เกลียดพ่อแม่ตัวเอง.

โคตรไม่จริงเลยกับประโยคที่ใครๆชอบบอกว่าพ่อแม่จะรักลูกคนเล็กมากกว่า เหอะ จะอ้วก
นี่ตั้งแต่จำความได้นะ พี่สาวแทบจะไม่เคยได้แตะไม้กวาดเลยซักครั้ง เวลาที่แม่จะทำอะไรจะใช้อะไรก็มีแต่เราตลอด เวลาวันหยุดไม่ได้ไปรร.นอนตื่นสายพร้อมกันก็เป็นเราที่โดนพ่อด่าอยู่คนเดียว ว่านอนตื่นสาย ไม่ได้การได้งาน ขี้เกียจสันหลังยาว (ลืมบอกว่าพี่สาวเกิดก่อนเราสองปี) แล้วพี่เวลาที่พี่เราออกไปข้างนอก ไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่เห็นเป็นไร แค่ทีกับเราแค่ออกไปทำงานกลุ่มกลับโดนด่าอย่างกับไปฆ่าใครตาย เดินออกไปหน้าปากซอยยังโดนด่าเลย พอพี่สาวเรียนจบเราก็ยังเรียนอยู่ ตอนสิ้นเดือนเวลาพี่สาวส่งเงินมาให้พ่อก็จะชอบพูดใส่เราว่า ดูสิพี่เขาส่งเงินมาให้แล้วแกอ่ะทำอะไรบ้าง หาเลี้ยงตัวเองก็ยังไม่ได้ไม่เหมือนพี่ ทั้งๆที่พี่นะนานๆทีค่อยส่งมาให้ แล้วเราก็เรียนอยู่ป้ะวะจะไปหาเงินที่ไหนมาให้ก่อน แล้วพอเราเรียนจบมีงานทำบ้างเราก็ส่งให้ทุกเดือน พี่สาวก็ไม่ได้ส่งและแต่งงานแล้วแต่ยังไม่มีลูก พ่อก็ว่าเรานี่ก็ถูกแล้วแกต้องส่งให้ทุกเดือนตอบแทนบุญคุณที่เลี้ยงมาอย่างยากลำบาก วอท? คือเราอยากจะถามมากเลยว่าเลี้ยงเราคนเดียวหรอ พี่ไม่ต้องตอบแทนอะไรเลยหรอ พอมายุคโควิดทุกอย่างก็ค่อนข้างแย่ลง เราก็กลับมาอยู่ที่บ้าน พี่สาวกับสามีก็กลับมาด้วยแต่ก็ไปอยู่บ้านสามี เราคิดว่าจะกลับมาหางานแถวบ้านทำ แล้วล่าสุดนี่เลย เราเดินลงชั้นล่างของบ้าน เลยถามแม่ว่ามีอะไรกินบ้าง แม่บอกมีไก่ทอดอยู่ในตู้กับข้าวอ่ะไปกินสิ แล้วพ่อก็พูดแทรกขึ้นมา จะมาถามทำไม ทำตัวเป็นเด็กๆได้ เลี้ยงให้เป็นผู้ใหญ่นะไม่ใช่ให้โตมาเป็นเด็กแบบนี้ ไม่มีสมองหรอ ตอนนั้นคือคิดในใจว่าเห้ยกูแค่ถามแม่ว่ามีอะไรกินบ้างแค่นั้น มันเป็นอะไรนักหนา เราโคตรไม่เข้าใจเลยเว้ย กูผิดอะไรขนาดนั้น แล้วเราก็พ่อก็ทะเลาะกัน เอาจริงๆนะตอนนี้เราแทบจะไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อแล้วด้วยซ้ำ จนเราได้มารู้ว่าเขาไม่ได้อยากมีเรา แม่พยายามกินยาขับเลือดตั้ง2ครั้งเพื่อให้แท้ง แต่เราก็ไม่ยอมออก อันนี้คือได้ยินจากปากแม่เองเลย คือเราโคตรเฟลอ่ะ มันทั้งเสียใจทั้งเสียความรู้สึกมาก เราเกิดมาบนความไม่ต้องการของเขาอ่ะ คิดอยากฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก แต่ก็ไม่กล้ากลัวตัวเองเจ็บ