เป็นห่วงจริงๆหรอ

ตอนนี้เราอายุ20ปี กำลังจะเข้าเรียนมหาลัย ระยะทางจากบ้านไปมหาลัยไป40โลกลับอีก40โล เราไม่อยากขับรถไปกลับไกลๆมันอันตรายแล้วอีกอย่างเราสายตาไม่ค่อยดี เราเดินไปบอกพ่อว่า
เรา : พรุ่งนี้จะขนของไปหอนะ
พ่อ : อยู่หอทำไม ขับรถไปกลับก็ได้
เรา : ขับไม่ไหวหรอกถ้าวันไหนมีเรียนเช้าก็ต้องออกจากบ้านเช้า ถ้าเลิกเย็นกลับบ้านมาก็เหนื่อยแล้ว
พ่อ : ถ้าอยู่หอก็ไม่ต้องเอารถยนต์ไปเอามอไซร์ไป
เรา : งั้นก็ขนเอารถขึ้นกะบะไป ละไปส่งกี่โมง
พ่อ : (ทำหน้าไม่พอใจ) ไม่ต้องเรียนอ่ะ มีปัญหามากนัก
เรา : (โมโห)ตอนแรกก็ไม่ได้อยากเรียนหรอกใครให้เรียนอ่ะ
*พ่อก็ปาข้าวของใส่เรา เป็นคนบอกให้เราเรียนให้จบ ทีแรกเราจะไปสมัครงานแล้วเรียนเสาร์อาทิตย์ด้วยซ้ำพอ
ตั้งแต่เล็กจนโตเราไม่เคยเที่ยวพับกินเหล้าเมากินเบียร์แบบคนอื่น เคยขอไปแล้วเค้าไม่ให้ไป จนตอนนี้เราก็ไม่เคยเข้าพับไปสังสรรค์กับเพื่อนๆเจอเพื่อนฟูง เราไม่เคยได้ไปไหนเลย ตะวันตกดิน6โมงแล้วห้ามออกจากบ้าน คือแบบเราใช้ชีวิตแบบนี้มา20ปีเต็มๆ วันเกิดไม่เคยได้จัดอะไรไม่เคยเหมือนคนอื่นเลย
อยากถามว่า : แบบนี้เค้าเรียกว่าเป็นห่วงลูกหรอคะ หรือว่าอะไรเราไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าทำ