ตั้งแต่เด็กจำความได้ บ้านผมมีสัตว์เลี้ยงเยอะเลยครับ
     มีสารพัดตั้งแต่ หมา แมว นก ไก่ ปลา เต่า กระรอก หนู ไปจนสัตว์แปลกๆประเภทหลุดมาจากไหนไม่รู้ หรือพี่ชายไปหามา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นหมาแมวพเนจร ประสบอุบัติเหตุบ้าง ไม่มีคนเลี้ยงบ้าง
     ก็เลยติดเป็นความเคยชินจนปัจจุบันครับ ถ้าไม่มีจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
 
     ด้วยความที่อยู่กับสัตว์เลี้ยงมานาน เลยรู้สึกว่าคุยกันรู้เรื่อง
     และพอเล่าให้ใครฟัง บางครั้งคนฟังเค้าก็งงๆ หรือมองเราแปลกๆประมาณว่าคิดไปเองหรือเปล่า
    เช่น เวลาเล่าอะไรแบบนี้

หมาแมวตัวผู้ตัวเมียหน้าไม่เหมือนกัน
พูดกับหมาแมวรู้เรื่อง และมันก็ตอบด้วย
เต่ากับไก่ จำเสียงแม่ผมได้ มันจะเดินมาหาเฉพาะเวลาได้ยินเสียงแม่
งูหลามชอบให้ลูบหัว และอุ้มไปอุ้มมาก็จะหลับคามือ
จิ้งเหลนในสวน จะมาขอข้าวสวยกินทุกเช้าหน้าประตู ชะเง้อๆ กินเสร็จก็ไป
 
     ผมยืนยันว่าไม่ได้คิดไปเองหรอก สัมผัสได้ แต่อธิบายไม่ถูก
     และก็เคยเจอคนที่เข้าใจเหมือนๆกัน
     แต่คนที่ไม่เชื่อ ผมก็เข้าใจนะ เค้าอาจไม่ได้ใกล้ชิดกับสัตว์เลี้ยงนัก ก็อาจไม่เข้าใจ
 
    ..เรื่องบางเรื่อง มันก็ไม่ได้เป็นเหตุผลน่ะครับ
     แน่นอน การใช้เหตุใช้ผลน่าจะชัดเจนกว่า แต่เรื่องที่ไม่ใช่เหตุผล จะอธิบายเป็นภาษาเหตุผลก็จนใจ
     การพูด การสื่อสาร จึงไม่ได้มีแค่ภาษาที่เราใช้พูดจากัน
     ภาษากาย ภาษาดนตรี ภาษาศิลปะ กระทั่งภาษาความรัก ก็ล้วนเป็นภาษาเช่นเดียวกัน แต่บางคนก็สัมผัสได้ บางคนก็ไม่ได้
 
    มนุษย์เราอาจมีความคิดความอ่านมาก พัฒนาไปไกล จนอาจลืมและมองข้ามความจริง ว่าธรรมชาตินี้กว้างใหญ่กว่าตัวเรามาก
     การสื่อสารนอกเหนือจากภาษาพูดของเรา จึงอาจมีอยู่จริง
     และเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ที่ทำให้เราสื่อสารกับธรรมชาติได้

     ..ขอบคุณการสอนของธรรมชาติ ผ่านสัตว์ตัวน้อยที่พูดกับเราได้ครับ

https://neopositive.wordpress.com