ถ้าคุณเป็นแบบเราคุณจะทำยังไง

เราเหนื่อยทั้งชีวิตเกิดมาร้องไห้ให้คนเห็นเป็นร้อยยกเว้นครอบครัวเพราะพ่อสั่งไว้ตั้งแต่เด็กว่าห้ามร้องไห้และห้ามมีความสุขจนเกินหน้าเกินตาจนโตมาเรากลับร้องไห้และมีความสุขมากไปทุกอย่างมันค้านกับที่ครอบครัวเราปลูกฝังพี่เราก็ชอบทำให้เราลำบากใจเพราะติดผู้ชายมากเกินไปจนทำให้แม่ลำบากใจไปตามๆกันส่วนพ่อเราไม่เคยเห็นการใช้ชีวิตประจำวันของเราเลยพ่อเราคิดว่าเรากินเหล้าเมายามาโดนตลอดทั้งๆที่ทั้งวันเรานั่งเรียนจนถึง2ทุ่มทำการบ้านถึงตี1ตี2เพราะยุคโควิดเรียนออนไลน์ซึ่งงานมันค่อนข้างเยอะมาก การศึกษาสมัยนี้เด็กมัธยมต้องมีความรับผิดชอบสูง8ชั่วโมงกับการบ้านทุกวิชาใครจะไหวและการสุ่มให้ตอบคำถามพอเด็กตอบไม่ได้ก็จะเกิดการขาดความมั่นใจในตัวเองเพราะครูกดดันกันเป็นอย่างมาก (ของโรงเรียนเรานะ) ปกติเรามีความสุขดีเราเครียดเราก็ไปหาที่นั่งเงียบๆใส่หูฟังนั่งรถไฟฟ้าเล่นแต่พอมีโควิดก็ทำให้เราถูกกักอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆที่เต็มไปด้วยความกดดัน วิตกกังวล ความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียในหลายๆอย่างซึ่งผู้ใหญ่บางคนมองว่าแค่นี้เองทำงานเหนื่อยกว่า เราไม่รู้ว่าพวกคุณจะตัดสินยังไงตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่สุดของไทยคือการศึกษาที่ไม่พัฒนาและครอบครัวที่กดดันลูกโดยใช้คำพูดวาจาและการทำร้ายร่างกาย เราควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดีคะ ถ้าไม่รู้จะบอกอะไรให้กำลังใจก็ได้ค่ะเราเหนื่อยมากจริงๆชีวิตตอนนี้คือไร้ประสิทธิภาพที่สุดเลย