อ่อคือทุกเรามีเรื่องมาปรึกษาก็คือ เรายังไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไร คือเราชอบไปหมดทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่างที่ลงมือทำ   เราอย่กทำทุกอย่างมันเลยเป็นสิ่งที่เราเลือกไม่ได้ว่าเราชอบอะไรแน่ๆ.. เราชอบทำกิจกรรม งานกลุ่ม พรีเซน พิธีกร งานแสดง(ครูเคยชมเราว่าเราแสดงดีเพื่อนด้วย)... (ส่วนตัวเราอยากเข้านิเทศกับอักษร)
    สิ่งที่หนักใจ ของเราที่สุดคือแม่ แม่เราเปิดทุกอย่างที่เราอยากทำ แต่พอเราตัดสินใจจิงจังแล้วว่าอันนี้แม่เราจะเปลี่ยน ล่ะไม่ให้เราทำแบบที่เราสนใจ ตอนสอบม.4 เราบอกแม่แน่ๆว่าเราจะเข้าศิล มาตลอด  เราตัดสินใจแน่วแน่มาก พอขึ้นม.3 เราเลยอ่านหนังสือภาษาแบบจิงจังจำศัพท์  ทำข้อสอบ  เราวางแผนแล้วว่าเราจะทำอะไรบ้าง ที่นี่พอเราไปสอบ..เราติด รอบพิเศษเค้าไม่ให้ไปเพราะไกลบ้าน โอเคเราเข้าใจ รร.ที่สอง เราอยากเข้าศิลมากมีศิลที่อยากเข้าด้วยแต่...เค้าบอกว่าเด็กศิลมันห้องท้ายๆมีแต่พวกไม่ค่อยเรียน คือเราก็..แบบมันอึดอัดในใจอ่ะ ครูเรากับพี่เราก็เคยอยู่รรนั้นเค้าก็บอกว่ามันมีแต่เด็กเกเร  (คือแม่ไม่ได้บังคับแต่แม่จะพูดให้เชิงแบบอยู่วิทย์คณิตดีกว่า) เราเลยลงวิทย์คณิตไป ล่ะทีนี่มันก็เลื่อนๆสอบไปเรื่อยๆ
แม่ก็มาบอกว่าจะอยู่ศิลก็ไม่เป็นไร  เราแบบแกเราลงสมัครไปแล้วไงพูดไปก็ไม่เป็นผลป่ะ   
         สรุป ตอนนี้เราก็เป็นเด็กม.ปลายที่อยู่วิทย์คณิต แต่ใจอยู่ศิล .. แม่บอกว่าแม่มองไม่เห็นว่าเราจะได้เป็นอะไร คือแก..ถ้าเราบอกแม่ไปเราก็ไม่ได้เป็น ยังไงแม่ก็เลือก คือ การที่เราไม่โต้ตอบรึอะไร เรารู้สึกกลัวเราจะชอบร้องไห้ตลอด   
       คือเรารู้ว่าเราอยากเป็นอะไรแต่เค้าไม่เคยรับในสิ่งที่เราอยากเป็นเล่ะ เราเลยไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไรในสิ่งที่แม่อยากให้เป็น
       เราที่เป็นคนบอกเพื่อนแท้ๆว่าให้ทำในสิ่งที่อยากทำ เอาแค่ชอบก็พอ แต่เรากลับไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบสักนิด