สารานุกรมปืนตอนที่ 632 Mark 19 Automatic Grenade Launcher / 40-mm GRENADE MACHINE GUN

กระทู้สนทนา

อาวุธยุทโธปกรณ์ อาวุธปืน เทคโนโลยี ประวัติศาสตร์

"ขอขอบคุณเพจ ป ปืนอย่างสูงครับ"

https://www.facebook.com/Porpeunbybaster/

ในช่วงสงครามเวียดนามมีการพัฒนาเครื่องยิงลูกระเบิดแบบยิงต่อเนื่องทั้งระบบทำงานด้วยมือหรือระบบบรรจุเองหลายแบบ แต่หนึ่งในแบบที่ได้รับการยอมรับและใช้งานมาถึงปัจจุบันคือ Mk 19 grenade launcher ซึ่งมาแทนที่เครื่องยิงลูกระเบิดแบบ Mk 18 hand-cranked multiple grenade launcher ซึ่งเป็นผลงานของHughes corporation ขนาด40 x 46 mm grenade.ในช่วงสงครามเวียดนาม
ในปี 1966 กองทัพเรือสหรัฐฯได้อนุมติให้ Naval Ordnance Station Louisville พัฒนาเครื่องยิงลูกระเบิดแบบอัตโนมัติ(automatic, self-powered weapon) เพื่อใช้กับกระสุนลูกระเบิดชนิดความเร็วสูงแบบ high-velocity 40x53mm M384 grenade (กระสุนลูกระเบิดแบบ low velocity 40x46mm M406 grenades. เมีการใช้งาน M79 และ M203 ) ซึ่งในเวลานั้นกองทัพบหสหรัฐฯได้พัฒนาเครื่องยิงลูกระเบิดแบบทำงานด้วยมอเตอร์ไฟฟ้าแบบ M75 automatic grenade launcher มาก่อนแล้วเพื่อติดตั้งบนอากาศยานปีกหมุน
ช่วงตุลาคมปี1967 จึงได้มีต้นแบบเพื่อทำการทดสอบคือ Mark 19 model 0 ซึ่งถูกนำไปติดตั้งบนเรือลาดตระเวนลำน้ำและ เฮลิคอปเตอร์แบบ UH-1 Huey ของกองทัพเรือสหรัฐฯ

ปี1971 มีการปรับปรุงเล็กน้อยนั้นคือ Mark 19 Model1 ซึ่งมีการผลิตออกมา ประมาณ1,000กระบอก หรืออัพเกรดจาก Mark 19 model 0 โดยทั้งสองแบบผลิตโดย US Naval Ordnance Station Louisville.
ปี1974 ได้มีการปรับปรุงให้มีความคล่องตัวมาขึ้นคือ Mk.19 Mod.2. แต่ก็ไม่มีการผลิตออกมาใช้งานจริงเป็นเพียงต้นแบบเท่านั้น
หลังสงครามเวียดนามในปี 1976 ได้มีการปรับปรุงให้มีประสิทธิภาพและมีระบบการทำงานเรียบง่ายมากขึ้น และแล้วเสร็จในปี 1981 คือ ‘Mark 19 Model 3’ (Mk.19 mod.3) โดยสัญญาการผลิตเป็นของ Saco Defence ซึ่งปัจจุบันคือ General Dynamics Armament and Technical Products :GDATP ซึ่งผลิตให้แก่กองทัพสหรัฐฯ จนถึงปี2000 มีการผลิตส่งมอบราวๆ 25,000 กระบอก

ในปัจจุบันมีการเรียกสั้นๆว่า Mark 19 (MK 19) และผู้ผลิตหลักคือ FN Herstal USA. ซึ่งผลิตที่โรงงาน FN Manufacturing LLC plan เมือง Columbia, มลรัฐ South Carolina ซึ่งได้รับสัญญาจ้างโดยกองทัพบกสหรัฐฯ ในปี2012 โดยมีมูลค่าสัญญาจ้าง 27.1ล้านเหรียญ โดยมีการส่งมอบให้แก่ U.S. Army Contracting Command ในปี2015 และเหล่าอื่นๆเป็นต้นมา
โดยตามคู่มือกองทัพบกสหรัฐฯและนาวิกโยธินสหรัฐ มันถูกเรียกว่า
“ Machine gun. 40 mm Mk. 19 Mod 3”
หรือ
.”MK 19, 40-mm GRENADE MACHINE GUN, MOD 3.” (Department of the Army, 2003)
ซึ่งมาถึงจุดนี้มันถูกเรียกว่าปืนกลขนาด 40 มม.

Mk.19 บริหารกลไกด้วยระบบ blowback พร้อมยิงขณะลูกเลื่อนเปิด(fires from an open bolt) ซึ่งอาศัยหลักการแบบ Advanced primer ignition (API) blowback ซึ่งสามารถยิงได้ในระบบอัตโนมัติและกึ่งอัตโนมัตินั้นจะต้องใช้การปัดแป้นไก .
การป้อนใช้ระบบสายกระสุนข้อต่อแบบ special disintegrating belt. ซึ่งจะไม่สลัดตัวออกจากปลอกกระสุนเหมือนแบบอื่นแต่จะถอยร่นลงไปอยู่กลางปลอกกระสุน เพราะกระสุนจะถูกบรรจุเข้าสู่รังเพลิง3ใน4ส่วน และข้อต่อจะติดปลอกกระสุนออกมา
การป้อนกระสุนจะมีขาเกี่ยวสายกระสุนเข้าสู่ปืนเมื่อลูกเลื่อนเดินมาหน้าสุดร่องตัวที (T-slot)ที่หน้าลูกเลื่อนจะมีขารั้งปลอกกระสุนเกี่ยวกระสุนไว้กับร่องตัวที เมื่อลูกเลื่อนเดินมาด้านหลังโครงปืนจะมีแผ่นลาดดันกระสุนลงไปที่ตำแหน่งพร้อมบรรจุเข้าสู่รั้งเพลิง ซึ่งกระสุนนัดต่อไปจะดันปลอกกระสุนเก่าคัดออกมาด้านล่างโครงปืน

การบรรจุมีขั้นตอน คือเปิดฝาครอบโครงปืนบรรจุสายกระสุนลงในช่องบรรจุแล้วปิดฝาครอบดึงลูกเลื่อนมาด้านหลังแล้วลั่นไก1ครั้งเพื่อให้ขารั้งปลอกกระสุนจับกระสุนเข้าสู่ร่องตัวที แล้วดึงลูกเลื่อนมาค้างในตำแหน่งพร้อมยิง ซึ่งเป็นปกติของระบบ แบบ two-stage feed
ระบบเข็มแทงชนวนจะมีกระเดื่องซึ่งทำงานเหมือนคานโยกเมื่อลูกเลื่อนเดินมายังตำแหน่งปิดท้ายรังเพลิงคานอีกด้านของกระเดื่องจะถูกร่องบังคับให้เหวี่ยงเข็มแทงชนวนมาด้านหน้าและกระแทกเข้ากับจอกกระทบแตก

หลักการทำงานดูได้ที่

อัตราการยิงของปืนอยู่ที่ 300-400 นัดต่อนาทีระยะหัวงผลอยู่ที่1500 เมตร และ ระยะไกลสุด 2200เมตร หีบกระสุนสามารถบรรจุกระสุนในสายกระสุนได้ 32-48 นัด ศูนย์หลังแบบปรับได้ ศูนย์จะเป็นสันอยู่บนฝาครอบโครงปืน
นอกอเมริกามีการผลิตโดย Mechanical and Chemical Industry Corporation หรือ MKEK ประเทศตุรกี ซึ่งเป็นการผลิตภายใต้ลิขสิทธิ์
ในบ้านเราเท่าที่ทราบ Mk.19 มีใช้งานโดยนาวิกโยธิน ส่วนกองทัพบกนั้นใช้งาน CIS 40 AGL หรือ STK 40 AGL ใช้กระสุนขนาด 40x53mm .ซึ่งผลิตโดย Chartered Industries of Singapore(ปัจจุบัน ST Kinetics) ประเทศสิงคโปร์ ซึ่งมีหลักการทำงานคล้ายกัน ซึ่งพัฒนาในช่วงปี 1986-1989