หลายๆครั้งก็ชอบคิดไปเองอะครับ บางทีก็ดูเกินเหตุครับ!!
ถ้าเป็นเรื่องสัตว์ ผมจะไม่ค่อยกล้าฆ่าสัตว์เท่าไหร่ครับ เวลามีมดในอ่าง โดยเฉพาะมดดำจะไม่ฆ่ามันเลยครับเพราะมันไม่กัดคน5555 ก็ต้องเสียเวลาในการล้างมือ หรือถ้าเป็นแมลงสาบหรือแมงมุมตัวใหญ่ๆอย่างที่คนจีนชอบเรียกว่าตัวหล่าเอี๊ยะ อะครับซึ่งผมไม่ชอบมากๆ แต่ก็แทบจะไม่ฆ่าครับ แต่ก็หาวิธีไล่5555
ถ้าเกิดผมฆ่าเมื่อไหร่ ก็จะรู้สึกผิดมากครับ ไม่เกี่ยวกับเรื่องบาปบุญอะไรนั่นหรอกครับเพราะช่วงนี้ผมแทบไม่ค่อยได้คิดเรื่องบาปบุญเลย แต่ผมจะชอบคิดว่า อย่างแมลงสาบหรือจิ้งจกมันอุตส่าอยากมีเพื่อนกับเราบ้างเลยเข้ามาใกล้ๆ แต่ก็กลัวก็เลยต้องหนี ผมก็แอบให้ข้าวเม็ดเล็กๆกับจิ้งจกบ่อยมากครับ มันก็จะแอบๆกินเหมือนกันกลัวมันเสียใจว่าอยู่บ้านนี้แล้วไม่มีอะไรกินเลยแต่ก็ต้องทนอยู่
หรือถ้าเป็นคน เวลามีคนมาขอเงินเพราะว่าไม่มีเงินกลับบ้าน ผมก็ให้ครับ แต่ให้น้อยครับเพราะยังคิดว่าต้องเป็นค่ารถกลับบ้านตัวเอง แต่ก็จะมากลุ้มใจที่หลังครับว่าน่าจะให้มากกว่านี้ แล้วก็จะชอบคิดว่า คนนี้อาจจะทุกข์ใจมากไม่มีใครรู้ก็เลยไม่ช่วย ก็เลยต้องขอให้คนช่วย
หรือถ้าเป็นบริษัท หรือ ซอฟท์แวร์ทั้งหลายทั้งแหล่ ก็จะคิดแล้วครับว่าอยากให้มีคนใช้ซอฟท์แวร์แบบเท่าเทียมกันบ้าง เพราะผู้พัฒนาอุตส่าทำมาให้ใช้ หรือถ้าเป็นขนม2ยี่ห้อ แล้วมีแต่คนซื้อแค่ยี่ห้อแรกยี่ห้อเดียว กรณีนี้บางทีผมก็ยอมช่วยซื้อยี่ห้อที่สอง เพราะจะชอบคิดว่าผู้ผลิตอุตส่าตั้งใจทำมา แต่กลับไม่มีใครอยากซื้อเลย แล้วก็คิดถึงผู้ผลิตที่เสียใจมากเพราะบริษัทอาจจะอยู่ไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงๆเขาก็รวยมากกว่าเราอยู่แล้ว
ส่วนใหญ่ผมจะคิดแนวๆนั่งเสียใจที่หลัง หมดหวัง สิ้นหวังอะไรแบบนี้อะครับ
ถ้าเป็นข่าวทำร้ายกันหรือฆ่ากัน บางทีผมก็จะเห็นใจคนทำผิดอะครับ คิดว่าอาจจะทนมานาน โดนเอาเปรียบมานานเลยทำคืน ถ้าให้คนอื่นเป็นแทนคนอื่นก็อาจจะทนไม่ไหวเหมือนกันหรือรูปแบบอื่น ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่ครับว่ายังไงๆคนๆนี้ก็ทำผิดกฎหมายก็ต้องรับผิด
หรือถ้าทะเลาะกับคนอื่น ตอนโกรธก็ทะเลาะกันครับ ถ้าผมเถียงแพ้ก็โกรธแหละครับไม่ยุ่งด้วยเลย แต่ถ้าเถียงชนะ ก็ดีใจตอนแรก แล้วก็มากลุ้มใจที่หลังอะครับ คิดว่าคนที่แพ้อาจจะเสียใจมากที่ผมไม่เห็นใจกันบ้าง
หรือถ้ามีคนพูดดีด้วย ผมก็จะรู้สึกว่าคนนี้นิสัยดีมากๆ อุตส่าพูดดีกับผมด้วย เลือกที่จะพูดดีด้วยทั้งๆที่ไม่เลือกพูดดีด้วยก็ได้ อะไรประมาณนี้อะครับ
ซึ่งทั้งหมดนี้ผมก็รู้ครับ มันไม่ควรคิดหรือไปสงสารอะไรที่มันไม่ควรจะไปสงสารเลย แต่ก็อดคิดไม่ได้ครับ สมองมันคิดเองให้ทันทีเลยครับ
ผมไม่ใช่นักบุญ นักบวชนะครับ อยู่ๆมันก็คิดเอง ไม่ได้เลือกที่จะคิดครับ และส่วนใหญ่ เวลาผมโกรธใครก็โกรธนานครับ แทบจะไม่ให้อภัยเลย มีแต่คิดหาวิธีทำให้ออกไปจากชีวิต อยู่คนละที่ ไม่ต้องเจอหน้ากันอีกจะได้ต่างฝ่ายต่างไม่ทุกข์ใจกันที่ได้เห็นหน้ากันหรือจะได้ลืมๆกันไป ดังนั้นเรื่องผมใจบุญก็ต้องตัดทิ้งครับ
ควรแก้ยังไงดีครับ ใครเคยเป็นอะไรแบบนี้บ้างไหมครับ จัดการแก้ปัญหากับชีวิตกันยังไงหรอครับ บางเรื่องที่ผมคิดก็ดูเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยครับ แต่บางเรื่องก็ทำลำบากใจกับผมครับ มันทำให้ผมอคติไม่เป็นกลางหรือยากมากที่จะตัดสินใจเรื่องๆนึงได้ ปกติเวลาเลือกของผมจะเลือกนานมากครับต่อของ1อย่างที่มีมากกว่า1ตัวเลือกครับ บางอย่างก็คิดไปหลายวันหรือเป็นเดือน ทั้งๆที่เลือกๆซื้อไปก็จบแล้ว
สงสารในสิ่งที่ไม่ควรไปสงสาร มีใครเป็นบ้างไหมครับ ?
ถ้าเป็นเรื่องสัตว์ ผมจะไม่ค่อยกล้าฆ่าสัตว์เท่าไหร่ครับ เวลามีมดในอ่าง โดยเฉพาะมดดำจะไม่ฆ่ามันเลยครับเพราะมันไม่กัดคน5555 ก็ต้องเสียเวลาในการล้างมือ หรือถ้าเป็นแมลงสาบหรือแมงมุมตัวใหญ่ๆอย่างที่คนจีนชอบเรียกว่าตัวหล่าเอี๊ยะ อะครับซึ่งผมไม่ชอบมากๆ แต่ก็แทบจะไม่ฆ่าครับ แต่ก็หาวิธีไล่5555
ถ้าเกิดผมฆ่าเมื่อไหร่ ก็จะรู้สึกผิดมากครับ ไม่เกี่ยวกับเรื่องบาปบุญอะไรนั่นหรอกครับเพราะช่วงนี้ผมแทบไม่ค่อยได้คิดเรื่องบาปบุญเลย แต่ผมจะชอบคิดว่า อย่างแมลงสาบหรือจิ้งจกมันอุตส่าอยากมีเพื่อนกับเราบ้างเลยเข้ามาใกล้ๆ แต่ก็กลัวก็เลยต้องหนี ผมก็แอบให้ข้าวเม็ดเล็กๆกับจิ้งจกบ่อยมากครับ มันก็จะแอบๆกินเหมือนกันกลัวมันเสียใจว่าอยู่บ้านนี้แล้วไม่มีอะไรกินเลยแต่ก็ต้องทนอยู่
หรือถ้าเป็นคน เวลามีคนมาขอเงินเพราะว่าไม่มีเงินกลับบ้าน ผมก็ให้ครับ แต่ให้น้อยครับเพราะยังคิดว่าต้องเป็นค่ารถกลับบ้านตัวเอง แต่ก็จะมากลุ้มใจที่หลังครับว่าน่าจะให้มากกว่านี้ แล้วก็จะชอบคิดว่า คนนี้อาจจะทุกข์ใจมากไม่มีใครรู้ก็เลยไม่ช่วย ก็เลยต้องขอให้คนช่วย
หรือถ้าเป็นบริษัท หรือ ซอฟท์แวร์ทั้งหลายทั้งแหล่ ก็จะคิดแล้วครับว่าอยากให้มีคนใช้ซอฟท์แวร์แบบเท่าเทียมกันบ้าง เพราะผู้พัฒนาอุตส่าทำมาให้ใช้ หรือถ้าเป็นขนม2ยี่ห้อ แล้วมีแต่คนซื้อแค่ยี่ห้อแรกยี่ห้อเดียว กรณีนี้บางทีผมก็ยอมช่วยซื้อยี่ห้อที่สอง เพราะจะชอบคิดว่าผู้ผลิตอุตส่าตั้งใจทำมา แต่กลับไม่มีใครอยากซื้อเลย แล้วก็คิดถึงผู้ผลิตที่เสียใจมากเพราะบริษัทอาจจะอยู่ไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงๆเขาก็รวยมากกว่าเราอยู่แล้ว
ส่วนใหญ่ผมจะคิดแนวๆนั่งเสียใจที่หลัง หมดหวัง สิ้นหวังอะไรแบบนี้อะครับ
ถ้าเป็นข่าวทำร้ายกันหรือฆ่ากัน บางทีผมก็จะเห็นใจคนทำผิดอะครับ คิดว่าอาจจะทนมานาน โดนเอาเปรียบมานานเลยทำคืน ถ้าให้คนอื่นเป็นแทนคนอื่นก็อาจจะทนไม่ไหวเหมือนกันหรือรูปแบบอื่น ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่ครับว่ายังไงๆคนๆนี้ก็ทำผิดกฎหมายก็ต้องรับผิด
หรือถ้าทะเลาะกับคนอื่น ตอนโกรธก็ทะเลาะกันครับ ถ้าผมเถียงแพ้ก็โกรธแหละครับไม่ยุ่งด้วยเลย แต่ถ้าเถียงชนะ ก็ดีใจตอนแรก แล้วก็มากลุ้มใจที่หลังอะครับ คิดว่าคนที่แพ้อาจจะเสียใจมากที่ผมไม่เห็นใจกันบ้าง
หรือถ้ามีคนพูดดีด้วย ผมก็จะรู้สึกว่าคนนี้นิสัยดีมากๆ อุตส่าพูดดีกับผมด้วย เลือกที่จะพูดดีด้วยทั้งๆที่ไม่เลือกพูดดีด้วยก็ได้ อะไรประมาณนี้อะครับ
ซึ่งทั้งหมดนี้ผมก็รู้ครับ มันไม่ควรคิดหรือไปสงสารอะไรที่มันไม่ควรจะไปสงสารเลย แต่ก็อดคิดไม่ได้ครับ สมองมันคิดเองให้ทันทีเลยครับ
ผมไม่ใช่นักบุญ นักบวชนะครับ อยู่ๆมันก็คิดเอง ไม่ได้เลือกที่จะคิดครับ และส่วนใหญ่ เวลาผมโกรธใครก็โกรธนานครับ แทบจะไม่ให้อภัยเลย มีแต่คิดหาวิธีทำให้ออกไปจากชีวิต อยู่คนละที่ ไม่ต้องเจอหน้ากันอีกจะได้ต่างฝ่ายต่างไม่ทุกข์ใจกันที่ได้เห็นหน้ากันหรือจะได้ลืมๆกันไป ดังนั้นเรื่องผมใจบุญก็ต้องตัดทิ้งครับ
ควรแก้ยังไงดีครับ ใครเคยเป็นอะไรแบบนี้บ้างไหมครับ จัดการแก้ปัญหากับชีวิตกันยังไงหรอครับ บางเรื่องที่ผมคิดก็ดูเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยครับ แต่บางเรื่องก็ทำลำบากใจกับผมครับ มันทำให้ผมอคติไม่เป็นกลางหรือยากมากที่จะตัดสินใจเรื่องๆนึงได้ ปกติเวลาเลือกของผมจะเลือกนานมากครับต่อของ1อย่างที่มีมากกว่า1ตัวเลือกครับ บางอย่างก็คิดไปหลายวันหรือเป็นเดือน ทั้งๆที่เลือกๆซื้อไปก็จบแล้ว