มันผิดไหมที่เราคิดว่า ครอบครัวไม่ใช่ที่ที่เซฟความรู้สึก

เราก็จำไม่ได้ละนะว่า ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เเต่ก็รู้ตัวอีกทีตอน12-13 ว่าการที่เรา อยู่กับพ่อเเม่รั้นไม่มีความสุขไม่สามารถพูดสิ่งที่เราต้องการได้หรือมีเรื่องทุก เราไม่สามารถพูดได้เพราะว่าเราเคยพูดไปเเล้ว เค้าก็ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เราเป็นปัญหาที่เกิดขึ้น...พอ13 เราได้อยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวในบ้านหลังหนึ่ง (ป้าน้าอา ย่า ก็อาศัยอยู่รอบข้าง เเต่ก็จะเป็นส่วนใครส่วนมัน) ด้วยสาเหตุพ่อเเม่ต้องมาหาตัง เราว่าจุดนี้เเหละทำให้เรารู้สึกว่าเรา เวลาที่เรามีปัญหา พ่อแม่ไม่สามารถช่วยเราได้ เราเข้าใจ เเต่ด้วยการที่เรา ทำอะไรด้วยตัวเอง(เเม่กำลังมีน้องเราเลยคิดว่า โอเค เราไม่รบกวนเค้าก็ได้) มันเลยคิดว่าไม่มีใครช่วยเราได้ เราอยู่บ้านหลังนั่นจนอายุ15-16 เราก็ย้ายมาเรียน กทม คือเราขอพ่อเเม่ ว่าอยากมาอยู่ด้วย ครอบครัวเรามี4คน มีน้อง เเม่ พ่อ เรา 

พอเราสอบเราก็เรียนโอเคเเหละช่วงเเรกๆมันก็โอเค เเล้วเราก็ป่วย ไม่ได้ไปเรียน1เดือนเพราะหมอให้หยุด มันเป็นโรคที่ไม่เป็น ขอไม่บอกนะ เรารู้สึกว่า เราไม่อยากอยู่เเล้ว ตอนนั้น พ่อ เเม่ เค้า ก็ด่าว่าเรา ไม่ช่วยงานบ้านอย่านู้อย่างนี้ คือเรากินยาเเล้ว ยาออกฤทธิ์จะทำให้ ปวดตามข้อ ทุกส่วนของร่างกาย เราก็ฝืนมาทำให้ กวาดบ้าน ล้างจาน บ้างถ้าทำไหว เรารักษาอยู่6เดือนมันก็หาย เเต่หลังจากรักษาได้2เดือนเราก็กลังบไปเรียนตอนนั้นอยู่ม.4  พอขึ้นม.5 น้องก็เริ่มโต พูดได้เทียงได้ เราก็มีทะเลาะกับน้องบ้าง เเต่เข้าใจไหมว่า ทุกครั้งที่ทะเลาะกับน้องเราจะเป็นฝ่ายผิด เเละพ่อจะชอบพูดว่า จะไปอยู่ไหนก็ไป ถ้าอยู่เเล้วทะเลากับน้อง  เเต่เราก็รักน้องนะ เเละเค้าพูดทุกที่ด่าเรา คำคำนั่น จนเราคิดว่า เราจะอยู่ให้เค้าด่าทำไม ไล่ทำไม ม.5 เราก็เป็นเด็กกิจกรรม พอตัว

ความรู้สึกที่เราคิดว่าถ้าไม่มีเราเค้าคงที่จะดีเนอะ เราก็คิดทุกครั้งที่เค้าด่าเรา ครั้งนึงเค้านอนอยู่ดูทีวีเราก็นั่งปลายเท้าเค้า พ่อก็พูดด่าเรา เราก็เราพูดตอบไป 

เค้าเลยเอาเท้ามาเตะโดนหน้าเราด้วยความที่เราก็ไม่รู้ว่าเค้าตั้งใจหรือโมโหที่เราตอบเค้า เราก็เก็บไว้ในใจ เเล้วเวลาที่เรามีปากเสียงกับคนในครอบครัวเค้ามักจะอีกคำคือ เลิกเรียนเถอะ เลิกเรียนถ้าสันดานเเบบนี้ เลิกเรียนเถอะ ครูที่โรงเรียนสอนให้เถียงหรอ  พอม.6 เราก็ตั้งใจที่จะไม่มีปากเสียงกับครอบครัว เราก็ไม่พูด ไม่เถียง ทุกครั้งที่เค้าด่าหรือว่าเรา ม.6ต้องมีค่าสมัครสอบเยอะ เราเลยขอเค้า ค่าgat/pat  9วิชา เเต่เค้าพูดว่าไม่ต้องเรียนหรอก เราก็คิดนะว่าเค้าคงไม่มีทุนให้เราหรอก เราก็เก็บตังที่เราได้ไปโรงเรียนไปจ่าย เเต่ก็ไม่พอหรอก เพื่อนสงสารเลยให้ยืมก่อน ค่อยยืนตอนมี เราสู้ด้วยตัวเองเราอดเพื่อที่จะสอบเข้ามหาลัย ไปสอบเเบบ ไม่มีเงินมีติดตัวเเค่ค่ารถ  เราเป็นรุ่นTcas รอก1รอบ2เราไม่ยื่น รอบ3เรามีเงินยื่นเเค่3ที่ เเต่เค้ายื่นได้5-6ที่นี่เเหละ เเต่เราก็ติดนะ เราไปสัมภาษณ์ก็ติด พอมาบอกพ่อยอกพ่อเเม่  เค้าพูดคำเดียวว่าไม่มีเงินหรอก เราตั้งใจไว้ว่าเราจะกู้เรียน เเต่มันต้องจ่ายเงินก่อนเทมอเเรก ตอนั้นค่าเทมอมันเเพง เราทำพาร์ทไทม์ด้วยตั้งเเต่ตอนที่สอบgat pat  มันก็พอเเค่ค่ากินกับ ใช้ไม่พอค่าเทมอ เลยเลยสละสิทธิ์ รอบ4เรายื่นเเค่3เหมือนเดิมเพราะเงินไม่พอ เเละไม่คิดที่ไหน รอบ5ริบสุดท้าย เราคิดว่าถ้าไม่ติดก็เรียนเรา เเต่รอบนี้ค่าสมัครมหลัยกำหนด เเล้วเเต่ละที300ขึ้น เราสมัครไป4ที่ มี500 600 300 350ประมาณนี้เเหละ เราก็ติดมา2ที่ เป็นอีสาน1 เเถบกทม1 ม.มีชื่อเสียงพอควรขอไม่เอ่ยนาม เราก็ขอให้พ่อเเม่ไปส่งสัมภาษณ์ได้ไหมเพรามันไกล เค้าก็พูดว่าไม่ให้ไปเรียน เเละ2ที่เราติดสัมภาษณ์วันเดียวกันเราต้องเลือก เราเลิกงานมาพูดบอกพ่อ ว่าขับรถไปส่งม...ได้ไหมไม่เคยไปไปไม่เป็น เค้าพูดว่าอยากเรียนก็ไปเอง เราก็เลยคิดว่าเราจะไปยังไง นั่งรถบังเลยโทรถามเพื่อนที่ติดม...ก่อนหน้าว่าไปไง เราก็เตรียมตัวไปเเล้ว ร้องไห้ด้วยจัดของไปด้วยเพราต้องตื่นเเต่เช้า พี่ข้างบ้านเค้าได้ยินว่า เราติดมหาลัย เค้าเลยพูดบอกพ่อว่าถ้าไม่ว่าเดี๋ยวเค้าไปส่งเอง เเร่ด้วยความี่พ่อเป็นคนที่ไม่อยากเสียหน้าเค้าเลยมาบอกเราว่าเออเดียวไปส่ง เเต่ไม่รับกลับนะ พอเช้าพ่อไปส่งทุกอย่างเสร็จ พ่อกลับมาถึงบ้าน เราก็ไม่รู้จะกลับยังไง เลยถามเพื่อนที่มาสัมภาษณ์ว่ากลับเข้ากทมยังไงหรอ มีรถผ่านไหม เพราเราสัมคนเเรกเลยเสร็จเร็ว9เกือบ10โมง เราก็นั่งรถตู้จากม...เข้ากทม 2ชั่วโมง 12โมงกว่าเราถึงเงินเราไม่ได้ขอเค้าเพราะเค้าว่าเราทำงาน เราีติดตัวอยู่200เข้ากทม ไม่กล้ากินข้าวเพราะเงินไม่พอค่ารถ ถึงบ้านบ่าย3กว่าเพรานั่งรถเมล์ถูกดี เรามาถึงบ้านเค้าก็ว่าเราที่เค้าไปส่งขากลับเค้ารถติดปวดขากว่าจะถึงบ้าน วันที่ประกาศว่าเราสอบติด เราคิดอย่างเดี๋ยวเลยว่าจะเอาเงินที่ไหนจ่ายก่อน เราเลยไปพูดกับตา ว่ามีเงินให้บืมไหมสัก2หมื่น เราจะคืนตอนกูผ่าน ตาก็ขายทองให้เรา เเต่ด้วยความไม่อยากเสียหน้าพ่อด่าเราว่าจะไปยืมตาทำไม อย่างรู้นี่ เค้าเลยออกให้เราครึ่งนึง เพราะตาจะออกให้เราครึ่งนึง พอเรากูผ่านเราก็คืนเค้าทุกบาท วันที่เราเข้าหอ พ่อเเม่ก็ไปส่งเเต่ก็ด่าเราว่าทำไมชักช้าขนานนี้มหาลัยอะไร  พอมาอยู่หอ เราใช้ชีวิตด้วยเงินเก็บตอนที่เราทำงานพาร์ทไทม์  เราซื้ออะไรเองทุกอย่าง เสื้อผ้ากระโปรง รองเท้าเองหมดทุกอย่างจริงๆ เพื่อนสงสารเรามากถามเราทุกว่ามีตังกินข้าวไหมพอไหม เราก็ดีวจนะที่เพื่อนดีกับเราขนานนี้ เรามาอยู่มหาวิทยาลัยเค้าไม่เคยโทรหาเราเลยสักครั้ง 6เดือนเต็มๆ เราก็ขอเค้าบ้าง500 200บ้าง เพราะเราก็ใช้เงินที่เรากู้ ด้วย เราก็คิดนะว่าเราจะฝืนชะตาทำไม ในเมื่อเค้าไม่อยากให้เรียน เราไม่มีคอม ไม่มีไอเเพด  มีโทรศัพท์j2ที่ ไม่มีความจำในเครื่องใช้ทำงานไม่ได้ เราก็ยอมยอดเพื่อที่จะได้ไอเเพดมาใช้ เเต่เราซื้อมือสองนะ มือแรกแพงเกิน เก็บเราอดเพื่อการเรียน เราไม่เคยให้พ่อเเม่เรามาลำบากเพราะการเรียนเรา ตอนนี้เราอยู่ปี3

เเล้วอีก2ปีเราก็จะจบเเล้ว เพราะโควิดมาเลยต้องเลื่นจบ เราสู้ตาย เราเรียนไม่ได้เก่ง เราเคยคิดฆ่าตัวตายนะ เเต่ก็สู้เพื่ออนาคตตัวเอง เราสู้เพื่อตัวเอง ให้ตัวมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เเล้วสุดท้ายขอขอบคุณเพื่อนที่ช่วยเราทุกอย่างห่วงใยกันเสมอ เราสนิทใจกับพวกมันมากว่า พวกมันสามารถช่วยเเก้ปัญหาให้เราได้ ขอบเเม่..ด้วนนะคะที่เอ็นดูหนูเหมือนลูก  ใครที่เจอครอบครัวที่ดีคุณโชคดีดีที่สุดเเล้ว สุดท้ายนี้ก็อยากบอกว่าเราไม่ได้เกลียดพ่อเเม่หรือครอบครัวตัวเองนะ เเต่เราคิดว่า เค้าไม่ใช่ที่เซฟความรู้ เซฟความหวังเราได้ ความสุขไม่เคยมีจากพวกเค้า ครอบครัวทุกคนมันล้วนมีปัญหาทั้งนั้นแหละมันขึ้นอยู่ที่เราจะรับมือมันยัง เราดีที่สีคนรอบข้างซัฟฟอร์ตเราช่วยเรา เพราะว่าเราเป็นเด็กที่ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ทุกคนรอบข้างเค้าพร้อมที่จะช่วยเหลือถ้าหากว่าเราเป็นคนดี  เราเลือกเกิดไม่ได้ เราเลือกที่เป็นได้นะ เราไม่โทษฟ้าโทษดินเลยที่เราเกิดมาเจอสิ่งแบบนี้ ถ้าไม่มีใครรักก็รักตัวเองนะ  ตลอด21ปี เค้าเคยเป่าเค้ก2ครั้ง เพื่อนมัธยมซื้อให้กับเพื่อน มหาลัย พ่อเเม่เค้าจำได้ไหมเราไม่รู้ เราขอบคุณเค้าที่ทำให้เราเกิดมาเข้มแข็งขนานนี้ เค้าก็อาจจะเราเราเเหละ เเต่เค้าคงจะรักแบบวิธีของเค้าเราก็ไม่รู้  เรากลัวการมีครอบครัวมากเลย สู้ๆนะคะสำหรัใครที่เจ้อปัญหาอะไรอยู่ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ไม่ช้าก็เร็วมันก็ผ่านไปอยู่เเล้ว อุปสรรคมีไว้ข้าม อย่ามีไว้ขวาง ความสำเร็จของเรานะคะ