ปีก่อน หลาน (ลูกของคนอื่น พ่อแม่ผมรับมา ศักดิ์จึงเป็นหลานไม่แท้) แฟนทิ้ง แท้ง ดรอปเรียน ชีวิตเริ่มต้นใหม่ที่บ้านนอก
.
ผมเหรอ พ่อแม่ผมเค้าไม่เอาแล้ว จากเดิมที่ส่งเสียหวังให้ได้ดี (ผิดหวังจากผม) มันก็เข้าทางผม ผมให้อยู่ ให้ค่าเทอม ค่ากินใช้ ชีวิตผมกับเค้าไม่ค่อยยุ่งกัน แต่ก็อยู่ "รั้ว" บ้านเดียวกัน
.
ผมอ้างว่า "อย่าทำเหมือนกับตอนที่ผิดหวังจากผม คือผลักไสไล่ส่ง ผมจะไม่ให้เค้าไปจากบ้านนี้ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ผมจัดการเอง" (ในใจผมคิดว่า ถ้าเค้ามีโอกาสที่สอง เค้าจะแก้ตัวให้มีชีวิตที่ดี มีผัว และไปจากผม ผมรอดและภูมิใจ)
.
เค้าก็เหน็บแนม "ผมมันหากินง่ายนิ เมียคนแรกของผมมันมาหาถึงที่ แล้วนี้จะมาเอาคนในบ้านทำเมีย โธ่ ผมมันไม่มีปัญญาหาเมียดีๆ หรอก" ผมยอมรับ ว่าเมียคนแรกมันเป็นแบบนั้น ส่วนคนนี้ไม่ใช่เมีย ถ้าพาไปกันรอด ส่งให้มีผัวดีๆ พ้นจากผมไปได้ ชีวิตผมมันก็ดูมีเรื่องเล่า
.
ชีวิตคนบ้านนอก มีงานทำค่าแรงไม่มาก ก็ยังดีกว่าตกงาน เงินผมก็ยังคงไหลไปหาเค้าอยู่บ้าง แลกกับการเจอหน้า สัมผัสกันบ้าง ปกติเค้าไม่เช้ามาบ้านผมหรอก ถ้าไม่ใช่เรื่องขอความช่วยเหลือ (มักจะเป็นเงิน ผมก็ดัดหลัง ว่า ไม่โอนให้โว้ย ให้มาเอาที่บ้านผมนี่)
.
ไปๆ มาๆ เหมือนเค้าจะไม่ยอมเปิดใจมีแฟนสักกะที อยู่กับผม เดือนไหนเงินช้อตก็มาขอผม สบายไปมั๊ง แต่ถามว่าผมกับเค้าจะไปกันในฐานะอะไรในทุกวันที่ผ่านไป ผมไม่มีเมีย เค้าไม่มีผัว เราไปไหนมาไหน อยู่ไหน ไม่อี๋อ๋อ แต่ก็รู้ใจกัน พ่อแม่ผมไม่ได้มองผมกับเค้าว่าเป็นอาหลาน แต่ชาวบ้านเค้ารู้ว่าเค้าอยู่บ้านเดียวกับผมตั้งแต่เด็ก ส่วนคนอื่น หมายถึงพวกที่ไม่รู้จักเรา เค้าคิดว่าเราเป็นผัวแก่เมียสาว
.
ผมมีใจ อันนี้เค้ารู้ ส่วนเค้าเองเป็นไงผมไม่รู้ บางทีก็เข้ามากอดหอม มาบิ้ว อ้อยอิ่งให้คิดมาก ซึ่งกลับกัน ผมมีความรู้สึกกับเค้า แต่ข้ามเส้นไม่ได้ ถ้าผมพลาดไปนี่ต้องระเบิดเถิดเทิงแน่ กอดก็แค่กอดหลวมๆ (แล้วเค้าก็จะกอดตอบ กอดแน่นๆ เหมือนพร้อมตลอดถ้าต้องการ)
.
เค้าทำดีกับผม พอถึงจุดนึงในอนาคต ที่เค้าจะนอนกับใครก็ไม่ใช่ประเด็น มันอาจจะมีผมเข้าไปมีเอี่ยวด้วย แต่ทางผมกลับเจอปัญหาคลาสสิค "เงินร่อยหลอ"
.
ไม่มีเงินติดมาลัยนักร้อง อย่าว่าแต่ออฟเด็กเลย แค่เรียกมานั่งก็เมินกัน ผมก็เช่นกัน ผมต้องประหยัดตัวเอง และก็เอ่ยกับเค้าว่า ผมไม่ค่อยมีเงินแล้วนะ อนาคตเราเป็นไง พอมีเงินเก็บไหม พอคุยซีเรียส เค้าก็ทำเหมือนเด็กงอแง
.
ที่ผ่านมาผมไม่ได้ควบคุม ใส่ตรวน เค้าเลย เค้าต่างหากที่คิดว่าผมจะเลี้ยงเค้าได้ตลอดไป
.
ผมอาจจะขอร้องพ่อแม่ผม ช่วยเหลือเค้าบ้าง รักให้เหมือนลูกคงไม่ได้ แต่สงสารหน่อย ผมหมดเงินผมตายเองได้ แต่เค้าไม่ควรแห้งตายตามกันไป
.
พิมพ์เสร็จก็จบกัน พรุ่งนี้อาจจะรวยหวยจนเปลี่ยนความคิดก็ได้
ตอนผมมีเมีย ผมไม่เคยจริงจังเท่าเค้าคนนี้เลย
.
ผมเหรอ พ่อแม่ผมเค้าไม่เอาแล้ว จากเดิมที่ส่งเสียหวังให้ได้ดี (ผิดหวังจากผม) มันก็เข้าทางผม ผมให้อยู่ ให้ค่าเทอม ค่ากินใช้ ชีวิตผมกับเค้าไม่ค่อยยุ่งกัน แต่ก็อยู่ "รั้ว" บ้านเดียวกัน
.
ผมอ้างว่า "อย่าทำเหมือนกับตอนที่ผิดหวังจากผม คือผลักไสไล่ส่ง ผมจะไม่ให้เค้าไปจากบ้านนี้ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ผมจัดการเอง" (ในใจผมคิดว่า ถ้าเค้ามีโอกาสที่สอง เค้าจะแก้ตัวให้มีชีวิตที่ดี มีผัว และไปจากผม ผมรอดและภูมิใจ)
.
เค้าก็เหน็บแนม "ผมมันหากินง่ายนิ เมียคนแรกของผมมันมาหาถึงที่ แล้วนี้จะมาเอาคนในบ้านทำเมีย โธ่ ผมมันไม่มีปัญญาหาเมียดีๆ หรอก" ผมยอมรับ ว่าเมียคนแรกมันเป็นแบบนั้น ส่วนคนนี้ไม่ใช่เมีย ถ้าพาไปกันรอด ส่งให้มีผัวดีๆ พ้นจากผมไปได้ ชีวิตผมมันก็ดูมีเรื่องเล่า
.
ชีวิตคนบ้านนอก มีงานทำค่าแรงไม่มาก ก็ยังดีกว่าตกงาน เงินผมก็ยังคงไหลไปหาเค้าอยู่บ้าง แลกกับการเจอหน้า สัมผัสกันบ้าง ปกติเค้าไม่เช้ามาบ้านผมหรอก ถ้าไม่ใช่เรื่องขอความช่วยเหลือ (มักจะเป็นเงิน ผมก็ดัดหลัง ว่า ไม่โอนให้โว้ย ให้มาเอาที่บ้านผมนี่)
.
ไปๆ มาๆ เหมือนเค้าจะไม่ยอมเปิดใจมีแฟนสักกะที อยู่กับผม เดือนไหนเงินช้อตก็มาขอผม สบายไปมั๊ง แต่ถามว่าผมกับเค้าจะไปกันในฐานะอะไรในทุกวันที่ผ่านไป ผมไม่มีเมีย เค้าไม่มีผัว เราไปไหนมาไหน อยู่ไหน ไม่อี๋อ๋อ แต่ก็รู้ใจกัน พ่อแม่ผมไม่ได้มองผมกับเค้าว่าเป็นอาหลาน แต่ชาวบ้านเค้ารู้ว่าเค้าอยู่บ้านเดียวกับผมตั้งแต่เด็ก ส่วนคนอื่น หมายถึงพวกที่ไม่รู้จักเรา เค้าคิดว่าเราเป็นผัวแก่เมียสาว
.
ผมมีใจ อันนี้เค้ารู้ ส่วนเค้าเองเป็นไงผมไม่รู้ บางทีก็เข้ามากอดหอม มาบิ้ว อ้อยอิ่งให้คิดมาก ซึ่งกลับกัน ผมมีความรู้สึกกับเค้า แต่ข้ามเส้นไม่ได้ ถ้าผมพลาดไปนี่ต้องระเบิดเถิดเทิงแน่ กอดก็แค่กอดหลวมๆ (แล้วเค้าก็จะกอดตอบ กอดแน่นๆ เหมือนพร้อมตลอดถ้าต้องการ)
.
เค้าทำดีกับผม พอถึงจุดนึงในอนาคต ที่เค้าจะนอนกับใครก็ไม่ใช่ประเด็น มันอาจจะมีผมเข้าไปมีเอี่ยวด้วย แต่ทางผมกลับเจอปัญหาคลาสสิค "เงินร่อยหลอ"
.
ไม่มีเงินติดมาลัยนักร้อง อย่าว่าแต่ออฟเด็กเลย แค่เรียกมานั่งก็เมินกัน ผมก็เช่นกัน ผมต้องประหยัดตัวเอง และก็เอ่ยกับเค้าว่า ผมไม่ค่อยมีเงินแล้วนะ อนาคตเราเป็นไง พอมีเงินเก็บไหม พอคุยซีเรียส เค้าก็ทำเหมือนเด็กงอแง
.
ที่ผ่านมาผมไม่ได้ควบคุม ใส่ตรวน เค้าเลย เค้าต่างหากที่คิดว่าผมจะเลี้ยงเค้าได้ตลอดไป
.
ผมอาจจะขอร้องพ่อแม่ผม ช่วยเหลือเค้าบ้าง รักให้เหมือนลูกคงไม่ได้ แต่สงสารหน่อย ผมหมดเงินผมตายเองได้ แต่เค้าไม่ควรแห้งตายตามกันไป
.
พิมพ์เสร็จก็จบกัน พรุ่งนี้อาจจะรวยหวยจนเปลี่ยนความคิดก็ได้