เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องราของเราเอง เราอยากเล่าให้ทุกคนฟัง และเราก็อยากฟังเรื่องราวของทุกคนเช่นกัน มาแลกเปลี่ยนกันนะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
...ประเทศไทยรวมเนื้อชาติเชื้อไทย... เพลงชาติบรรเลงขึ้นพร้อมมือคู่หนึ่งที่สาวเชือกธงชาติอย่างใจเย็น รุ่นพี่ม. 4 ผิวแทน สูงกว่าไม่มาก ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่ทำไมชอบมองเขาจังเลย "รุ่นพี่หนึ่งในสมาชิกสภานักเรียน" ทุกเช้าสายตาคู่นั้นจ้องมองเขาตลอดระยะเวลาที่เข้าแถว และนั่นก็คือ เราเอง
...เราไม่เคยมีโอกาสได้คุยกับเขา เพราะไม่มีเหตุผลที่ต้องเจอกัน โอกาสของเราที่ได้เห็นเขา คือทุกเช้า ตอนเข้าแถว และตอนสวดมนต์ทุกวันศุกร์ตอนบ่าย 3 พี่เขาเป็นคนนำสวดมนต์ และก็เป็นเช่นเคย ไม่รู้ทำไมถึงชอบมองไปที่เขาจัง แปลกที่ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ก็มองทุกวันจนเป็นนิสัย
... เวลาล่วงเลยผ่านไป 2ปี ... เราจบม.3แล้ว ตอนนี้ฃึ้นม.4 รร. เดิม เราเลือกศิลป์ภาษา เพราะเราชอบภาษา
... วันนี้ เปิดเทอมวันแรก มันก็จะแปลก ๆหน่อย ยังไม่ชินกับทุกอย่างที่ต้องเริ่มต้นใหม่ ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง.. วันนี้ก็เช่นเคย ต้องเข้าแถวตากแดดเหมือนเดิม.. เราหลับตาเพราะสู้แดดไม่ไหว "เตรียมตัวสวดมนต์พนมมือขึ้น" เสียงคุ้นหูที่ดังก้องไปทั่วรร. "รุ่นพี่สภา นร." ยังอยู่หรอเนี่ย จะถามทำไม ในเมื่อเขายังไม่จบม.6เลย😂 สายตาก็มองสำรวจเขาเช่นเดิม เมื่อผอ.กล่าวต้อนรับจบ ก็แยกย้ายเข้าชั้นเรียน นร.ที่เรียนศิลป์ภาษาจะมีห้องภาษา ซึ่งจะมีแค่นร.ศิลป์ภาษาเดียวกันใช้เรียน ในขณะที่ดลือกที่นั่ง มีนร.หญิงร่างท้วมคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ
"สวัสดีค่ะน้อง ๆทุกคน พี่ชื่อ พี่กัน เป็นรุ่นพี่ม.6 ของน้องๆ หลังเลิกเรียน อย่าเพิ่งกลับบ้าน
พวกพี่ๆขอเวลาสักนิดประชุมกับน้อง ๆก่อนกลับบ้าน... " รุ่นพี่ร่างอวบเป็นตัวแทนรุ่นพี่มานัดพบปะกันวันแรกนี่เอง คิดว่ามีเรื่องอะไรใหญ่โต
.... วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่มีอะไรมากมาย แค่ทำความรู้จักกับครูผู้สอนและเพื่อนๆ ในห้องเรามีราว ๆ30กว่าคน
... เวลาผ่านไป จนกระทั่งเลิกเรียน.. รุ่นพี่ 3คนเดินมารับพวกเราไปพบปะถึงที่ ก็ต้องจำใจที่จะไป
... พวกเราทุกคนนั่งลงกับพื้นเป็นแถว รุ่นพี่ประมาณเกือบ10กว่าคนยืนล้อมพวกเรา "วันเสาร์นี้ 9โมงเช้า มาเจอกันที่สวนสาธารณะ พวกพี่อยากรู้จักน้องๆทุกคน บลาๆๆ" รับน้องนี่เอง จำเป็นขนาดนั้นเลยหรอ แต่เอาเถอะ เราเองก็จะได้มีสังคมบ้าง เมื่อรุ่นพี่บ่นเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
(แบตจะหมดแล้ว ไว้มาต่อกันใหม่นะคะ)
"ครั้งหนึ่งเราเคยพบกัน" นิยายรักวัยสัยของเรา ที่ยังคงตราตรึงใจในหัวใจ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
...ประเทศไทยรวมเนื้อชาติเชื้อไทย... เพลงชาติบรรเลงขึ้นพร้อมมือคู่หนึ่งที่สาวเชือกธงชาติอย่างใจเย็น รุ่นพี่ม. 4 ผิวแทน สูงกว่าไม่มาก ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่ทำไมชอบมองเขาจังเลย "รุ่นพี่หนึ่งในสมาชิกสภานักเรียน" ทุกเช้าสายตาคู่นั้นจ้องมองเขาตลอดระยะเวลาที่เข้าแถว และนั่นก็คือ เราเอง
...เราไม่เคยมีโอกาสได้คุยกับเขา เพราะไม่มีเหตุผลที่ต้องเจอกัน โอกาสของเราที่ได้เห็นเขา คือทุกเช้า ตอนเข้าแถว และตอนสวดมนต์ทุกวันศุกร์ตอนบ่าย 3 พี่เขาเป็นคนนำสวดมนต์ และก็เป็นเช่นเคย ไม่รู้ทำไมถึงชอบมองไปที่เขาจัง แปลกที่ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ก็มองทุกวันจนเป็นนิสัย
... เวลาล่วงเลยผ่านไป 2ปี ... เราจบม.3แล้ว ตอนนี้ฃึ้นม.4 รร. เดิม เราเลือกศิลป์ภาษา เพราะเราชอบภาษา
... วันนี้ เปิดเทอมวันแรก มันก็จะแปลก ๆหน่อย ยังไม่ชินกับทุกอย่างที่ต้องเริ่มต้นใหม่ ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง.. วันนี้ก็เช่นเคย ต้องเข้าแถวตากแดดเหมือนเดิม.. เราหลับตาเพราะสู้แดดไม่ไหว "เตรียมตัวสวดมนต์พนมมือขึ้น" เสียงคุ้นหูที่ดังก้องไปทั่วรร. "รุ่นพี่สภา นร." ยังอยู่หรอเนี่ย จะถามทำไม ในเมื่อเขายังไม่จบม.6เลย😂 สายตาก็มองสำรวจเขาเช่นเดิม เมื่อผอ.กล่าวต้อนรับจบ ก็แยกย้ายเข้าชั้นเรียน นร.ที่เรียนศิลป์ภาษาจะมีห้องภาษา ซึ่งจะมีแค่นร.ศิลป์ภาษาเดียวกันใช้เรียน ในขณะที่ดลือกที่นั่ง มีนร.หญิงร่างท้วมคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ
"สวัสดีค่ะน้อง ๆทุกคน พี่ชื่อ พี่กัน เป็นรุ่นพี่ม.6 ของน้องๆ หลังเลิกเรียน อย่าเพิ่งกลับบ้าน
พวกพี่ๆขอเวลาสักนิดประชุมกับน้อง ๆก่อนกลับบ้าน... " รุ่นพี่ร่างอวบเป็นตัวแทนรุ่นพี่มานัดพบปะกันวันแรกนี่เอง คิดว่ามีเรื่องอะไรใหญ่โต
.... วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่มีอะไรมากมาย แค่ทำความรู้จักกับครูผู้สอนและเพื่อนๆ ในห้องเรามีราว ๆ30กว่าคน
... เวลาผ่านไป จนกระทั่งเลิกเรียน.. รุ่นพี่ 3คนเดินมารับพวกเราไปพบปะถึงที่ ก็ต้องจำใจที่จะไป
... พวกเราทุกคนนั่งลงกับพื้นเป็นแถว รุ่นพี่ประมาณเกือบ10กว่าคนยืนล้อมพวกเรา "วันเสาร์นี้ 9โมงเช้า มาเจอกันที่สวนสาธารณะ พวกพี่อยากรู้จักน้องๆทุกคน บลาๆๆ" รับน้องนี่เอง จำเป็นขนาดนั้นเลยหรอ แต่เอาเถอะ เราเองก็จะได้มีสังคมบ้าง เมื่อรุ่นพี่บ่นเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
(แบตจะหมดแล้ว ไว้มาต่อกันใหม่นะคะ)