็ไม่เคยสนใจเหมือนเราไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว หรือเป็นเพราะเราให้ความรักกับคนๆหนึ่งไปหมดแล้ว จนตอนนี้ผมอายุ20ปีแล้วครับ ผมเองก็เป็นคนที่อยากมีความรักคนหนึ่งนะครับ พยายามที่จะหาแฟนนะครับแต่พอจะเริ่มจีบใครก็รู้สึกว่าเราไม่สามารถรักใครได้จริงๆ เพราะผมไม่สามารถลืมคนๆนั้นได้จริงๆถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกันแค่ปีกว่าๆแต่ก็รู้สึกมีความผูกพันธ์กับเขามากจนพอเราอยู่คนเดียวเมื่อไหร่หรือปล่อยให้จิตใจว่างก็จะมีแต่ภาพเขาผุดขึ้นมาในหัว เราเองก็ไม่เขาใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมลืมเขาไม่ได้สักที
"ผมคิดว่าชีวิตนี้ผมคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วแหละครับมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ผมเองก็พยายมที่จะลืมเพื่อเริ่มต้นกับคนใหม่ๆ แต่ทำยังไงได้ละครับเพราะผมให้ความรักทั้งหมดที่มีให้เขาไปแล้ว หลายคนอาจจะมองว่าเป็นแค่ความสัมพันธ์ของเด็กม.ต้นนะครับแต่สำหรับผมมันคือเรื่องราวในช่วงชีวิตที่จะไม่มีวันลืมเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษและมีความสุขที่สุด แต่สิ่งที่ผมเสียใจและเสียดายมากที่สุดก็คือผมยังไม่ได้มีโอกาสบอกเขาเลย"
หรือทุกคนคิดว่าผมจะทำยังไงดีครับ
ทำไมฉันไม่เคยลืมเขาคนนี้ได้เลย?
คือเขาคนนี้เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ป.1แต่เหมือนเราเคยอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกันแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ตอนประถมยังไม่ค่อยมีอะไรก็เป็นเพื่อนกันปกติไม่ได้สนิทมากเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กอวบนิดๆหน้ากลมๆผมกับเขาตอนประถมอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ป.1ถึงป.6ก็ยังไม่มีอะไรจนจบป.6จนขึ้น
ม.1เราได้อยู่ห้องด้วยกันอีกห้องม.1/2ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่เพื่อนใหม่ๆ ผมไปวันแรกก็ไปนั่งข้างเขาเพราะเป็นเพื่อนเก่าตอนนั้นไม่สนิทกับใคร เริ่มเรียนม.1ไปได้สัก1อาทิตย์
มีงานกลุ่มมาครูสั่งให้จับกลุ่มกลุ่มละ3คนด้วยที่ว่าห้องเรามีอยู่38คนก็ต้องมีกลุ่มหนึ่งที่มี2คนใช่เลยครับมันคือผมกับเขาแต่ก็ไม่ใช่ว่าเพื่อนอยากอยู่ด้วยนะครับตอนที่อาจารย์เขาให้จับกลุ่มผมกับเขากำลังไปยกสมุดที่ห้องพักครูพอมาถึงก็คนอื่นก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว ก็ได้อยู่กลุ่มเดียวกันเอ๊ะ! เรียกว่าคู่ดีกว่า เรานัดไปทำงานที่บ้านผมมันดูเหมือนอาจจะไม่เหมาะสมแต่ตอนนั้นอาจจะไม่คิดอะไรมากก็แค่เด็ก.1 นัดไปก็ไม่ได้ทำงานหรอกครับทำงานครึ่งชั่วโมงนอกนั้นก็ไปหาขี่รถเล่นด้วยกัน ความรู้สึกดีๆต่อกันก็เริ่มเกิดขึ้น แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกเหมือนผมไหม
ตอนนั้นก็คิดไปเองว่าเขาแอบชอบเรา เพราะหลังจากที่ไปทำงานวันนั้นก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น จนเพื่อนในห้องชอบแซวว่าสองผัวเมียคู่นี้ไปด้วยกันอีกแล้ว บอกตรงๆเลยว่าผมเขินมากๆเพราะว่าผมกำลังแอบชอบเขาอยู่ จนวันหนึ่งรู้สึกว่าช่วงนั้นกำลังใกล้จะจบม.1เป็นช่วงที่พึ่งสอบเสร็จเขามาปรึกษาเราว่าพ่อแม่เขาให้ย้ายโรงเรียนเพราะพ่อแม่เขาคิดว่าโรงเรียนนี้สอนไม่ดีคาบว่างเยอะด้วยความที่เป็นโรงเรียนประจำอำเภอ เราก็ได้ถามว่าแล้วอยากย้ายไหมละเขาบอกว่าก็ไม่อยากเพราะเขาเป็นคนติดเพื่อนด้วย ผมเองก็ไม่อยากให้เขาย้าย สรุปพอขึ้นม.2เขาก็ไม่ได้ย้าย ผมนิดีใจจนจะบ้าเราเองก็ตกใจกับความรู้สึกตัวเองว่าทำไมผมถึงดีใจขนาดนี้หรือเป็นเพราะเราชอบเขามาก มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากเราพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อเข้าหาเขาให้รู้เลยว่าเราชอบเขามาก แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าสักทีพอไปเจอหน้าเขาแล้วรู้สึกไม่กล้ากลัวบอกไปแล้วจะผิดหวัง ขอบอกเลยว่าช่วงม.2เราสนิทกันมากหลายๆคนชอบเขาใจผิดว่าเป็นแฟนกัน ผมเองก็เป็นคนไม่ค่อยมีเซ้นท์เรื่องนี้เลยไม่รู้ว่าเขามีใจให้เราบ้างไหมผม
พยายมอยากจะขอเขาเป็นแฟนหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้สักทีจนปิดเทอม1ม.2 สุดท้ายช่วงปิดเทอมตอนนั้นช่วงเดือนตุลาเขาโพสในเฟซบุ๊คว่าย้ายโรงเรียนไปที่รร.ในจังหวัดเดียวกันแต่เป็นรร.ประจำจังหวัด ผมเองก็รู้สึกตกใจว่าทำไมไม่เห็นบอกเราเลย ผมเลยแชทไปถามว่าย้ายจริงเหรอทำไมไม่เห็นบอกเลย เขาก็บอกว่าก็โพสให้เห็นอยู่นี้ไง วันนั้นเรารู้สึกเสียใจมากเพราะเราไม่ทันได้บอกความในใจกับเขาเลย ก็ได้แอบน้อยใจนิดหน่อยเพราะทุกครั้งก่อนที่จะทำอะไรเขาจะปรึกษาคุยกับเราเป็นคนแรกก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้เขาไปปรึกษากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง จนเปิดเทอม2เราก็หงอยเลยสิครับเพื่อนสนิทย้ายไปทุกครั้งก่อนนอนก็จะส่องเฟสเขาทุกคืนคุยแชทบ้างจนเขาเลิกเล่นเฟสเปลี่ยนไปเล่นไอจี ผมด้วยที่เป็นคนไม่เล่น
ไอจีก็เลยไม่ได้ติดตามเขาอีกเลย เวลาผ่านไปจนจบม.2
พอจบม.3 เรานึกยังไงไม่รู้ไปหายายของเขาไปถามเบอร์โทรศัพท์เพราะจะชวนมางานปัจฉิมม.3 ยายเขาก็บอกว่ามันย้ายไปนครปฐมตั้งแต่ขึ้นม.3แล้วไปอยู่กับพ่อเพราะพ่อแม่เขาแยกทางกัน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีกเลยครั้งสุดที่เจอกันก็แค่ไปเจอที่งานแข่งขันศิลปหัตถกรรมนักเรียนตอนม.3แค่นั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากเพราะต่างคนต่างรีบ จนผมขึ้นม.4มีเพื่อนคนหนี่งไม่ได้สนิทมากเหมือนมาจีบ แต่ผมก็ปฏิเสธ หลายครั้งเหมือนที่มีคนมาชอบมาจีบบ้างก็ไม่เคยสนใจเหมือนเราไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว หรือเป็นเพราะเราให้ความรักกับคนๆหนึ่งไปหมดแล้ว จนตอนนี้ผมอายุ20ปีแล้วครับ ผมเองก็เป็นคนที่อยากมีความรักคนหนึ่งนะครับ พยายามที่จะหาแฟนนะครับแต่พอจะเริ่มจีบใครก็รู้สึกว่าเราไม่สามารถรักใครได้จริงๆ เพราะผมไม่สามารถลืมคนๆนั้นได้จริงๆถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกันแค่ปีกว่าๆแต่ก็รู้สึกมีความผูกพันธ์กับเขามากจนพอเราอยู่คนเดียวเมื่อไหร่หรือปล่อยให้จิตใจว่างก็จะมีแต่ภาพเขาผุดขึ้นมาในหัว เราเองก็ไม่เขาใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมลืมเขาไม่ได้สักที
"ผมคิดว่าชีวิตนี้ผมคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้วแหละครับมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ผมเองก็พยายมที่จะลืมเพื่อเริ่มต้นกับคนใหม่ๆ แต่ทำยังไงได้ละครับเพราะผมให้ความรักทั้งหมดที่มีให้เขาไปแล้ว หลายคนอาจจะมองว่าเป็นแค่ความสัมพันธ์ของเด็กม.ต้นนะครับแต่สำหรับผมมันคือเรื่องราวในช่วงชีวิตที่จะไม่มีวันลืมเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษและมีความสุขที่สุด แต่สิ่งที่ผมเสียใจและเสียดายมากที่สุดก็คือผมยังไม่ได้มีโอกาสบอกเขาเลย"
หรือทุกคนคิดว่าผมจะทำยังไงดีครับ