เรากับแฟนคบกันมา 2 ปีกว่าแล้วค่ะ พอถึงขั้นจะขึ้นปีที่สอง เหมือนเรารู้สึกว่าที่บ้านเค้าไม่ค่อยชอบเรา เพราะด้วยที่ว่า แฟนเราเคยมาพูดกับเราเรื่องนี้ด้วย ตอนนั้นเราสองคนทะเลาะกันรุนแรง เค้าคงโมโห และก็เมาด้วย เลยเผลอหลุดปากพูดมา จนเรารู้ความจริงทั้งหมด
ผ่านไปได้ 2 เดือนกว่า เราไปบ้านแฟน เจอพ่อกับแม่เค้า เราก็พยายามแกล้งโง่ ( ไม่รู้ว่าเค้าเกลียดเรา ) ฉีกยิ้มปากแทบฉีก พยายามทำตัวปกติทุกอย่าง ทั้งที่ในใจเราน้อยใจและเสียใจมาก เราดีกับพ่อแม่เค้าทุกอย่าง ไปหาเมื่อไหร่ก็มักจะมีของติดมือไปฝากทุกครั้ง และก็มีแต่ของดีๆทั้งนั้น เพราะตอนที่เราอยู่บ้านเค้า พ่อแม่เค้าก็ทำเหมือนรักเรา ซื้อโน่นซื้อนี่ให้กิน เห็นเราชอบกินอะไรก็ซื้อมาให้ รองเท้าที่เราใส่เป็นรองเท้าแตะโง่ๆ แม่นางก็ยังรู้อีกว่าใส่นานๆจะเจ็บเท้า ก็ซื้อเป็นคัทชูมาให้อีก เพราะแบบนี้เวลาเราไปบ้านแฟนเรามักจะซื้อของให้เค้า รักเค้าเหมือนพ่อแม่เรา และหวังว่าเค้าจะรักและเอ็นดูเราเหมือนลูกคนหนึ่ง และตอนที่เอาไปฝาก เค้าทั้งสองก็ยิ้มรับขอบคุณดิบดี เราก็นึกในใจว่าเค้าก็คงรักและเอ็นดูเราเหมือนกัน จนมาตอนนี้ เราว่าเราคิดผิด..
เรื่องมันมีอยู่ว่า..
สองสามวันที่ผ่านมา หลังจากนางกลับมาจากที่ทำงานและไปส่งแม่นางไปงานบวช พอกลับมา แฟนก็มาบ่นกับเราว่ารู้สึกหงุดหงิด พอถามว่าเป็นอะไร นางก็บอกแค่ว่าอารมย์ไม่ดี หงุดหงิดไปหมด เราเลยบอก ค่อยๆใจเย็นๆนะ ไปอาบน้ำ ทำไรก่อน เผื่อจะดีขึ้น ( พิมพ์คุย ) พอนางอาบน้ำ กินข้าว ทะอะไรเสร็จหใดแล้ว นางก็โทรมา เราก็ถามเค้าเลยว่า ไหน เป็นอะไร เล่าหน่อย เค้าก็บอกว่า ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เราก็ถามอีก จริงหรอ โน่นนี่นั่น เค้าก็บอก ไม่มีอะไรแล้ว เราก็เลยไม่อยากเซ้าซี้เพราะเห็นว่าเค้าคงเหนื่อยจสกงานแหละ
ผ่านไป 2-3 วัน เค้าก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา คือ วันที่ไปส่งแม่เค้าไปงานบวช ก็มีคนมาถามแฟนเราว่า บวชก็บวชแล้ว เมื่อไหร่จะแต่งงาน ผญ ที่มาที่บ้านบ่อยๆ ไปไหนแล้ว แฟนเราเงียบ แม่แฟนเราพูดขึ้นมาว่า มันไปแล้ว ไม่ให้แต่งหรอกกับคนนี้อะ แล้วเพื่อนแม่แฟนเราก็พูดต่ออีกว่า ไปขัดขวางเค้ามันไม่ดีนะ แล้วแม่เค้าก็พูดถึงเราแต่ด้านเสียๆ ของเราให้คนอื่นฟัง แฟนเราที่นั่งตรงนั้นก็ชักสีหน้าแล้วเดินออกมา พอเราได้ยินแบบนี้เรารู้สึกน้อยใจและเสียใจมาก ที่ทำไมแม่เค้าถึงพูดถึงเราแบบนั้น ตอนที่ได้ยินที่แฟนเล่า หัวเราเกิดคำถามขึ้นมาเลยว่า เราทำอะไรผิด เกลียดเราขนาดนั้นเลยหรอ พอแฟนเราพูดจบ บทสนทนาในสายก็เงียบลง เราได้แต่ร้องไห้แบบไม่มีเสียง ผ่านไป 15 นาทีได้ เราก็พูดขึ้นมาส่า ไปอาบน้ำก่อนนะ และวางสายทันที
เราได้แต่ร้องไห้และร้องไห้แบบนั้น และคิดในใจว่า เราพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ทำไมเค้าไม่เคยมองเห็นความดีของเราเลย เราท้อไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ มันคิดได้แค่ว่าเราไม่อยากทนให้มันเป็นแบบนี้แล้ว ไม่อยากอยู่แบบนี้ ไม่อยากแกล้งยิ้มทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเค้าไม่ชอบ เหมือนที่ผ่านมาเราทำดีแค่ไหนเค้าก็มองไม่เห็นเลย ทำอะไรก็ไม่เคยดีเลยสักอย่าง เรากับแฟนไม่ได้คุยเรื่องนี้กันต่อ แฟนเราพยายามคุยกับเราเหมือนปกติ แต่เราตอนนี้คือเราไม่โอเคเลย เราอยากถามเค้าว่าจะเอายังไงต่อ เราต้องทำตัวยังไง หรือถ้าเรากับแฟนเลิกกันพ่อแม่เค้าคงสบายใจใช่มั้ย คิดไปคิดมา เราก็ไม่อยากถามเพื่อไปกดดันเค้า เค้าก็คงจะลำบากใจพอสมควรเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งคือที่บ้าน และเราที่เป็นแฟน เราเคยถามเค้านะ หลังจากที่ทะเลาะกันตอนนั้นที่เค้าเมา และตื่นขึ้นมา เราถามเค้าว่า พ่อกับแม่พี่ไม่โอเคกับหนู แล้วทำไมพี่ถึงไม่เลิกกับหนูละ เค้าบอกว่า ก็เพราะหนูไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเลิกอะ นั่นคือส่วนหนึ่งของคำพูดเค้าที่ทำให้เราอยากรู้แต่ไม่อยากถาม
พ่อแม่แฟนไม่ชอบ
ผ่านไปได้ 2 เดือนกว่า เราไปบ้านแฟน เจอพ่อกับแม่เค้า เราก็พยายามแกล้งโง่ ( ไม่รู้ว่าเค้าเกลียดเรา ) ฉีกยิ้มปากแทบฉีก พยายามทำตัวปกติทุกอย่าง ทั้งที่ในใจเราน้อยใจและเสียใจมาก เราดีกับพ่อแม่เค้าทุกอย่าง ไปหาเมื่อไหร่ก็มักจะมีของติดมือไปฝากทุกครั้ง และก็มีแต่ของดีๆทั้งนั้น เพราะตอนที่เราอยู่บ้านเค้า พ่อแม่เค้าก็ทำเหมือนรักเรา ซื้อโน่นซื้อนี่ให้กิน เห็นเราชอบกินอะไรก็ซื้อมาให้ รองเท้าที่เราใส่เป็นรองเท้าแตะโง่ๆ แม่นางก็ยังรู้อีกว่าใส่นานๆจะเจ็บเท้า ก็ซื้อเป็นคัทชูมาให้อีก เพราะแบบนี้เวลาเราไปบ้านแฟนเรามักจะซื้อของให้เค้า รักเค้าเหมือนพ่อแม่เรา และหวังว่าเค้าจะรักและเอ็นดูเราเหมือนลูกคนหนึ่ง และตอนที่เอาไปฝาก เค้าทั้งสองก็ยิ้มรับขอบคุณดิบดี เราก็นึกในใจว่าเค้าก็คงรักและเอ็นดูเราเหมือนกัน จนมาตอนนี้ เราว่าเราคิดผิด..
เรื่องมันมีอยู่ว่า..
สองสามวันที่ผ่านมา หลังจากนางกลับมาจากที่ทำงานและไปส่งแม่นางไปงานบวช พอกลับมา แฟนก็มาบ่นกับเราว่ารู้สึกหงุดหงิด พอถามว่าเป็นอะไร นางก็บอกแค่ว่าอารมย์ไม่ดี หงุดหงิดไปหมด เราเลยบอก ค่อยๆใจเย็นๆนะ ไปอาบน้ำ ทำไรก่อน เผื่อจะดีขึ้น ( พิมพ์คุย ) พอนางอาบน้ำ กินข้าว ทะอะไรเสร็จหใดแล้ว นางก็โทรมา เราก็ถามเค้าเลยว่า ไหน เป็นอะไร เล่าหน่อย เค้าก็บอกว่า ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เราก็ถามอีก จริงหรอ โน่นนี่นั่น เค้าก็บอก ไม่มีอะไรแล้ว เราก็เลยไม่อยากเซ้าซี้เพราะเห็นว่าเค้าคงเหนื่อยจสกงานแหละ
ผ่านไป 2-3 วัน เค้าก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา คือ วันที่ไปส่งแม่เค้าไปงานบวช ก็มีคนมาถามแฟนเราว่า บวชก็บวชแล้ว เมื่อไหร่จะแต่งงาน ผญ ที่มาที่บ้านบ่อยๆ ไปไหนแล้ว แฟนเราเงียบ แม่แฟนเราพูดขึ้นมาว่า มันไปแล้ว ไม่ให้แต่งหรอกกับคนนี้อะ แล้วเพื่อนแม่แฟนเราก็พูดต่ออีกว่า ไปขัดขวางเค้ามันไม่ดีนะ แล้วแม่เค้าก็พูดถึงเราแต่ด้านเสียๆ ของเราให้คนอื่นฟัง แฟนเราที่นั่งตรงนั้นก็ชักสีหน้าแล้วเดินออกมา พอเราได้ยินแบบนี้เรารู้สึกน้อยใจและเสียใจมาก ที่ทำไมแม่เค้าถึงพูดถึงเราแบบนั้น ตอนที่ได้ยินที่แฟนเล่า หัวเราเกิดคำถามขึ้นมาเลยว่า เราทำอะไรผิด เกลียดเราขนาดนั้นเลยหรอ พอแฟนเราพูดจบ บทสนทนาในสายก็เงียบลง เราได้แต่ร้องไห้แบบไม่มีเสียง ผ่านไป 15 นาทีได้ เราก็พูดขึ้นมาส่า ไปอาบน้ำก่อนนะ และวางสายทันที
เราได้แต่ร้องไห้และร้องไห้แบบนั้น และคิดในใจว่า เราพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ทำไมเค้าไม่เคยมองเห็นความดีของเราเลย เราท้อไปหมด ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ มันคิดได้แค่ว่าเราไม่อยากทนให้มันเป็นแบบนี้แล้ว ไม่อยากอยู่แบบนี้ ไม่อยากแกล้งยิ้มทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเค้าไม่ชอบ เหมือนที่ผ่านมาเราทำดีแค่ไหนเค้าก็มองไม่เห็นเลย ทำอะไรก็ไม่เคยดีเลยสักอย่าง เรากับแฟนไม่ได้คุยเรื่องนี้กันต่อ แฟนเราพยายามคุยกับเราเหมือนปกติ แต่เราตอนนี้คือเราไม่โอเคเลย เราอยากถามเค้าว่าจะเอายังไงต่อ เราต้องทำตัวยังไง หรือถ้าเรากับแฟนเลิกกันพ่อแม่เค้าคงสบายใจใช่มั้ย คิดไปคิดมา เราก็ไม่อยากถามเพื่อไปกดดันเค้า เค้าก็คงจะลำบากใจพอสมควรเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งคือที่บ้าน และเราที่เป็นแฟน เราเคยถามเค้านะ หลังจากที่ทะเลาะกันตอนนั้นที่เค้าเมา และตื่นขึ้นมา เราถามเค้าว่า พ่อกับแม่พี่ไม่โอเคกับหนู แล้วทำไมพี่ถึงไม่เลิกกับหนูละ เค้าบอกว่า ก็เพราะหนูไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องเลิกอะ นั่นคือส่วนหนึ่งของคำพูดเค้าที่ทำให้เราอยากรู้แต่ไม่อยากถาม