เบื่อชีวิต

เรื่องมีอยู่ว่า เราอ่ะ ตอนเด็กๆพักอยู่บ้านป้า ตอนเด็กๆดูเหมือนทางญาติพี่น้องไม่ชอบเราเพราะพ่อบอกไว้ ไม่ชอบเพราะอะไรเราก็ไม่รู้พ่อเรากับเเม่เราหย่ากันตั้งเเต่หนูประมาณสัก2ขวบ เเล้วหนูก็ถูกเลี้ยงมาโดยป้า พ่อก็ไปทำงานต่างจังหวัด 2-3ปี กลับที เงินก็ไม่เคยส่งเลยตั้งเเต่เด็ก  จนตอนนี้หนูอายุ18 หนูพูดกับพ่อเเบบพ่อลูกกันตอนช่วง15-16เพราะที่ผ่านมาไม่เคยคุยกันเลยเพราะพ่อมีเมียมีลูกไหม่ หนูไม่อยากยุ่งเรื่องของพวกเขา เเล้วหนูก็อยู่กับป้า มีวันหนึ่ง เราทะเลาะกัน หนูขอเเม่ว่าหนูขอไปบ้านเเฟนได้ไหม เเม่ก็ด่าๆหนูอย่างเดียว โดยไม่เคยฟังหนูด้วยซ้ำ ทั้งหมดด่าหนู ฉอดๆทั้งครอบครัวทั้งญาติ หนูเหนื่อยหนูท้อมาก หนูอายุ18เเล้วหนูมีความคิดเป็นของตัวเองได้เเล้วหนูคบกับเเฟนหนูมาจะปีกว่าเเล้ว เเล้วก็คุยเรื่องหมั่นหลังเรียนจบ ม.6 กับเเฟนเเล้ว เเต่หนูไม่ชอบเวลาที่ป้าด่าหนู เอาจริงน่ะหนูไม่มีคนคอยปรึกษาหนูกับป้ากับครอบครัวไม่ได้สนิจกัน ป้าด่าหนู ครอบครัวด่าหนู +กับเรื่องครอบครัว หนูไม่ชอบอยู่ที่บ้านป้าตั้งเเต่หนูรู้สึกว่าไร้ค่าเพราะที่บ้านป้ามีลูกชาย2คน คนพี่ไปทำงานกับเมียเเต่ลูกก็ไห้ป้าเลี้ยง ส่วนคนน้องอยู่บ้าน วันๆไม่ทำอะไร เอาเเต่เที่ยวเล่น มีลูก1คน เเต่เมียเลิก คงเพราะรับนิสัยมันไม่ได้  เเล้วทีนี้หนูก็เหนื่อยใจบ้าง งานบ้านอะไรในบ้านก็ทำไห้หมด ป้าป่วยหนูก็ช่วยดูเเลรักษามาคนเดียวตลอด หนูเต็มใจทำมันทุกอย่าง
เเต่มำไมป้าไม่เคยมองเห็นความดีของหนูบ้างตัดกับพี่ที่ชอบเอาเเต่เที่ยวลูกจะไปโรงเรียนตอนเช้าก็ไม่มีตังไห้ซักบาท อายุมันประมาณ26-27 ยังเที่ยวรบกวนชาวบ้านอยู่เลย หนูสงสารมป้ามากๆ เหนื่อยกับครอบครัวมากๆ ทีนี้หนูวางเเพลนว่าจะไปหางานทำในอำเภอ เผื่อจะไม่ได้ขอตังพ่อเเม่ไปโรงเรียน ไปโรงเรียนหนูก็ห่อข้าวไปน่ะ น้ำก็ไปกรอกเอาที่โรงเรียน หนูอยากทำงานเซเว่นเอากะดึกเพราะตอนเช้าเรียนอย่างเเบ่งเบาภาระของที่บ้านไม่อยากไห้เขามาดูถูกเรา หนูอยากหนีจากบ้านหลังนี้มากๆค่ะ หนูเรียนต่อไม่ได้เพราะไม่มีใครส่งเสียหนูต้องออกไปทำงานหาเงินอย่างเดียว ทีนี้ หนูจะบอกป้าว่าจะไปทำงานที่นั่นน่ะ ..ยางสี เเต่ทำไมป้าถึงทำเหมือนเราจะไปหาเเฟนหรือหาอย่างอื่นกัน หนูไม่เข้าใจ หนูเหนื่อยมาก หนูไม่รู้จะทำอะไรต่อเเล้ว สายตาที่มองเหมือนรังเกียจหนู มากๆ หนูคิดจะผูกคอตาย หลายครั้งเเล้วเเต่ทำไม่ลง