ทำไมผมชอบถูกมองข้ามตลอด ทั้งที่ผมพยายามจะทำทุกอย่างให้(คนในครอบครัว)

สวัสดีครับ ผมชื่อก้องครับ  อายุ 21 ปี ผมอาศัยอยู่ที่บ้านนอกแห่งหนึ่งครับ พ่อแม่ผมเป็นชาวไร่ชาวนาครับ แต่ตอนนี้พ่อผมทำงานไม่ได้ครับเนื่องจากโรคประจำตัวของท่านเยอะครับ จึงออกหาเงินไม่ได้ ผมจึงจำเป็นหาเงินกับแม่กันสองคน พอดีว่าในช่วงโควิดระบาดที่ผ่านมา ผมตกงานครับ ไม่มีงานทำ ทำไร่ข้าวโพดข้าวก็ได้มั้ง ไม่ได้มั้ง ถ้าวันไหนฝนตก ก็ได้ไปรับจ้างใส่ข้าวโพด ถ้าฝนไม่ตกก็ตกงานครับ รอจนกว่าฝนจะตกจึงจะได้ทำงาน ผมจึงตัดสินใจออกไปหางานทำที่ต่างจังหวัดครับ พอดีว่าลุงได้งานที่ต่างจังหวัดก็เลยไปทำงานกับลุง อาศัยอยู่กับลุงสักพัก เรื่องมันมีอยู่ว่า ลุงมีพนักงานติดตามมาด้วย 2 คน ผมจึงพักร่วมอยู่เขา ตอนเช้าเราก็ไปทำงานปกติแหละครับ แต่พอถึงตอนเย็น ลุงเป็นคนที่ชอบกินเหล้ามากครับ กินกับพนักงานของลุง 2 คน กินทุกวันๆ แต่พอฤทธิ์ของเหล้าออกแล้ว ชอบเล่า ติฉินนินทาเรา ว่าไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ วิปริตผิดเพศ ทั้งๆที่ลุงยังรู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังจะพูด เวลากินข้าวก็ชอบพูดเรื่องเราให้เราฟังว่า เราไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งที่ผมทำให้ทุกอย่าง ตั้งแต่ กรอกน้ำ ล้างจาน ออกไปซื้อกับข้าวมาให้ ทำอาหารตอนเย็น ลุงใช้ไปทำอะไรผมไปทำให้หมด สรรเสริญเยินยอว่า ลูกน้องสองคนของลุงดีกว่าเรา ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลย กินข้าวก็ไม่ได้เก็บ น้ำหมดผมก็มาให้ คือเขาพร้อมจะทำงานอย่างเดียว บางครั้งผมโครตน้อยใจเลยครับ ผมได้แต่ถามตัวเองว่า ผมผิดอะไร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเราทำงานกับลุง แม่ผมเบิกเงินล่วงหน้าของลุงไป 500 บาท เพื่อที่จะนำไปรักษาพ่อที่ป่วย ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เริ่มทำงาน ทุกท่านที่อ่านพอจะมีวิธีแก้ไขให้ผมไหมครับ ทำยังไงผมจะไม่คิดมากดีครับ