โดนแม่ตีและด่าว่าสารพัด

หรือโชคชะตาได้กำหนดไว้แล้วว...เราแค่เด็กคนนึงที่เกิดมาพร้อมกับความโชคร้าย มีพ่อแม่น้องครบ แต่มันสำหรับเราจะเรียกว่า'ครอบครัว'ได้คงยาก...ในตอนนี้ในหัวมันมีคำถามมากมาย เราเอาแต่ถามตัวเองว่า"ทำไม"...มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจลืมได้ คำที่แม่พูดออกมามันราวกับว่าลูกธนูที่แทงลงกลางใจ ทำไมละ ทำไมในใจถึงมีแต่ความโกรธแค้น  ถ้าเป็นไปได้เราอยากย้อนกลับไปตอ....ไม่สิ! ถ้าย้อนกลับไปได้เราจะไม่เกิดมาเลย เราโตจนอายุ17ละ ทำไมเราไม่มีความทรงจำดีๆอะไรเลยล่ะ เมื่อตอนอายุ4ขวบ เรียนอยู่อนุบาลโชคดีที่ยังมีพ่อซัพพอร์ตและคอยให้กำลังใจ เราดีใจนะตอนนั้นพ่อคอยสอนหนังสือให้เรา ตอนเราทำไม่ได้พ่อมักจะเขกหัว มีน้ำตาบ้าง กดดันบ้าง แต่เรียนหนังสือกับพ่อมันก็สนุกดี ฮ่าฮ่า เราทำการบ้านทุกวัน ทำฝึกหัดทุกวัน ก็ภูมิใจที่ตัวเองอ่านออกเขียนได้ตั้งแต่เด็ก คุณครูก็ชม แต่เพื่อนๆในห้องยังอ่านไม่ได้เขียนไม่เป็น เราก็"เอ้า! ทำไมล่ะเรียนห้องเดียวกันแท้ๆ" *เหอะ.! ขี้สงสัยจัง ฮ่าฮ่า* ตอนทำกิจกรรมเราทำเสร็จเป็นคนแรก เราก็ยากช่วยเพื่อน แต่....ฮ่าฮ่า ลืมไปเราไม่มีเพื่อนนี่หว่า ฮ่าฮ่า คุณครูก็อธิบายให้เพื่อนๆไปเรื่อยๆ บางครั้งที่ครูเมินเราก็น้อยใจ เพราะเราเสร็จคนแรกหรือป่าว เราก็น้อยใจนั่งมุมห้องเรียนดูเพื่อนๆสนทนากัน "เหอะ.! มีความสุขกันจังว่ะ" พอขึ้นประถมก็เหมือนเดิม เราไม่ได้สอบกับเพื่อนๆ เพราะครูปัดขึ้นเลย เราก็ไม่รู้ว่าทำไม  ครูปัดขึ้นตั้งแต่ป1-ป4 แอบคิดนะ 'เอ๊ะ ทำไม เราไม่ผ่านหรอ เราทำอะไรผิดครูถึงไม่ให้สิบกับเพื่อนๆ' กลับบ้านก็มานั่งร้องไห้ ฮ่าฮ่า มาป5 เพื่อนๆในห้องมันก็เหลี่ยม เริ่มลอกการบ้าน งานต่างๆ.. ไอเราก็ไม่ช้า ยอมให้ลอกสิ *คิดในใจ:ทำแบบนี้ต่อไปเพื่อนๆต้องเข้าหาเรา จากนั้นเราก็มีเพื่อน เย้!* ที่ไหนได้เพื่อนมันทำแบบนี้จบชั้น บางครั้งคะแนนของพวกมันพุ่งติดท็อปแต่เรากับดาวน์ ฮ่าฮ่า ไม่ใช่คนเดียวนะที่ลอก ทั้งห้องอ่ะ ฮ่าฮ่า กลับบ้านเป็นไง โดนด่า โดนตีสิ ฮ่าฮ่า  พอขึ้นมัธยม "จำแล้ว จำแล้ว ใครจะกล้าให้ลอกว่ะ โดนแม่ตีแบบตาย" ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม #เห้อ..เพื่อนแท้..เราไม่คู่ควรคำนี้ สำหรับพวกเขาแค่หวังผลประโยชน์เท่านั้น.. เข้ามัธยมบทเรียนก็ยาก แถมไม่มีเพื่อน พ่อแม่ก็กดดัน แย่ซะมัด!!..กลับบ้านทีไรต้องเตรีมตัวโดนด่า ไม่รู้ทำไมเราทำอะไรผิด ทำไมต้องด่าเราทุกวัน ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนแม่ก็มาลงที่เรา เมื่อน้องทังสองคลอดออกมา ฮ่าฮ่า เราดีใจมาก เรามีน้องเว้ย! มันแต่ความคิดในวัยเด็กจริงๆ ตอนนี้เป็นไง แม่รักน้องมากกว่าเรา ฮ่าฮ่า เราเป็นหมาหัวเน่าตั้งแต่น้องคลอดออกมานู่นล่ะ 'พึ่งรู้ตัวหรอ' เราโดนใช้งานบ่อย พอไม่ถูกใจคุณแม่ คุณแม่ก็จะทุบตีเราด้วยเครื่องของที่อยู่ใกล้ตัวของแก แล้วพ่อล่ะ พ่อทำไมไม่ห้ามแม่...พ..พ่อ โดนแม่กดดันจนเป็นเหมือนแม่แล้วว เวลาที่พ่อปกป้องเรา แม่ก็จะงอนพ่อ พูดเป่าหูพ่อ จนตอนนี้พ่อก็เกลียดเรา เราโดนพ่อแม่รุมด่ารุมตีทุกวัน เราทำไรไม่ได้นอกจากยอมให้พวกเขาตีราวกับหมาตัวนึ่ง แม่..จิกหัวเรา เอาหัวเราฟาดกับผนังหรือพื้นบ้าง ตีนเหยียบหัวบ้าน ตบตีด้วยเครื่องของสารพัด เป็นไง เป็นไง! จากคนที่เรียนเก่งๆ กลับกลายเป็นคนที่จำอะไรไม่ค่อยได้ เบลอๆ หูไม่ค่อยได้ยิน โดนตีตรงนี้บ่อย กลายเป็นคนที่เก็บตัวเป็นคนไม่ดล้าแสดงออก แต่....เราผิดหรอ แม่ด่าเหมือนกับเราผิดทั้งที่ทุกอย่างเป็นเพราะแม่แท้ๆ เราตอบช้าเพราะกลังไงเราไม่ได้ยินหรือได้ยินไม่ชัดบ้าง ก็โดนตี จะเดินจะนั่งก็จับผิดอยู่นั่นแหล่ะ คนมันจะผิดแม้แต่หายใจยังผิด มีอยู่ครั้งนึ่งแม่ใช้งานเราเราก็รีบตามที่เขาสั่ง เหนื่อยไง เลยหายใจแรงๆ โดนด่าเว้ย ด่าว่า"จะตายหรือไง หายใจดีๆไม่ได้หรอ " ห่ะ! เหนื่อยไง ผิดหรอ จับผิดบ่อยจนเรารู้สึกผิดไปด้วย...ทำไมล่ะทำไมต้องพูดว่าเราไม่ใช่ลูกของเขา ทำไมต้องด่าว่าเราหน้าตาไม่ดี รูปร่างแย่ อ้วน เตี้ย ทำไมละทำไมถึงขังเรา ไม่ให้เราไปไหน เราไม่เคยออกบ้านไปหาเพื่อน และก็ไม่เคยมีเพื่อนมาหาเรา แย่มากก ไม่มีไรสักอย่าง  มันอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ยากอ่ะ มันเรียบเรียงออกมาเป็นประโยคยาก เราเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร ทำไมเรามีแต่ความโกรธแค้นล่ะ เราไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้สักหน่อย ไม่มีอะไรหรอก แค่สมเพชตัวเอง อยากบันทึกไว้ว่า พวกเขาทำอะไรกับเราไว้บ้าง อยากตาย ก็ไม่ตายสักที เบื่อไอ้ความคิดที่อยากเป็นหมอ อยากเรียนสูงนั้น รู้เป็นไปไม่ได้จะฝันไปทำไมว่ะ แทบจะไม่มีโอกาสเรียนด้วยช้ำ แถมยังโดนตีโดนด่า จิตตกขนาดนี้.....สมเพชหว่ะ สมเพชตัวเอง มันไม่ใช่แต่แต่เกิดมานู่นล่ะ  ไม่รู้เกิดมาทำไม