อะเริ่มกระทู้อย่างว่าเลย เราเป็นคนชอบคนยากรักยากถ้าไม่ใช่คนที่เรารู้สึกว่าเขาใช่จริงๆคือเซฟโซนของเราจริงๆ
อย่างแรกเราเคยมีคนคุยบ้าง พอได้คุยก็รู้สึกว่าบางคนไม่ได้จริงใจอะไรเราก็เลือกที่จะถอยออกมา ตลอด (เราเป็นคนแบบโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยให้ใครเข้ามา)
เวลาคุยกับใครเราจะไม่ถามประวัติอะไรเขาเลยเพราะถ้าเราอยากรู้เราหาเองได้ อะไรประมาณนี้ ไม่ก็ถ้าเขาอยากบอกคงบอกเอง
เหมือนเรา เราไม่ค่อยบอกใครว่า ทำงานอะไร เรียนที่ไหน ประวัติเป็นไง เรารู้สึกว่าถ้าคุยกัน แล้วเขาอยู่กับเรานานพอเขาจะรู้เองสักวัน เรื่องบางเรื่องรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่ๆจะมาให้บอกคนที่คุยกันไม่กี่วันไม่รู้จริงใจแค่ไหน อารมณ์เราประมาณนี้เลย
จนมาเจอคนนึงที่ทำให้เรารู้สึกว่าต้องลดกำแพงที่สร้างไว้เพื่อทำความรู้จักเขา คุยกันไม่ได้ถามประวัติกันมากส่วนใหญ่เรารู้เองเขารู้เอง
เช่นแบบไม่เคยถามชื่อกันเลย รู้กันเอง ชื่อจริง ประมาณนี้ มีแลกเปลี่ยนเรื่องส่วนตัวกันบ้าง ไม่เหมือนคนคุยเก่าๆที่เราเคยผ่านมา ความรู้สึกมันไม่ใช่แค่ชอบ
มันรู้สึกว่าใช่มากๆ รักแบบไม่หวังอะไร แค่อยากให้เขาอยู่เป็นเซฟโซนที่ดี คอยซับกัน แบบนี้ ตลอด เราคอยให้กำลังใจกัน เขาเป็นเซฟโซนที่ดีมากๆจนมาถึงวันนี้ เขาอยากเจอเรา (เราไม่เคยเจอกันเลย) แต่ที่เราตกลงกันไว้คือเจอกันวันเกิดเรา แต่เราเข้าใจเขานะว่าคนที่รู้สึกไปเเล้วรู้สึกตรงกันทำไมไม่มาเจอกันเลย เเต่เรายังไม่พร้อม แกเข้าใจผู้หญิงมั้ยที่เวลาเจอคนที่ตัวเองชอบก็อยากไปแบบตอนสวยๆหรือดูดีเจอกันครั้งแรกอยากให้เขาประทับใจ นอกจากชอบเราที่เราเป็นเราแต่อยากดูดีแล้วได้เจอเขา จนมีป้ญหา กันเหมือนเขาบอกวันเกิดเราก็ได้แต่ไม่รู้เขาจะอยู่ถึงมั้ย แก อารมณ์ฉันตอนนั้นเหมือนโดนบอกเลิกทั้งที่ไม่ใช่แฟนเลยมันชามากฉันเลยลบแอปที่ใช้ในการติดต่ออกให้หมดเลย มันแบบไม่อยากรับรู้อะไร เพราะคนนี้เราเปิดใจมากจริงๆ เราแบบรักเขาไปแล้ว
(ที่บอกว่ารักเพราะเวลาที่ผ่านมามันเป็นคำตอบแล้วว่าเรารักหรือแค่หลง)เราแบบน้ำตาไหลมันเหมือนครั้งแรกที่อกหักเลย ทั้งที่มันเคยผ่านมาแล้ว
เรารู้สึกไม่อยากเสียเขาไปเราไม่ชอบตัวเองที่เวลาเจอคนที่ใช่มันก็ไม่มั้นใจในตัวเองไม่พร้อมต้องรอเวลาแบบนี้ เรา
โคตรเบื่อตัวเองเลย
พอเราตื่น เราเลยเข้าเฟสในเว็ปไดคุยกับเขา ได้ปรับความเข้าใจ สุดท้ายเขาก็ไม่ไปไหน เราอยากบอกเขานะ เราไม่เคยนัดเจอใครง่ายๆไม่ใช่คุยกับแปปๆเจอกันเราเข้าใจบางคนนะ แต่ที่เรายอมเจอที่เรานัดวันที่เราคุยที่เราบอกความรู้สึก นั้นมันของจริง เราอยากให้เขาเข้าใจ ความรักสำหรับเราไม่ใช่ใครก็ได้ สิ่งที่เขาได้รับจากเรา เราไม่เคยทำกับคนอื่นเลยจริงๆ เรารักแก ถึงวันข้างหน้าเราได้เจอกันแล้วแกเปลี่ยนใจ เราก็ยืนยันเหมือนเดิมว่าเราดีใจที่ได้รู้จักแกนะ
ความรู้สึกที่ว่าความรักมันไม่ใช่ใครก็ได้เคยเป็นกันมั้ยค่ะ
อย่างแรกเราเคยมีคนคุยบ้าง พอได้คุยก็รู้สึกว่าบางคนไม่ได้จริงใจอะไรเราก็เลือกที่จะถอยออกมา ตลอด (เราเป็นคนแบบโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยให้ใครเข้ามา)
เวลาคุยกับใครเราจะไม่ถามประวัติอะไรเขาเลยเพราะถ้าเราอยากรู้เราหาเองได้ อะไรประมาณนี้ ไม่ก็ถ้าเขาอยากบอกคงบอกเอง
เหมือนเรา เราไม่ค่อยบอกใครว่า ทำงานอะไร เรียนที่ไหน ประวัติเป็นไง เรารู้สึกว่าถ้าคุยกัน แล้วเขาอยู่กับเรานานพอเขาจะรู้เองสักวัน เรื่องบางเรื่องรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่ๆจะมาให้บอกคนที่คุยกันไม่กี่วันไม่รู้จริงใจแค่ไหน อารมณ์เราประมาณนี้เลย
จนมาเจอคนนึงที่ทำให้เรารู้สึกว่าต้องลดกำแพงที่สร้างไว้เพื่อทำความรู้จักเขา คุยกันไม่ได้ถามประวัติกันมากส่วนใหญ่เรารู้เองเขารู้เอง
เช่นแบบไม่เคยถามชื่อกันเลย รู้กันเอง ชื่อจริง ประมาณนี้ มีแลกเปลี่ยนเรื่องส่วนตัวกันบ้าง ไม่เหมือนคนคุยเก่าๆที่เราเคยผ่านมา ความรู้สึกมันไม่ใช่แค่ชอบ
มันรู้สึกว่าใช่มากๆ รักแบบไม่หวังอะไร แค่อยากให้เขาอยู่เป็นเซฟโซนที่ดี คอยซับกัน แบบนี้ ตลอด เราคอยให้กำลังใจกัน เขาเป็นเซฟโซนที่ดีมากๆจนมาถึงวันนี้ เขาอยากเจอเรา (เราไม่เคยเจอกันเลย) แต่ที่เราตกลงกันไว้คือเจอกันวันเกิดเรา แต่เราเข้าใจเขานะว่าคนที่รู้สึกไปเเล้วรู้สึกตรงกันทำไมไม่มาเจอกันเลย เเต่เรายังไม่พร้อม แกเข้าใจผู้หญิงมั้ยที่เวลาเจอคนที่ตัวเองชอบก็อยากไปแบบตอนสวยๆหรือดูดีเจอกันครั้งแรกอยากให้เขาประทับใจ นอกจากชอบเราที่เราเป็นเราแต่อยากดูดีแล้วได้เจอเขา จนมีป้ญหา กันเหมือนเขาบอกวันเกิดเราก็ได้แต่ไม่รู้เขาจะอยู่ถึงมั้ย แก อารมณ์ฉันตอนนั้นเหมือนโดนบอกเลิกทั้งที่ไม่ใช่แฟนเลยมันชามากฉันเลยลบแอปที่ใช้ในการติดต่ออกให้หมดเลย มันแบบไม่อยากรับรู้อะไร เพราะคนนี้เราเปิดใจมากจริงๆ เราแบบรักเขาไปแล้ว
(ที่บอกว่ารักเพราะเวลาที่ผ่านมามันเป็นคำตอบแล้วว่าเรารักหรือแค่หลง)เราแบบน้ำตาไหลมันเหมือนครั้งแรกที่อกหักเลย ทั้งที่มันเคยผ่านมาแล้ว
เรารู้สึกไม่อยากเสียเขาไปเราไม่ชอบตัวเองที่เวลาเจอคนที่ใช่มันก็ไม่มั้นใจในตัวเองไม่พร้อมต้องรอเวลาแบบนี้ เรา
พอเราตื่น เราเลยเข้าเฟสในเว็ปไดคุยกับเขา ได้ปรับความเข้าใจ สุดท้ายเขาก็ไม่ไปไหน เราอยากบอกเขานะ เราไม่เคยนัดเจอใครง่ายๆไม่ใช่คุยกับแปปๆเจอกันเราเข้าใจบางคนนะ แต่ที่เรายอมเจอที่เรานัดวันที่เราคุยที่เราบอกความรู้สึก นั้นมันของจริง เราอยากให้เขาเข้าใจ ความรักสำหรับเราไม่ใช่ใครก็ได้ สิ่งที่เขาได้รับจากเรา เราไม่เคยทำกับคนอื่นเลยจริงๆ เรารักแก ถึงวันข้างหน้าเราได้เจอกันแล้วแกเปลี่ยนใจ เราก็ยืนยันเหมือนเดิมว่าเราดีใจที่ได้รู้จักแกนะ