ไม่อยากเป็นคนขี้แพ้แล้วต้องทำไง

ตั้งแต่จบ ปวส. หนูใช้ชีวิตกิน นอน วนไปวนมาจะปีหนึ่งแล้วเรียกว่าใช้ชีวิตไปวันๆ คือตอนที่จบตรงกับโควิครอบแรกพอดีทุกอย่างมันดูยุ่งยากไปหมด สมัครงานก้อม่ด้สักทีในจังหวัดที่ตัวเองอยู่(สามจังหวัดชายแดนภาคใต้) เลยตัดสินใจไปกรุงเทพคนเดียวไม่เคยไปไหนคนเดียวสักครั้งแม้แต่เข้าห้องน้ำยังต้องมีเพื่อนไปด้วยแต่เพราะความเครียดที่หางานไม่ได้สักทีเลยตัดสินใจไปคิดว่าเป็นไงเป็นกันตอนนี้เครียดมาก แต่อยู่ได้แค่เดือนเดียวก้อตัดสินใจกลับ ตอนนั้นงานที่ทำให้เงินเดือนเดือนละ10800 บาท ค่าหอพักพันกว่าบาท ค่าวินถ้าขึ้นตั้งแต่ปากซอยถึงที่ทำงาน 60 บาทต่อรอบ แต่ก็ต้ดสินใจเดินครึ่งทางเลยเหลือ25บาทรวมไป-กลับ 50 บาท/วัน อาหารมื้อละตกอยู่ที่ 30 บาทกินแค่สองมื้อ ตอนไปมีเงินติดตัวแค่10000 บาทอยู่ไปเรือยๆรู้สึกไม่ไหว แล้วแม่ก็โทรหาทุกวันถามว่าเป็นไงบ้าง วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง คือตอนคุยกับแม่อ่อนไหวมากน้ำตาจะไหลตลอดเวลาที่คุย คิดถึงบ้านมากๆ  เลยลองถามแม่ว่าถ้ากลับตอนนี้แม่จะว่าอะไรไหม การที่ต้องมาอยุ่คนเดียวแบบนี้มันทรมานมากไม่รู้จะหันไปคุยกับใคร คนติดบ้านนอนที่อื่นไม่ได้แต่ต้องมาอยุ่คนเดียวมันรู้สึกโดดเดี่ยวมากเลย แล้วเงินก็ใกล้หมดด้วยทั้งหมดมันอาจจะเป็นแค่ข้ออ้างของคนขี้แพ้ สุดท้ายก็กลับบ้าน พอกลับบ้านก็ลองหางานดูอีกรอบแต่ก็ยังไม่ได้ สุดท้ายก้อยอมแพ้อีกแล้ว อีกแล้ว และไม่กี่เดือนก่อนเราก็ตัดสินใจเรียนต่อป.ตรี พร้อมกับเปิดร้านขายของชำเล็กๆหน้าบ้าน ตั้งแต่นั้นมาก็กลายเป็นคนไม่เข้าโซเชียล นัดเจอเพื่อนน้อยลง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลึกๆแล้วรู้สึกอิจฉาเพื่อนที่นั่งติวนั่งเรียนด้วยกันกับเราแต่ชีวิตเขากำลังไปด้ดี มีงาน มีเงิน แต่เรายังเป็นไอ้ขี้แพ้ ที่นั่งเฝ้าบ้านนนเหมือนเดิม  

              อ่านแล้วอาจจะงงๆ เราไม่ถนัดเล่าแต่อยากระบายออกมาบ้างมันอึดอัดมากกกก