ช่วงนี้ผมได้มีโอกาศศึกษาแนวทาง"เซน"
วิถีนำ"จิต"ตื่นสู่ความเป็น"พุทธะ"

ทำให้ผมเข้าใจเรื่องหนึ่ง
เมื่อการกล่าววาจา "ครั้งสุดท้าย" ของพระพุทธเจ้า

   "หันทะทานิ ภิกขะเว อามันตะยามิ โว วะยะธัมมา สังขารา อัปปมาเทนะ สัมปาเทถะ"
   "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อันว่าสังขารทั้งหลาย ย่อมมีความเสื่อมสลายไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลาย จงยังกิจทั้งปวงอันเป็นประโยชน์ของตน และประโยชน์ของผู้อื่นให้บริบูรณ์ ด้วยความไม่ประมาทเถิด”

ท่อนที่ว่า "สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา" พระองค์ทรงเน้น"สังขาร"

"สังขาร" คือ "การปรุงแต่งของจิต"

ฮวงโป : ได้สอนแนวทาง "เซน" ไว้ว่า หยุดการปรุงแต่งของจิตเสียได้เมื่อนั้น"พุทธะ"ก็จะตื่นขึ้น เมื่อ"พุทธะ"ตื่นขึ้นแล้ว จิตที่เป็น"พุทธะ"นั้น อยู่เหนือคำพูด อยู่เหนือคำอธิบาย อยู่เหนือการบัญญัติ

เมื่อพิจารณาถึงจุดนี้แล้ว ก็ตรงกับแนวทาง "อริยสัจ4"

"เมื่อมรรคคือหยุดการปรุงแต่งจิต เมื่อไม่มีการปรุงแต่งจิต สมุทัย(เหตุให้เกิดทุกข์)ก็ไม่มี  เมื่อไม่มีสมุทัย(เหตุให้เกิดทุกข์) ก็ไม่มีทุกข์ เมื่อไม่มีทุกข์ก็คือการดับทุกข์ เมื่อดับทุกข์ก็คือนิโรธ"

อยากทราบว่าแต่ละท่านมีแนวทางหยุดการปรุงแต่งจิตกันแบบไหนบ้างครับ