เริ่มมาม.1ก็แย่แล้ว เราโดนบลูลี่จากเพื่อนในห้อง เพราะเราหน้าตาแปลกกว่าชาวบ้าน😞 เราโดนกลั่นแกล้งจากพวกผู้ชายในห้องตอนแรกเราก็ไม่โกรธหรอกมั้งเพราะยังเด็ก แต่ไปๆมาๆเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ แถมไม่ใช่แค่เพื่อนผชแต่เป็นเพื่อนทั้งห้องและคุณครู เราเครียด เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเคยคิดไม่อยากไปโรงเรียนเพราะไม่อยากเจอคนพวกนั้น เราเก็บความรู้สึกนี้มาตลอดเป็นคนไม่มีเพื่อนคบเลยตอนม.1 ตอนไปโรงเรียนก็นั่งดูเวลาเมื่อไหร่จะเลิกเรียน ตอนนั้นใช้ชีวิตเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ มันแย่มากเด็กอายุแค่13ถูกเพื่อนบลูลี่😭
มาตอนม.2เราเริ่มมีเพื่อนสนิทเป็นแก๊งส์4คนเรา เราคิดว่ามันจะดีขึ้นแต่กลับแย่ลงกว่าเดิม ตอนนั้นเราเป็นสิวหน้าพังเรียกว่าหน้าแย่มากๆตอนนั้นก็คือแย่กว่าเดิมโดนพวกผชบลูลี่โดนคนอื่นมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ทำให้เราไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย เราอยู่แต่บ้านไม่กล้าออกไปตลาดไปซื้อของด้วยตัวเองเพราะอายหน้าตาตัวเอง เราเคยเครียดเคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่ก็สงสารตากับยายที่เลี้ยงมาขนาดนี้ พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าที่โรงเรียนเราเจอกับอะไรมาบ้าง
ตอน.3ก็เหมือนเดิมเราโดนบลูลี่เหมือนเดิมแต่น้อยกว่าตอนม.1ม.2เพราะเราเลือกที่จะหลบหน้าไอ้พวกผชกลุ่มนั้น แต่ก็ยังโดนบลูลึ่อยู่ดี เราคิดว่าม.4เราจะต้องหลุดพ้นจากพวกมันให้ได้แต่ก็หลุดพ้นจริงแต่หลุดไม่หมดเราเลือกที่จะเรียนศิลป์-ภาษาเพราะพวกมันน่าจะเรียนวิท-คณิตแน่ๆ ที่เราเรียนศิลป์-ภาษาเพราะความชอบก็ส่วนหนึ่ง และเราหนีพวกเพื่อนเก่ามาด้วยก็อีกส่วนหนึ่ง และตอนม.4ที่รู้ว่าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับพวกมันเราโคตรดีใจเพราะรู้สึกหลุดพ้นจากอะไรแย่ๆ ตอนม.4ชีวิตเราดีมากกกกกแบบคิดว่าชีวิตม.ปลายที่มีความสุขเพื่อนร่วมห้องก็ดี ครูก็ดี ไม่มีใครบลูลี่หน้าตาเราเลย เอ๊ะมีสิแต่เป็นเพื่อนเก่า เราเครียดอีกแต่ก็ไม่นานเราเลือกจะไม่สนใจ มาตอนม.5 เราเริ่มสนิทกับเพื่อนในห้องก็เริ่มมีคนมาแซวเรื่องคิ้วเราเราเป็นคนคิ้วบางโดนเรียกว่าหลวงพี่บ้างหลวงพ่อตอนแรกเราก็คิดว่ามันขำๆ แต่เราโดนแซวทุกวันนี่เราว่ามันไม่ขำละเราเครียด จนร้องไห้แต่ก็เลือกเก็บไว้คนเดียวอีกตามเคย เราไม่กล้าบอกใครว่าเราเป็นแบบนี้
ภายนอกเราดูเป็นคนตลก อารมณ์ดี แต่จริงๆแล้วจิตใจเราย่ำแย่มาก โดนบลูลี่มาแต่เด็ก มันเป็นจุดอ่อนเราเลยถ้าโดนทักโดนบลูลี่เราจะเก็บมาคิดจนคิดมากและคิดถึงเรื่องในอดีตและอยากฆ่าตัวตาย การคิดฆ่าตัวตายมันมาเป็นครั้งคราว ไม่ได้อยากตายตลอดเรายังดีที่คิดได้ถ้าเป็นอื่นอาจจะไม่😢
(การบลูลึ่=คนพูดสนุกคนฟังไม่สนุก)
เพื่อนที่ดีที่สุดอาจจะเป็นคนแปลกหน้าอย่างเช่นเราเครียดเราจะไประบายในพันทิปตั้งกระทู้ถาม ซึ่งคนในพันทิป คนในโลกอินเตอร์เน็ตคือดีกับเรามาก
เรามีเพื่อนในโลกออนไลน์หลายคน บางคนก็ดีกว่าเพื่อนในชีวิตจริงอีก😌 การที่เราตั้งกระทู้ถามเราได้คำตอบที่ดีเราได้พลังจากพวกเขาถึงแม้เราจะไม่รู้จักกันก็ตามแต่พวกเขาทำให้ฉันมีกำลังใจมีไฟในการใช้ชีวิตตอนที่เราตั้งกระทู้คือเราดาวน์มาก😫 แบบไม่อยากทำอะไรแล้ว🙁 แต่พออ่านที่พวกเขามาเม้นต์ทำให้ฉันมีแรงที่จะทำอะไรต่อไป ต้องขอบคุณพวกเขาจริงๆ🥰 (เรามีโลก2ใบ) ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเพราะร้องไห้บ่อยมากและชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้ขั้นรุนแรง
ตอนม.5ก็ถือว่าดีนะ ดีบ้างแย่บ้างปะปนกันไป แต่เราได้เพื่อนเพิ่มเพื่อนที่ดีกับเราจริงๆ😇
จำเพื่อนที่เราบอกตอนแรกได้ไหมแก๊งส์เรา4คน ชอบบลูลี่เราเหมือนกัน บลูลี่จนตอนนี้ยังไม่เลิกซึ่งเราคิดมากกับเรื่องนี้มากเมื่อเขาบลูลี่เราเรานึกคิดกับตัวเองว่า “เรามันหน้า
ขนาดนั้นเลยหรอ” แล้วร้องไห้คิดเรื่องถึงในอดีตคิดถึงเรื่องฆ่าตัวตาย มีคนเคยให้คำแนะนำว่าอยู่ให้ห่างจากคนพวกนั้นเราห่างมาได้แล้วแต่ดันมาเจอคนใกล้ตัวอีก เราหวังว่าชีวิตมหาลัยจะเจอเพื่อนที่ดีสังคมที่ดีเพราะชีวิตมัธยมก็แย่มามากพอแล้วถ้ามหาลัยแย่กว่าเดิมก็คงเป็นเวรกรรมของตัวเอง😔
ถ้าเลือกได้ใครบ้างอยากจะเป็นแบบนี้
ชีวิตเราก็เหมือนกับซีรี่ย์ดอกไม้พลาสติก กับ true beauty ตอนที่นางเอกโดนบลูลี่😭
ชีวิตมัธยมที่เหมือนฝันร้าย😞
มาตอนม.2เราเริ่มมีเพื่อนสนิทเป็นแก๊งส์4คนเรา เราคิดว่ามันจะดีขึ้นแต่กลับแย่ลงกว่าเดิม ตอนนั้นเราเป็นสิวหน้าพังเรียกว่าหน้าแย่มากๆตอนนั้นก็คือแย่กว่าเดิมโดนพวกผชบลูลี่โดนคนอื่นมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ทำให้เราไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย เราอยู่แต่บ้านไม่กล้าออกไปตลาดไปซื้อของด้วยตัวเองเพราะอายหน้าตาตัวเอง เราเคยเครียดเคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่ก็สงสารตากับยายที่เลี้ยงมาขนาดนี้ พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าที่โรงเรียนเราเจอกับอะไรมาบ้าง
ตอน.3ก็เหมือนเดิมเราโดนบลูลี่เหมือนเดิมแต่น้อยกว่าตอนม.1ม.2เพราะเราเลือกที่จะหลบหน้าไอ้พวกผชกลุ่มนั้น แต่ก็ยังโดนบลูลึ่อยู่ดี เราคิดว่าม.4เราจะต้องหลุดพ้นจากพวกมันให้ได้แต่ก็หลุดพ้นจริงแต่หลุดไม่หมดเราเลือกที่จะเรียนศิลป์-ภาษาเพราะพวกมันน่าจะเรียนวิท-คณิตแน่ๆ ที่เราเรียนศิลป์-ภาษาเพราะความชอบก็ส่วนหนึ่ง และเราหนีพวกเพื่อนเก่ามาด้วยก็อีกส่วนหนึ่ง และตอนม.4ที่รู้ว่าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับพวกมันเราโคตรดีใจเพราะรู้สึกหลุดพ้นจากอะไรแย่ๆ ตอนม.4ชีวิตเราดีมากกกกกแบบคิดว่าชีวิตม.ปลายที่มีความสุขเพื่อนร่วมห้องก็ดี ครูก็ดี ไม่มีใครบลูลี่หน้าตาเราเลย เอ๊ะมีสิแต่เป็นเพื่อนเก่า เราเครียดอีกแต่ก็ไม่นานเราเลือกจะไม่สนใจ มาตอนม.5 เราเริ่มสนิทกับเพื่อนในห้องก็เริ่มมีคนมาแซวเรื่องคิ้วเราเราเป็นคนคิ้วบางโดนเรียกว่าหลวงพี่บ้างหลวงพ่อตอนแรกเราก็คิดว่ามันขำๆ แต่เราโดนแซวทุกวันนี่เราว่ามันไม่ขำละเราเครียด จนร้องไห้แต่ก็เลือกเก็บไว้คนเดียวอีกตามเคย เราไม่กล้าบอกใครว่าเราเป็นแบบนี้
ภายนอกเราดูเป็นคนตลก อารมณ์ดี แต่จริงๆแล้วจิตใจเราย่ำแย่มาก โดนบลูลี่มาแต่เด็ก มันเป็นจุดอ่อนเราเลยถ้าโดนทักโดนบลูลี่เราจะเก็บมาคิดจนคิดมากและคิดถึงเรื่องในอดีตและอยากฆ่าตัวตาย การคิดฆ่าตัวตายมันมาเป็นครั้งคราว ไม่ได้อยากตายตลอดเรายังดีที่คิดได้ถ้าเป็นอื่นอาจจะไม่😢
(การบลูลึ่=คนพูดสนุกคนฟังไม่สนุก)
เพื่อนที่ดีที่สุดอาจจะเป็นคนแปลกหน้าอย่างเช่นเราเครียดเราจะไประบายในพันทิปตั้งกระทู้ถาม ซึ่งคนในพันทิป คนในโลกอินเตอร์เน็ตคือดีกับเรามาก
เรามีเพื่อนในโลกออนไลน์หลายคน บางคนก็ดีกว่าเพื่อนในชีวิตจริงอีก😌 การที่เราตั้งกระทู้ถามเราได้คำตอบที่ดีเราได้พลังจากพวกเขาถึงแม้เราจะไม่รู้จักกันก็ตามแต่พวกเขาทำให้ฉันมีกำลังใจมีไฟในการใช้ชีวิตตอนที่เราตั้งกระทู้คือเราดาวน์มาก😫 แบบไม่อยากทำอะไรแล้ว🙁 แต่พออ่านที่พวกเขามาเม้นต์ทำให้ฉันมีแรงที่จะทำอะไรต่อไป ต้องขอบคุณพวกเขาจริงๆ🥰 (เรามีโลก2ใบ) ตอนนั้นเราคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเพราะร้องไห้บ่อยมากและชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้ขั้นรุนแรง
ตอนม.5ก็ถือว่าดีนะ ดีบ้างแย่บ้างปะปนกันไป แต่เราได้เพื่อนเพิ่มเพื่อนที่ดีกับเราจริงๆ😇
จำเพื่อนที่เราบอกตอนแรกได้ไหมแก๊งส์เรา4คน ชอบบลูลี่เราเหมือนกัน บลูลี่จนตอนนี้ยังไม่เลิกซึ่งเราคิดมากกับเรื่องนี้มากเมื่อเขาบลูลี่เราเรานึกคิดกับตัวเองว่า “เรามันหน้า
ถ้าเลือกได้ใครบ้างอยากจะเป็นแบบนี้
ชีวิตเราก็เหมือนกับซีรี่ย์ดอกไม้พลาสติก กับ true beauty ตอนที่นางเอกโดนบลูลี่😭