ปัญหาครอบครัว
ผมมีปัญหากับที่บ้านครับ เริ่มแรกก่อนผม อายุ 26 ปี เรียนจบแล้ว ช่วยทำงานที่บ้าน ตั้งแต่ หลังเรียน จบ ช่วงนี้ ผม เริ่มมีปัญหา กับแม่ครับ ช่วงนี้ แม่ผม นิสัย จู้จี้จุกจิกและอารมณ์แปรปรวน ตลอดเวลา พอเวลาทำของหล่น แม่ผมก็จะต่อว่าผมทันที เดี๋ยวนี้ พอ ผมเริ่มไม่โอเค กับแม่แล้ว พอ ทำงานกับ แม่ แม่ก็จะคอยสั่งอย่างเดี๋ยว ไม่เคยได้ พูดคุยกันเลย พูดคุยน้อยมาก เวลาผมเสนอไอเดียออะไร แม่ ผมไม่จะรับฟังเท่าไร จริงๆเขาไม่อยากรับฟังเหตุผลของผมด้วยซ้ำ พอผม ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ แม่ผมก็จะต่อว่าผมเสียๆหายๆ ทั้งๆ แทนที่จะแก้ปัญหา กับใช้อารมณ์ของเขา มาต่อว่า ทำรู้สึกว่าผมกลายเป็นหุ่นยนตร์ที่ แม่ ผม คอยชี้ผมไปทางไหน ก็ต้องไปทางนั้นโดยไม่ถามความรู้สึกของลูกเลย เขาคาดหวังผมจะเป็นเจ้าของกิจการ แต่ผมไม่อยากทำอาชีพ ตามที่แม่ได้ขีดเขียนไว้ เพราะ ผมดู มันความรับผิดชอบสูง + ความเครียดตลอดเวลา ไม่อยากทำเลย ผมอยากจะทำอย่างอื่น ที่มีความสุขมากกว่า มา คุมคนงาน ทั้งๆตัวเอง ความรู้น้อยกว่า เขา มันงานประสานงาน คียข้อมูล อย่างเดียว มันไม่ได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที ผมกลายเป็นหุ่นยนตร์ขึ้นทุกวัน ผมไม่มีอำนาจในการตัดสินใจอะไรเลย ต้องถามแม่คนเดียวเท่านั้น มุมมองการทำงานของผม กับของแม่ ต่างกันมาก ต่างจน แม่ไม่อยากฟังผมหาว่าผมมีความคิดที่แย่มาก เช่น แม่คิดว่า การทำงานหามรุ่งหามค่ำ เป็นเรื่องดี ซึ่งผมไม่เห็นด้วย ผมฝันอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ไม่ก็เป็นครู หรือ ติวเตอร์ ประมาณนี้ แต่แม่ผมไม่ได้เห็นคุณค่ากับ ตัวผมเลย มองว่าการวาดการ์ตูนเป็นไร้สาระ และทำเงินไม่ได้ ซึ่งสมัยนี้ มัน เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี พอแม่ด่าผม ผมรู้สึกแปลกๆ ผมจะต้องตอบโต้ด้วยการตะคอก ที่ร้ายกว่านั้น ผมอยากพูดกับแม่ว่าไปตายซะ อยากผลักแม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย ซึ่งแต่ก่อน ผมไม่ได้คิดแบบนี้ในหัวเลย จากความรักมันกลายเป็นความเกลียดไปแล้ว ผมอยากจะออกจากสถานการณ์แบบนี้ ผมอยากทำในสิ่งที่ตัวเองรักซะที เพราะทำมา จะ 4 ปีแล้ว ผมเบื่อและอึดอัดมากครับ
แต่ดีแม่ผมทำอาหารให้ผมกิน นอกนั้นมันแย่หมดเลย ผมอยู่กัยแก ผม ประสาทจะกินไปด้วยครับ
ปล. ผมเคยพูดเบื่อกับแม่ แม่ก็ไล่ไปทำงานข้างนอก เป็นลูกจ้าง มุมมอง แม่มันมีแค่นี้เหรอ เดี๋ยวนี้มันมีตัวเลือกเยอะแต่แม่ไม่ฟัง และมองไม่เห็นเลย
ทำไงดีครับ ผมปรึกษาหน่อย
ปัญหาครอบครัว แม่ชอบใช้อารมณ์กับลูก ใช้ลูกเหมือนหมูเหมือนหมา
ผมมีปัญหากับที่บ้านครับ เริ่มแรกก่อนผม อายุ 26 ปี เรียนจบแล้ว ช่วยทำงานที่บ้าน ตั้งแต่ หลังเรียน จบ ช่วงนี้ ผม เริ่มมีปัญหา กับแม่ครับ ช่วงนี้ แม่ผม นิสัย จู้จี้จุกจิกและอารมณ์แปรปรวน ตลอดเวลา พอเวลาทำของหล่น แม่ผมก็จะต่อว่าผมทันที เดี๋ยวนี้ พอ ผมเริ่มไม่โอเค กับแม่แล้ว พอ ทำงานกับ แม่ แม่ก็จะคอยสั่งอย่างเดี๋ยว ไม่เคยได้ พูดคุยกันเลย พูดคุยน้อยมาก เวลาผมเสนอไอเดียออะไร แม่ ผมไม่จะรับฟังเท่าไร จริงๆเขาไม่อยากรับฟังเหตุผลของผมด้วยซ้ำ พอผม ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ แม่ผมก็จะต่อว่าผมเสียๆหายๆ ทั้งๆ แทนที่จะแก้ปัญหา กับใช้อารมณ์ของเขา มาต่อว่า ทำรู้สึกว่าผมกลายเป็นหุ่นยนตร์ที่ แม่ ผม คอยชี้ผมไปทางไหน ก็ต้องไปทางนั้นโดยไม่ถามความรู้สึกของลูกเลย เขาคาดหวังผมจะเป็นเจ้าของกิจการ แต่ผมไม่อยากทำอาชีพ ตามที่แม่ได้ขีดเขียนไว้ เพราะ ผมดู มันความรับผิดชอบสูง + ความเครียดตลอดเวลา ไม่อยากทำเลย ผมอยากจะทำอย่างอื่น ที่มีความสุขมากกว่า มา คุมคนงาน ทั้งๆตัวเอง ความรู้น้อยกว่า เขา มันงานประสานงาน คียข้อมูล อย่างเดียว มันไม่ได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที ผมกลายเป็นหุ่นยนตร์ขึ้นทุกวัน ผมไม่มีอำนาจในการตัดสินใจอะไรเลย ต้องถามแม่คนเดียวเท่านั้น มุมมองการทำงานของผม กับของแม่ ต่างกันมาก ต่างจน แม่ไม่อยากฟังผมหาว่าผมมีความคิดที่แย่มาก เช่น แม่คิดว่า การทำงานหามรุ่งหามค่ำ เป็นเรื่องดี ซึ่งผมไม่เห็นด้วย ผมฝันอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ไม่ก็เป็นครู หรือ ติวเตอร์ ประมาณนี้ แต่แม่ผมไม่ได้เห็นคุณค่ากับ ตัวผมเลย มองว่าการวาดการ์ตูนเป็นไร้สาระ และทำเงินไม่ได้ ซึ่งสมัยนี้ มัน เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี พอแม่ด่าผม ผมรู้สึกแปลกๆ ผมจะต้องตอบโต้ด้วยการตะคอก ที่ร้ายกว่านั้น ผมอยากพูดกับแม่ว่าไปตายซะ อยากผลักแม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย ซึ่งแต่ก่อน ผมไม่ได้คิดแบบนี้ในหัวเลย จากความรักมันกลายเป็นความเกลียดไปแล้ว ผมอยากจะออกจากสถานการณ์แบบนี้ ผมอยากทำในสิ่งที่ตัวเองรักซะที เพราะทำมา จะ 4 ปีแล้ว ผมเบื่อและอึดอัดมากครับ
แต่ดีแม่ผมทำอาหารให้ผมกิน นอกนั้นมันแย่หมดเลย ผมอยู่กัยแก ผม ประสาทจะกินไปด้วยครับ
ปล. ผมเคยพูดเบื่อกับแม่ แม่ก็ไล่ไปทำงานข้างนอก เป็นลูกจ้าง มุมมอง แม่มันมีแค่นี้เหรอ เดี๋ยวนี้มันมีตัวเลือกเยอะแต่แม่ไม่ฟัง และมองไม่เห็นเลย
ทำไงดีครับ ผมปรึกษาหน่อย