พอโตขึ้นความสุขก็ลดลง การใช้ชีวิตก็ยากขึ้น ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้คะ ?

ตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็กถูกเลี้ยงโดยปู่ย่าตายาย เพราะเหตุผลว่าพ่อแม่มีเราตอนที่ยังไม่พร้อม แต่เมื่อตอนเราอายุ10ปี พ่อแม่ไปรับเรามาอยู่ด้วย เพื่อมาเลีเยงน้องๆ เราเป็นเด็กคนนึงที่อยากได้สิ่งของบ้าง แต่เ

มีใครเป็นเหมือนผมบ้างยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่ทำไมรู้สึกว่ามันเหนื่อยมากๆๆเหนื่อยกว่าตอนเด็กๆตอนที่เรียนอยู่เราบ่นว่าเหนื่อยมากเเต่พอโตขึ้นมันเหนื่อยกว่าตอนเรียนจริงๆมันมีภาระมากขึ้นมันเหนื่อยกายไม่พอมันจะมี

เรามีพี่น้อง3คนคนโตมีครอบครัวแล้วส่วนเราเป็นคนกลางที่ผ่านมาก่อนพี่คนโตจะมีครอบครัวเขาทำงานจ่ายค่าบ้านให้ตลอดบ้านเรามีกันอยู่4คนพี่เราน้องแม่เรากับน้องเรียนหนังสือส่วนพี่ทำงานหาจ่ายค่าบ้านส่วนแม่เราไม่

ภรรยาย้ายมาอยู่กับผมหลังแต่งงาน ครอบครัวผมหาธุรกิจส่วนตัวให้ ทางบ้านเค้าไม่ได้ช่วยเหลือหรือมาดูแลเลยเคยมาเยี่ยม 1 ครั้ง ต้องชวนมากินข้าวถึงจะมาหา แต่พอเวลาช่วยเทศกาลต่างๆภรรยาจะส่งเงินให้พ่อกับแม่ หรื

ตั้งแต่โตขึ้นมาจนอายุ 26 ปี ไม่เคยมีความสบายใจอะไรเลยสักอย่าง จำได้ว่าเรียนจบ ปวช.ก็ทำงานหาเงินมาตลอด ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเรียนต่อ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการ เพราะต้องหาเงินดูแลครอบ

เคยคิดอยาก *าย มั้ย ทั้งๆที่อายุยังน้อยแต่คิดอยากจะ*าย มันเหนื่อย ทุกคนคงคิดว่าเด็กแค่นี้เหนื่อยแล้ว โตขึ้นเหนื่อยกว่านี้อีก ใช่ถึงเราจะเด็กแต่ก็เหนื่อยได้ทุกคนมีความอดทนไม่เท่ากัน ถ้าโตขึ้นไปละเหนื่อ

รู้สึกเหนื่อยกับการใช้ชีวิตอ่ะยิ่งโตยิ่งเหนื่อยอยากกลับไปเรียนมัธยมเหนื่อยสุดทำการบ้านไม่ได้หรือทะเลาะกับเพื่อนบางทีรู้สึกแบบพอเข้ามหาลัยมันจะเหนื่อยอ่ะ ทั้งเพื่อน ที่ไม่เข้าใจเรา  ห่างบ้านห่างคร