รู้สึกดิ่งๆ เหม่อๆ ไม่อยากทำอะไร

คือ.. เราชอบรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ที่เกิดมาพ่อแม่มีปัญหา(เราก็รู้และพยายามคิดนะคะว่ามันเป็นปัญหาของเขา มีคนอื่นที่เขามีชีวิตดีๆอีกมากมาย) ความทรงจำในวัยเด็กมีเพียง ภาพทีแม่ใช้ความรุนแรงกับเราเวลาโมโห/โกรธหรือต้องการประชดพ่อหรือครอบครัวฝั่งพ่อ ทุกอย่างลงที่นี่หมด นี่เป็นเด็กที่ไม่ค่อยสังสรรค์กับเพื่อน ชอบเก็บตัว แปลกไปจากเพื่อนฝูง ชอบโดนแกล้ง และมีอยู่ครั้งนึงเกือบโดนข่มขืน แต่รู้มั้ยคะ เรื่องพวกนี้ไม่มีใครในบ้านรับรู้เลย.. เพราะปกติก็ไม่มีใครใส่ใจนี่อยู่แล้ว พอเริ่มม.ต้น นี่ก็เริ่มเกเรโดดเรียน ไม่อยากเข้าเรียนเพราะห้องที่นี่เรียนเป็นห้องที่มีปัญหาที่สุดในบรรดา14ห้อง นี่โดนเพื่อนแกล้งทุกวันเลยค่ะ แกล้งต่างๆนาๆ บางทีก็ชอบขาดเรียนไม่อยากไปโรงเรียน และจนนี่เรียนปวช.มาก็โอเคขึ้นสภาพแวดล้อมเพื่อนดีขึ้น จากการที่นี่รู้สึกว่านี่ต้องการความรัก อยากมีใครสักคนใส่ใจ มันเป็นจุดเริ่มต้นให้นี่หนีออกจากบ้านตอนปวส.ไปหาแฟน ตอนนั้นคือแบบไม่เคยคุยกับใครแล้วรู้สึกดีขนาดนั้น หลงเขามาก พอโปรเริ่มหมดเขาก็ออกลาย นี่ก็ได้มีตัวน้อยติดมาคนนึง  นี่รู้สึกว่า..ชีวิตนี่พลาดมาก พลาดทุกเรื่อง จะเริ่มตอนนี้แต่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้เลย  ทุกวันนี้ พูดกับลูกเยอะสุดละค่ะ (แต่ลูกพูดไม่ได้) นี่ไม่มีใครที่แบบ เฮ้ยวันนี้มีเรื่องราวสตอรี่ อยากพูดคุยแลกเปลี่ยน บ้าง นี่ไม่มีเลย ไม่มีใครเลย นี่ควรทำยังไงดีคะ  ปกตินี่ก็หาอะไรทำนะคะได้ลืมๆ แต่มันชอบวกวนมาในหัว