ปล. ยาวหน่อยนะคะ อยากระบายเฉยๆ
อีกไม่กี่เดือนเราก็จะอายุ 25 ปีแล้ว เรารู้สึกว่าเราไม่ประสบความสำเร็จทั้งในชีวิตการเรียนและการทำงานเลย เราเรียนจบ ป.ตรี ปี 2562 สาขาเศรษฐศาตร์ธุรกิจ มหาลัยในภาคใต้แต่ไม่ใช่สาขาที่เราอยากเรียนและสาขาที่เราเรียนหางานในภาคใต้ยากมากค่ะ(ที่บ้านไม่ให้ไปภาคอื่นเลย) ดังนั้นพอเรียนจบมาเราเลยไม่รู้ว่าเราชอบอะไร อยากทำงานแบบไหน เรารู้ว่าเราเคว้งมาก เรายื่นใบสมัครงานไปเยอะมากกกกกก แต่ไม่มีที่ไหนรับหรือเรียกไปสัมภาษณ์ก็ไม่มี จนเราได้งานงานนึงที่จังหวัดภูเก็ตเป็นพนักงานต้อนรับของสปาแห่งนึง ซึ่งเราอยู่ได้ประมาณ 2 เดือนเราก็ออกเพราะเราสู้ค่าครองชีพที่ภูเก็ตไม่ไหว และเราได้งานใหม่ที่บริษัทรับซื้อยางพารา เค้าให้เราไปทำงานที่สาขาชุมพร เป็นตำแหน่งเจ้าหน้าที่รับวัถตุดิบ ซึ่งเราก็ดีใจมาก เพราะเงินเดือน 15,000 มีบ้านพักให้ฟรี ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องจ่าย แต่เราทำได้แค่ 2 เดือนก็ถูกเลิกจ้าง เพราะบริษัทขาดทุนทำให้ต้องลดจำนวนพนักงานลง เราก็เลยให้ที่บ้านมารับเรากลับบ้าน ซึ่งเราทะเลาะกับที่บ้านค่อนข้างหนักมาก เค้าบอกว่าเราเปลี่ยนงานบ่อย ไม่อดทน ซึ่งเราก็อธิบายเหตุผลไปแล้ว แต่เค้าไม่ฟัง พ่อ แม่ พี่ ไม่มีใครเข้าใจเราสักคนแล้วหลังจากนั้นเราเลยไม่พึ่งพาที่บ้านอีกเลย เราไม่อยากให้เค้าคิดว่าเราเป็นภาระ ใช้เงินเค้าอีก เราก็เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาหางานทำที่อำเภอเมืองมาอยู่กับน้องในจังหวัดสุราษ แต่งานหายากมากกก เงินเดือนก็สตาร์น้อยมาก เราออกสมัครงานทุกวัน ทั้งทางเน็ต ทั้งแอปหางาน และ walk in แต่ก็เหมือนเดิมเงียบกริบ จนเรามาได้งานที่ อ.เกาะพะงัน เป็นตำแหน่ง front cashier ที่โรงแรม 5 ดาวแห่งนึง เราตัดสินใจไปเอง ไม่ให้ที่บ้านไปส่งและไม่ขอเงินที่บ้านสักบาท แต่เราขอยืมเงินแฟนก่อน😂 พอเราไปทำเรารู้สึกว่าเราชอบงานนี้ เราทำแล้วมีความสุข ชีวิตกำลังไปได้สวย เงินเดือน 11,000 มีค่า service charge เดือนละ 6000 มี tipนอกอีก แต่แล้วมันก็พังลงอีกครั้ง เพราะถูกเลิกจ้างเนื่องจากโควิด 19 (ถูกเลิกจ้างต้นปี 63) ซึ่งเดือนหน้าเรากำลังจะผ่านโปรแล้ว (ถ้าผ่านโปรจะไม่ถูกเลิกจ้าง) จนเราต้องการกลับมาตั้งหลักใหม่อีกครั้ง เราหางานประมาณ 2 เดือน จนญาติเราชวนมาทำงานเป็นเสมียนที่ลานเทปาล์ม(ญาติเราเป็นเจ้าของลาน) เงินเดือน 9,000 ถ้วน ไม่มีค่าอะไรบวกเพิ่ม เราก็เลยมาทำอย่างน้อยก็มีเงินเดือน มีเงินเก็บแน่นอน และอยู่ใกล้บ้าน ตอนนี้เราทำได้ประมาณ 6 เดือนเรารู้สึกว่างานนี้ไม่มีความก้าวหน้าในชีวิตเลย ถึงเราจะทำงานที่นี้ไป 3-4 ปี เงินเดือนเราก็ 9000 เท่าเดิม ไม่มีการเลื่อนตำแหน่งงานใดๆ เราก็เลยรู้สึกว่าเราเหนื่อยและท้อกับชีวิตมาก เราอยากกลับไปทำงานที่เราชอบ แต่คงอีกนานเพราะโควิดยังไม่หมด ถ้าไม่มีโควิดชีวิตเราคงจะดีกว่านี้ได้ทำงานที่ชอบ มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน เรารู้สึกว่าโควิดทำให้เราเสียเวลาชีวิตไปเยอะมากและอายุเราก็ไปเรื่อยๆทุกปี ประสบการ์ณทำงานของเราก็น้อยทำให้สมัครที่อื่นก็ไม่มีคนรับ แต่เราก็ยังคิดให้แง่ดีที่ว่าอย่างน้อยเราไปทำงานแต่ละที่เราเจอเพื่อนร่วมงานดีๆทั้งนั้น เราได้ใช้ชีวิต
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ 🙏🙏
ปล.เราต้องการกำลังใจ อย่าด่าเรานะคะ
ปล.ถ้าพิมพ์เยอะ อ่านยาก งงๆ อย่าว่ากันน้า
#ไม่รู่เราแท็กถูกห้องหรือเปล่านะคะ
เรารู้สึกว่าเราไม่สบความสำเร็จในหน้าที่การงานเลย ตั้งแต่มีโควิดเข้ามา เรารู้สึกท้อมาก
อีกไม่กี่เดือนเราก็จะอายุ 25 ปีแล้ว เรารู้สึกว่าเราไม่ประสบความสำเร็จทั้งในชีวิตการเรียนและการทำงานเลย เราเรียนจบ ป.ตรี ปี 2562 สาขาเศรษฐศาตร์ธุรกิจ มหาลัยในภาคใต้แต่ไม่ใช่สาขาที่เราอยากเรียนและสาขาที่เราเรียนหางานในภาคใต้ยากมากค่ะ(ที่บ้านไม่ให้ไปภาคอื่นเลย) ดังนั้นพอเรียนจบมาเราเลยไม่รู้ว่าเราชอบอะไร อยากทำงานแบบไหน เรารู้ว่าเราเคว้งมาก เรายื่นใบสมัครงานไปเยอะมากกกกกก แต่ไม่มีที่ไหนรับหรือเรียกไปสัมภาษณ์ก็ไม่มี จนเราได้งานงานนึงที่จังหวัดภูเก็ตเป็นพนักงานต้อนรับของสปาแห่งนึง ซึ่งเราอยู่ได้ประมาณ 2 เดือนเราก็ออกเพราะเราสู้ค่าครองชีพที่ภูเก็ตไม่ไหว และเราได้งานใหม่ที่บริษัทรับซื้อยางพารา เค้าให้เราไปทำงานที่สาขาชุมพร เป็นตำแหน่งเจ้าหน้าที่รับวัถตุดิบ ซึ่งเราก็ดีใจมาก เพราะเงินเดือน 15,000 มีบ้านพักให้ฟรี ค่าน้ำค่าไฟก็ไม่ต้องจ่าย แต่เราทำได้แค่ 2 เดือนก็ถูกเลิกจ้าง เพราะบริษัทขาดทุนทำให้ต้องลดจำนวนพนักงานลง เราก็เลยให้ที่บ้านมารับเรากลับบ้าน ซึ่งเราทะเลาะกับที่บ้านค่อนข้างหนักมาก เค้าบอกว่าเราเปลี่ยนงานบ่อย ไม่อดทน ซึ่งเราก็อธิบายเหตุผลไปแล้ว แต่เค้าไม่ฟัง พ่อ แม่ พี่ ไม่มีใครเข้าใจเราสักคนแล้วหลังจากนั้นเราเลยไม่พึ่งพาที่บ้านอีกเลย เราไม่อยากให้เค้าคิดว่าเราเป็นภาระ ใช้เงินเค้าอีก เราก็เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาหางานทำที่อำเภอเมืองมาอยู่กับน้องในจังหวัดสุราษ แต่งานหายากมากกก เงินเดือนก็สตาร์น้อยมาก เราออกสมัครงานทุกวัน ทั้งทางเน็ต ทั้งแอปหางาน และ walk in แต่ก็เหมือนเดิมเงียบกริบ จนเรามาได้งานที่ อ.เกาะพะงัน เป็นตำแหน่ง front cashier ที่โรงแรม 5 ดาวแห่งนึง เราตัดสินใจไปเอง ไม่ให้ที่บ้านไปส่งและไม่ขอเงินที่บ้านสักบาท แต่เราขอยืมเงินแฟนก่อน😂 พอเราไปทำเรารู้สึกว่าเราชอบงานนี้ เราทำแล้วมีความสุข ชีวิตกำลังไปได้สวย เงินเดือน 11,000 มีค่า service charge เดือนละ 6000 มี tipนอกอีก แต่แล้วมันก็พังลงอีกครั้ง เพราะถูกเลิกจ้างเนื่องจากโควิด 19 (ถูกเลิกจ้างต้นปี 63) ซึ่งเดือนหน้าเรากำลังจะผ่านโปรแล้ว (ถ้าผ่านโปรจะไม่ถูกเลิกจ้าง) จนเราต้องการกลับมาตั้งหลักใหม่อีกครั้ง เราหางานประมาณ 2 เดือน จนญาติเราชวนมาทำงานเป็นเสมียนที่ลานเทปาล์ม(ญาติเราเป็นเจ้าของลาน) เงินเดือน 9,000 ถ้วน ไม่มีค่าอะไรบวกเพิ่ม เราก็เลยมาทำอย่างน้อยก็มีเงินเดือน มีเงินเก็บแน่นอน และอยู่ใกล้บ้าน ตอนนี้เราทำได้ประมาณ 6 เดือนเรารู้สึกว่างานนี้ไม่มีความก้าวหน้าในชีวิตเลย ถึงเราจะทำงานที่นี้ไป 3-4 ปี เงินเดือนเราก็ 9000 เท่าเดิม ไม่มีการเลื่อนตำแหน่งงานใดๆ เราก็เลยรู้สึกว่าเราเหนื่อยและท้อกับชีวิตมาก เราอยากกลับไปทำงานที่เราชอบ แต่คงอีกนานเพราะโควิดยังไม่หมด ถ้าไม่มีโควิดชีวิตเราคงจะดีกว่านี้ได้ทำงานที่ชอบ มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน เรารู้สึกว่าโควิดทำให้เราเสียเวลาชีวิตไปเยอะมากและอายุเราก็ไปเรื่อยๆทุกปี ประสบการ์ณทำงานของเราก็น้อยทำให้สมัครที่อื่นก็ไม่มีคนรับ แต่เราก็ยังคิดให้แง่ดีที่ว่าอย่างน้อยเราไปทำงานแต่ละที่เราเจอเพื่อนร่วมงานดีๆทั้งนั้น เราได้ใช้ชีวิต
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ 🙏🙏
ปล.เราต้องการกำลังใจ อย่าด่าเรานะคะ
ปล.ถ้าพิมพ์เยอะ อ่านยาก งงๆ อย่าว่ากันน้า
#ไม่รู่เราแท็กถูกห้องหรือเปล่านะคะ