เป็นตั้งแต่อายุ8ขวบคือเห็นเหมือนเห็นแม่ชอบคุยชอบเถียงกับตัวเองก็เลยเลียนแบบหลังจากนั้นก็ชอบจินตนาการไม่ว่าจะไปไหนทำอะไรเดินไปไหนนั่งรถอยู่ก็จะจินตนาการถึงใครสักคนเหมือนกับว่าเรากำลังคุยกับใครสักคนเช่นพ่อกับแม่หรือว่าคนที่อยากจะสนิทด้วยแต่จริงๆแล้วคือไม่สนิทกันแบบนี้อะค่ะแต่คือแยกออกว่าอันความจริงอันไหนความฝัน แต่ตอนนี้รู้สึกใช้ชีวิตยากมากค่ะจะเดินไปไหนก็จะคิดเหมือนกับว่ากำลังคุยกับใครสักคนอยู่
มีวิธีรักษาโรคฝันกลางวันมั้ยคะ