ครอบครัวเรามีกัน4คนมีพ่อแม่ซึ่งทำงานเป็นขรชก.พี่สาวแล้วก็เราที่กำลังเข้าศึกษาอยู่...พ่อเราเป็นคนที่ชอบกินเหล้ามากค่ะทั้งๆที่กินไปแป๊บเดียวแล้วก็เมาพ่อเมาแล้วก็จะอาละวาดและก็จะพูดไม่รู้เรื่องแล้วก็พูดแต่สิ่งที่ทำร้ายจิตใจเรามากๆเลยค่ะ รายระเอียดไม่สามารถบอกได้ค่ะเพราะไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำ อย่างที่บอกนะคะเวลาที่เขาเมาเขาจะชอบอาละวาดจนกระทั่งล่าสุดมันน่าจะเป็นสิ่งที่ทำร้ายจิตใจเราที่สุดแล้วล่ะค่ะเพราะเป็นสิ่งที่จิตใจและร่างกายเราจำได้ที่สุดเราขายของอยู่บ้านแล้วแม่เราออกไปทำธุระพ่อเราก็ไปทำงานพอค่ำมาเราปิดร้านเสร็จแม่เราก็กลับมาจากทำธุระพอดีเลยพากันเข้าบ้านอาบน้ำนอนปกติ...สักพักเราก็สะดุ้งตื่นขึ้นเราเห็นพ่อกับแม่เราทะเลาะกันพ่อเมามาบ้านอีกแล้ว...พ่อเราด่าแม่เราและจะเข้ามาตีแม่เราหาว่าแม่เรามีชู้ซึ่งเรารู้ดีค่ะว่าแม่เราไม่มีเวลาไปทำอะไรไร้สาระอย่างนั้นแน่ๆแค่จะทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเทอมลูกสองคนก็ลำบากแล้ว...ไม่ได้เหมือนพ่อเราเลยสักนิดที่คุยสาวในไลน์แล้วไปหาเซ็นเหล้าร้านแถวบ้านจนติดแบล็คลิส... พี่เราเห็นพ่อจะตีแม่เลยเข้าไปแยกแล้วง้างมือจะตีพ่อซึ่งมันเคยเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นครั้งนึงแล้วพ่อเราเคยจะตีพี่เราเพราะเมากลับมาเห็นเราขายของไม่มีคนช่วยเพราะพี่เราทำงานส่งครูโดยช้คอมเลยนึกว่าพี่เราเล่นเกมจนไม่มาช่วยเราขายของเลยตีพี่เรา ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่ห้ามทั้งน้ำตาก็ไม่หยุด พี่ลูกค้าที่รู้จักกับแม่เราเห็นท่าไม่ดีเลยโทรบอกแม่เราให้ว่าพ่อตีพี่เรา ตอนนั้นเราทั้งตกใจและกลัวมากพ่อเราพูดคำแบบนี้ออกมาได้ไง ว่าจะฆ่าพี่เราทิ้ง บอกว่าguทำmungเกิดได้ก็ฆ่าได้ จนแม่เราลงมาแยกพี่กับพ่อเราออกจากกันแล้วพาพี่เราไปทำงานกับแม่ที่ห้องทำงานของแม่ ย้อนมาไกลมากเลยค่ะ คือเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้พี่เราหมดความอดทนกับคนแบบนั้นไปจนมาปัจุจันของเหตุการณ์ล่าสุด
แม่เราเลยแยกพี่กับพ่อออกจากกัน บอกพ่อว่าอย่าทำลูก เราก็ได้แต่ดึงพี่เราออกมา...แม่เราก็ถามพ่อว่าเเม่ทำอะไรผิดแม่ออกไปทำธุระ พ่อเราก็บอกว่าแม่เรามีความผิดวนลูปไปมาแค่นี้แล้วก็พูดกันไปมาเรื่อยๆเราเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนคราวที่แล้วเลยได้แต่ร้องให้แล้วพูดว่าพ่อกับแม่อย่าทะเลาะกัน...พูดไปร้องไห้ไปจนพ่อเดินออกไปจากบ้านเราเลยรีบปิเประตูแล้วเอาgunพ่อไปซ่อนเหลือแต่อะไรเหลืองๆที่เราเพิ่งมารู้หลังจากนั้นไม่เกินห้านาทีว่ามันคือgunไฟฟ้า เพราะพ่อเรามาทุบประตูบ้านบอกให้เปิดด้วยคามที่เรากลัวประตูของบ้านพักจะพังเราเลยปิดพ่อเดินเขามาในบ้านยืมอะไรเหลืองตรงโต๊ะทอะไรกับมันสักอย่างแล้วเล็งมาทางแม่เรา...แล้วมันมีเสียงกับแสงไฟฟ้าภออกมาเราตกใจแล้วกลัวมากเลยหันหลังบังแม่ไว้เรากลัวแม่เราจะเป็นอะไร แต่ทุกอย่างก็เงียบ พ่อคงเอาแบตมันออกแล้วเล็งมาเราหันมองหน้าพ่อ...เราเห็พ่อยิ้มแล้วหัวเร่ะเดินออกจากบ้านไป...เราเลยรีบไปปิดแล้วล็อคประตูเราร้องไห้กอดแม่แม่ก็ได้แต่บอกให้เรานอนนะลูก...คืนนั้น...เราก็ร้องไห้จนหลับไป...รุ่งขึ้นภาพและเสียงเมื่อคืนนั้นยังคงติดหูและตาเราอยูจนถึงทุกวันนี้หลังจากวันนั้นพ่อเราก็ทำเรื่องแย่ๆไว้อีกมากมายจนได้เสียตังค์ซ่อมของหลายอย่างมากเลย...หลังจากวันแย่ๆมากมาย เราก็ไม่อยากเข้าใกล้พ่อเราอีกเรารู้สึกตัวสั่นรูสึกกลัวอาการแบบนี้มันไม่หายสักทีเราไม่อยากอยู่ใกล้พ่อเวลากินข้าวพร้อมหน้าเราก็มือสั่นจนไม่กินต่อ เราอยากหายสั่นกลัวมากค่ะแต่เราไม่อยากคุยหรือพูดอะไรกับพ่อเราถ้าพ่อเราไมหยุดกินเหล้า เพราะเวลาเราพูดคุยกับพ่อทีไรพ่อจะเมาเละกลับมาตลอดวันไหนไม่พูดวันนั้นจะเมาแบบเดินไมตรงเฉยๆ เรารู้สึกว่าเราคงจะกลายเป็นคนที่รังเกียจพ่อตัวเองไปแล้วค่ะ เราเคยบอกพ่อเราดีๆไปแล้วครั้งนึงว่าเลิกกันเหล้าเถอะนะพ่อมันไม่ดีพ่อเราตอบได้เจ็บแสบมาค่ะว่าเรื่องของguเราเคยปรึกษากับคนรู้จักหลายคนแล้วค่ะว่าพ่อเราจะเลิกกินเหล้าได้มั้ยหลายคนบอกว่าให้ทำใจเพราะเหล้าที่พ่อเรากินเป็นเหล้าขาวเวลาคนินแล้วจะติดเลยบางคนเขากินจนชีวิตพังไปเลยก็มี เราก็คงได้แต่ทำใจ🥲 แต่ว่าอาการสั่นกลัวแบบนี่มันสามารถแก้ไขเองยังไงคะ จะให้เปิดใจปล่อยวางไปเราคงทำไม่ได้ เรารู้ว่ามันจำทำให้เราดำเนินชีวิตลำบากควรจะปล่อยวางซะ(พี่สาวเราบอกค่ะ🥲)....แต่พูดมันง่ายกว่าทำนะ
กลัวพ่อตัวเองควรทำอย่างไรคะ
แม่เราเลยแยกพี่กับพ่อออกจากกัน บอกพ่อว่าอย่าทำลูก เราก็ได้แต่ดึงพี่เราออกมา...แม่เราก็ถามพ่อว่าเเม่ทำอะไรผิดแม่ออกไปทำธุระ พ่อเราก็บอกว่าแม่เรามีความผิดวนลูปไปมาแค่นี้แล้วก็พูดกันไปมาเรื่อยๆเราเองก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนคราวที่แล้วเลยได้แต่ร้องให้แล้วพูดว่าพ่อกับแม่อย่าทะเลาะกัน...พูดไปร้องไห้ไปจนพ่อเดินออกไปจากบ้านเราเลยรีบปิเประตูแล้วเอาgunพ่อไปซ่อนเหลือแต่อะไรเหลืองๆที่เราเพิ่งมารู้หลังจากนั้นไม่เกินห้านาทีว่ามันคือgunไฟฟ้า เพราะพ่อเรามาทุบประตูบ้านบอกให้เปิดด้วยคามที่เรากลัวประตูของบ้านพักจะพังเราเลยปิดพ่อเดินเขามาในบ้านยืมอะไรเหลืองตรงโต๊ะทอะไรกับมันสักอย่างแล้วเล็งมาทางแม่เรา...แล้วมันมีเสียงกับแสงไฟฟ้าภออกมาเราตกใจแล้วกลัวมากเลยหันหลังบังแม่ไว้เรากลัวแม่เราจะเป็นอะไร แต่ทุกอย่างก็เงียบ พ่อคงเอาแบตมันออกแล้วเล็งมาเราหันมองหน้าพ่อ...เราเห็พ่อยิ้มแล้วหัวเร่ะเดินออกจากบ้านไป...เราเลยรีบไปปิดแล้วล็อคประตูเราร้องไห้กอดแม่แม่ก็ได้แต่บอกให้เรานอนนะลูก...คืนนั้น...เราก็ร้องไห้จนหลับไป...รุ่งขึ้นภาพและเสียงเมื่อคืนนั้นยังคงติดหูและตาเราอยูจนถึงทุกวันนี้หลังจากวันนั้นพ่อเราก็ทำเรื่องแย่ๆไว้อีกมากมายจนได้เสียตังค์ซ่อมของหลายอย่างมากเลย...หลังจากวันแย่ๆมากมาย เราก็ไม่อยากเข้าใกล้พ่อเราอีกเรารู้สึกตัวสั่นรูสึกกลัวอาการแบบนี้มันไม่หายสักทีเราไม่อยากอยู่ใกล้พ่อเวลากินข้าวพร้อมหน้าเราก็มือสั่นจนไม่กินต่อ เราอยากหายสั่นกลัวมากค่ะแต่เราไม่อยากคุยหรือพูดอะไรกับพ่อเราถ้าพ่อเราไมหยุดกินเหล้า เพราะเวลาเราพูดคุยกับพ่อทีไรพ่อจะเมาเละกลับมาตลอดวันไหนไม่พูดวันนั้นจะเมาแบบเดินไมตรงเฉยๆ เรารู้สึกว่าเราคงจะกลายเป็นคนที่รังเกียจพ่อตัวเองไปแล้วค่ะ เราเคยบอกพ่อเราดีๆไปแล้วครั้งนึงว่าเลิกกันเหล้าเถอะนะพ่อมันไม่ดีพ่อเราตอบได้เจ็บแสบมาค่ะว่าเรื่องของguเราเคยปรึกษากับคนรู้จักหลายคนแล้วค่ะว่าพ่อเราจะเลิกกินเหล้าได้มั้ยหลายคนบอกว่าให้ทำใจเพราะเหล้าที่พ่อเรากินเป็นเหล้าขาวเวลาคนินแล้วจะติดเลยบางคนเขากินจนชีวิตพังไปเลยก็มี เราก็คงได้แต่ทำใจ🥲 แต่ว่าอาการสั่นกลัวแบบนี่มันสามารถแก้ไขเองยังไงคะ จะให้เปิดใจปล่อยวางไปเราคงทำไม่ได้ เรารู้ว่ามันจำทำให้เราดำเนินชีวิตลำบากควรจะปล่อยวางซะ(พี่สาวเราบอกค่ะ🥲)....แต่พูดมันง่ายกว่าทำนะ