ทำไมเวลารักใครมากๆเราถึงยอมเจ็บยอมเสียใจแม้ว่าเขาจะใจร้ายกับเรา

ไม่ใช่ว่าไม่รักตัวเองนะ แต่เราไม่สามารถไปจากเขาได้เลย ไม่ว่าจะทะเลาะกันหนักแค่ใหนเขาก็จะมาดึงเรากลับไปในจุดๆนั้นโดยที่เราก็ยอมกลับไป แต่พอทะเลาะกันทีไรเขาก็จะใช้แต่คำพูดที่ทำร้ายเรา (ไม่เคยทำร้ายร่างกายเราซักนิด) ผลักไสไล่ส่งเรา พอเราไปจริงๆเขาก็ยังมาตามกลับไปและใช่ เรากลับไป ซึ่งลึกๆแล้วเราไม่เคยคิดอยากไปจากเขาเลย มันเป็นเพราะอะไรทำไมเราถึงมีความสุขทั้งๆที่ใจเราเจ็บปวด..