ความลับของคนที่มีเอนเนอจี้เนอะ🥲

ค่ะเเค่อยากมาบ่นเฉยๆ เดี๋ยวนี้ทุกคนเรียนออนไลน์กันหมดซึ่งรวมถึงเราด้วยและเราก็คิดเกี่ยวกับการกลับไปโรงเรียนแน่นอนว่าใครๆก้ต้องอยากไป เราก็อยากไปเพราะคิดถึงเพื่อน เเต่ลึกๆและก็จำเรื่องๆนึงซึ่งเป็นทุกวันตอนไปโรงเรียน โรงเรียนเราเป็นรรที่ไม่ใหญ่มาก แต่ละห้องเลยมีไม่ถึง20คนผู้ชายห้องเรามีเยอะกว่าผู้หญิงง่ายๆคือ10+ส่วนผญก็มีน้อยกว่า9 หลักๆแล้วผญมีสองกลุ่ม กลุ่มนึงที่เงียบ และอีกกลุ่มนึงที่มีเอนเนอจี้เยอะ เราอยู่กลุ่มที่มีเอนเนอจี้เยอะ เพราะเราไม่ชอบความเหงาแน่นอนว่าเราเป็นคนเอนเนอจี้เยอะ แต่พอต้องใช้เอนเนอจี้เวลาไปรรทุกวันมันก็เหนื่อย พอขึ้นรถก็นอน กลับมาบ้านก็จะไม่ค่อยคุยกับครอบครัวเพราะเหนื่อย เเต่ถ้าบอกว่า”งั้นก็พักบ้าง” เราไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลยเพราะถ้าเราไม่มีเอนเนอจี้เพื่อนในกลุ่มก็จะไม่คุยด้วยเพราะกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ชอบคุย การที่เราเงียบทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยดี ประมาณว่าเพื่อนเเตะให้ออกจากกลุ่มไปเลย กลายเป็นว่าเราก็จะต้องใช้เอนเนอจี้พอหมดแล้วเราก็จำเป็นต้องปั้นหน้าต่อไป ทำเป็นว่าเรายังสนุกและคุยได้ตลอด ทำไมถึงเอนเนอจี้หมด  เราต้องพูดเสียงดัง เวลาเพื่อนเล่นกันหัวเราะกันเราก็ต้องหัวเราะตาม ทั้งที่บางทีมันไม่น่าขำหรือไม่ขำเลย เเต่ก็ต้องปั่นหน้าขำเหมือนจะตาย ต้องตามเทรน ต้องตามข่าว บางทีก็เหนี่อยนะ คนที่คนอื่นเห็นว่าเป็นคนร่าเริงและเอนเนอจี้เยอะ เเต่ที่จริงแล้วเขาก็มีเรื่องเครียดเยอะเหมือนกัน เเค่เขาพยายามไม่พูดมันออกมา คงสงสัยว่าทำไมคนประเภทนี้ไม่ค่อยเเสดงอีกด้านออกมา มันเป็นเพราะว่าทุกๆวันเพื่อนจะเห็นเราสดใสร่าเริงนั่นจะทำให้คนรอบๆรู้สึกมีความสุขไปด้วย เเต่ถ้าคนๆนั้นที่ปกติร่างเริงแต่วันนี้กลับเศร้ามันก็เหมือนทำให้เสียบรรยากาศ ก็นั่นเเหละ ทำให้บางวันที่เราเศร้า ก็ต้องปั้นหน้าว่าสดใสร่าเริงและมีความสุขอยู่ตลอดเวลา