เกริ่นก่อนเลยเราไม่ได้อยู่กับแม่ นานๆทีจะไปมาหากัน
.
เอาล่ะกลับเข้าเรื่อง ในวันนี้ เราได้โทรไปหาแม่ และถามถึงสุขภาพแม่ เป็นไงบ้าง อะไรบ้าง (ติดโควิด)
(ปกติจะไม่โทรไป เราไม่รู้จะคุยอะไร แต่เราคิดว่า
เราที่เป็นลูกอย่างน้อยควรโทรไปอะ) ซึ่งมันผ่านมา3 -4 วันแล้วตั้งแต่ที่แม่โทรมาบอก เราก็โทรไปถาม แม่ก็พูด ขึ้น " ไม่เป็นห่วงแม่เลยไง พึ่งโทรมา หากแม่เสียไปก่อนจะเป็นยังไง แล้วจะทำไง" (เราแยกไม่ออกว่าเป็นทีเล่นทีจริง) เรา สตั้นไป แน่นอนเราก็ไม่ควรพูดอะไรแย่ๆ ให้ท่านได้ฟังใช่มะ เราก็ ตามน้ำไป
จนสุดท้าย น้องร้อง แม่เลยบอกไปดูน้องก่อนละ แล้วก็ตัดสายไป คือ ผมแบบ.... รู้สึกสับสน เพราะว่าผมอะ แน่นอนไม่อยากให้ท่านเสียอยู่แล้ว แต่พอคิดถึงคำพูดที่แม่บอกแล้ว เรากลับรู้สึกไม่ดีมาก เราคิดไปว่าหากแม่เราเสียไปจริงๆ เราจะแสดงอารมณ์ยังไงออกมากันแน่ แน่นอน ไม่มีทางดีใจอยู่แล้ว แต่!! เสียใจ อะ เราจะมีความรู้สึกแบบไหนกันแน่
เพราะในตอนปู่ พ่อ ย่า เสีย เรากลับไม่เคยร้องไห้เลย ตอนปู่และพ่อเสีย เรายังเด็กเราไม่คิดอะไร แต่ตอนย่าเราเสีย เรา 18 แล้วอะ แล้วท่านคือ เป็นที่รักของคนในบ้านแบบมากๆ แต่ในวันที่ท่านเสียไป
เสียต่อหน้าต่อตา ทั้งๆ ที่ ทำอะไรไม่ได้
ผมดันกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจขนาดนั้น น้ำตาก็ไม่ไหล ได้แต่ฝืนบีบออกมา แต่กลับไม่รู้สึกเท่าคนอื่น ตลอดงานศพของท่านเราก็ไม่ร้องไห้ อาจมี คลอๆ บ้างบางรอบ แต่เราไม่ได้ร้องไห้ คือพอมองคนในครอบครัวเสียใจกับการที่ย่าเสีย แต่เรากลับ รู้สึกเป็นกลางอะ เรามอง พวกเขาร้องห่มร้องไห้ แต่ทำไม คนที่ย่าดูแลบ่อยสุด และน่าจะรักเราที่สุดและเราก็อยู่กับย่ามาเกือบทั้ง 18 ปี ทำไม ทำไม เราถึงไม่ร้องไห้ ความเสียใจของเรา มันตายด้านแล้วรึไง เรากลับสงบนิ่ง พี่น้องเรา ก็เป็นห่วงเราพยายามปลอบเรา ทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้อยู่ กอดเราและร้องไห้อยู่แบบนั้น เราก็ตามน้ำและพยายามปลอบ พี่ไปด้วย แบบย่าไปดีแล้ว ย่าไม่เป็นห่วงเราหรอก โตๆกันแล้ว คือเราเป็นฝ่ายปลอบ เหมือนเราแบบสงบ อะ เอาง่ายๆ เราเหมือนความรู้สึกตายด้านเลยอะในเรื่องการ จากลาแบบเนี้ย แต่ก็มีมาเสียใจภายหลังอะนะ แบบคิดถึง อะไรทำนองนั้น เอาละ พอตัดมาในคำพูดของแม่เราในตอนโทรคุยทำนองนั้นอะ เราคือแบบ จะเป็นยังไง พอเราคิดกลับไม่ได้มีความรู้สึกเศร้าเสียใจ เลย แต่กลับมีความรู้ (ตัวเราเอง)ยังเป็นคนอยุไหม
ทำให้เรา เห้ยนี้ คือสรุปแล้วเรายังไงกันแน่ ตอนนี้ความรู้สึกของเราในการคิดเรื่องนี้ มัน มั่วซั่ว ก็พอจะเข้าใจแต่ให้ตีความออกมา เรา.....แย่ มากเลยสินะ
เราก็ลองค้นเน็ตเมื่อกี้ โรค ทางอารมณแต่ มันก็ไม่ใช่อะ เรายังมีความรู้สึกอยู่ รักโลภโกรธหลงเสียใจเศร้าซึ้ง เราก็มี ไม่ใช่เสียความรู้สึกไป
พอเลื่อนๆสักพักก็เจอ ในpantip มีคนเป็นแบบเดียวกับเราเลยอะ เราไม่ได้เป็นคนเดียว เราก็ไม่อยากจะเล่าออกมาหรอกนะ แต่คือ มันอาจจะมีคำตอบสำหรับเราก็ได้
ประเด็นของข้อความข้างต้นคือ
ที่แม่บอกว่า ตัวแม่เองอาจเสียไปแล้ว เราจะเป็นยังไง จะเสียใจทีหลังไหม พอเราคิดดู เรากลับไม่รู้สึกยินดียินร้าย แต่สิ่งหนึ่งเราไม่อยากให้ท่านเสีย
แต่หากท่านเสีย เรายังไม่รู้สึกเสียใจอีกละ เนี้ยแหละที่เรากำลังสื่อ
นี้เป็นโพสแรกขอวเราอาจจะไม่เหมาะสมหรือไงขอโทษด้วยนะงับ
รู้สึกแย่กับความรู้สึกของตัวเอง เรารู้สึกแย่ว่าที่หากคนในครอบครัวเสีย แต่เรากับไม่มีอารมณ์เสียใจอย่างที่ควรเป็น
.
เอาล่ะกลับเข้าเรื่อง ในวันนี้ เราได้โทรไปหาแม่ และถามถึงสุขภาพแม่ เป็นไงบ้าง อะไรบ้าง (ติดโควิด)
(ปกติจะไม่โทรไป เราไม่รู้จะคุยอะไร แต่เราคิดว่า
เราที่เป็นลูกอย่างน้อยควรโทรไปอะ) ซึ่งมันผ่านมา3 -4 วันแล้วตั้งแต่ที่แม่โทรมาบอก เราก็โทรไปถาม แม่ก็พูด ขึ้น " ไม่เป็นห่วงแม่เลยไง พึ่งโทรมา หากแม่เสียไปก่อนจะเป็นยังไง แล้วจะทำไง" (เราแยกไม่ออกว่าเป็นทีเล่นทีจริง) เรา สตั้นไป แน่นอนเราก็ไม่ควรพูดอะไรแย่ๆ ให้ท่านได้ฟังใช่มะ เราก็ ตามน้ำไป
จนสุดท้าย น้องร้อง แม่เลยบอกไปดูน้องก่อนละ แล้วก็ตัดสายไป คือ ผมแบบ.... รู้สึกสับสน เพราะว่าผมอะ แน่นอนไม่อยากให้ท่านเสียอยู่แล้ว แต่พอคิดถึงคำพูดที่แม่บอกแล้ว เรากลับรู้สึกไม่ดีมาก เราคิดไปว่าหากแม่เราเสียไปจริงๆ เราจะแสดงอารมณ์ยังไงออกมากันแน่ แน่นอน ไม่มีทางดีใจอยู่แล้ว แต่!! เสียใจ อะ เราจะมีความรู้สึกแบบไหนกันแน่
เพราะในตอนปู่ พ่อ ย่า เสีย เรากลับไม่เคยร้องไห้เลย ตอนปู่และพ่อเสีย เรายังเด็กเราไม่คิดอะไร แต่ตอนย่าเราเสีย เรา 18 แล้วอะ แล้วท่านคือ เป็นที่รักของคนในบ้านแบบมากๆ แต่ในวันที่ท่านเสียไป
เสียต่อหน้าต่อตา ทั้งๆ ที่ ทำอะไรไม่ได้
ผมดันกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจขนาดนั้น น้ำตาก็ไม่ไหล ได้แต่ฝืนบีบออกมา แต่กลับไม่รู้สึกเท่าคนอื่น ตลอดงานศพของท่านเราก็ไม่ร้องไห้ อาจมี คลอๆ บ้างบางรอบ แต่เราไม่ได้ร้องไห้ คือพอมองคนในครอบครัวเสียใจกับการที่ย่าเสีย แต่เรากลับ รู้สึกเป็นกลางอะ เรามอง พวกเขาร้องห่มร้องไห้ แต่ทำไม คนที่ย่าดูแลบ่อยสุด และน่าจะรักเราที่สุดและเราก็อยู่กับย่ามาเกือบทั้ง 18 ปี ทำไม ทำไม เราถึงไม่ร้องไห้ ความเสียใจของเรา มันตายด้านแล้วรึไง เรากลับสงบนิ่ง พี่น้องเรา ก็เป็นห่วงเราพยายามปลอบเรา ทั้งที่ตัวเองก็ร้องไห้อยู่ กอดเราและร้องไห้อยู่แบบนั้น เราก็ตามน้ำและพยายามปลอบ พี่ไปด้วย แบบย่าไปดีแล้ว ย่าไม่เป็นห่วงเราหรอก โตๆกันแล้ว คือเราเป็นฝ่ายปลอบ เหมือนเราแบบสงบ อะ เอาง่ายๆ เราเหมือนความรู้สึกตายด้านเลยอะในเรื่องการ จากลาแบบเนี้ย แต่ก็มีมาเสียใจภายหลังอะนะ แบบคิดถึง อะไรทำนองนั้น เอาละ พอตัดมาในคำพูดของแม่เราในตอนโทรคุยทำนองนั้นอะ เราคือแบบ จะเป็นยังไง พอเราคิดกลับไม่ได้มีความรู้สึกเศร้าเสียใจ เลย แต่กลับมีความรู้ (ตัวเราเอง)ยังเป็นคนอยุไหม
ทำให้เรา เห้ยนี้ คือสรุปแล้วเรายังไงกันแน่ ตอนนี้ความรู้สึกของเราในการคิดเรื่องนี้ มัน มั่วซั่ว ก็พอจะเข้าใจแต่ให้ตีความออกมา เรา.....แย่ มากเลยสินะ
เราก็ลองค้นเน็ตเมื่อกี้ โรค ทางอารมณแต่ มันก็ไม่ใช่อะ เรายังมีความรู้สึกอยู่ รักโลภโกรธหลงเสียใจเศร้าซึ้ง เราก็มี ไม่ใช่เสียความรู้สึกไป
พอเลื่อนๆสักพักก็เจอ ในpantip มีคนเป็นแบบเดียวกับเราเลยอะ เราไม่ได้เป็นคนเดียว เราก็ไม่อยากจะเล่าออกมาหรอกนะ แต่คือ มันอาจจะมีคำตอบสำหรับเราก็ได้
ประเด็นของข้อความข้างต้นคือ
ที่แม่บอกว่า ตัวแม่เองอาจเสียไปแล้ว เราจะเป็นยังไง จะเสียใจทีหลังไหม พอเราคิดดู เรากลับไม่รู้สึกยินดียินร้าย แต่สิ่งหนึ่งเราไม่อยากให้ท่านเสีย
แต่หากท่านเสีย เรายังไม่รู้สึกเสียใจอีกละ เนี้ยแหละที่เรากำลังสื่อ
นี้เป็นโพสแรกขอวเราอาจจะไม่เหมาะสมหรือไงขอโทษด้วยนะงับ