ตอนนี้อายุ 22 ปีแล้วยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่มีเป้าหมายไม่มีแพชชั่นไม่มีความชอบรู้สึกชีวิตว่างเปล่าตื่นนอนกินไปวันๆทำอะไรก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย ไม่ใช่เพราะเบื่อเหลือหมดไฟหรือไม่สามารถจดจอกับ

คือผมไม่อยากเข้าสังคมไม่อยากสุงสิงกับใครนอกจากพ่อทุกวันนี้ขนาดแม่กับน้องสาวผมก็ยังไม่อยากคุยไม่กล้าคุย ผมเก็บตัวมาทั้งชีวิตจนตอนนี้จะไปคุยกับใครก็ลำบากแล้วเพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลยในโลก วันๆหมกมุ่นอยู่

คือผมเป็นโรคซึมเศร้าครับ กินยามาปีกว่าแล้วก็ยังไม่หาย ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร เบื่อหน่ายมาก เหมือนหายใจไปวันๆ ไม่มีเป้าหมายอะไร ไม่คิดอะไรที่ก้าวหน้า ไม่กระตือรือร้นอะไร เวลามีปัญ

ขอพื้นที่เพื่อนๆนะคะ เราอยากระบายมากๆเลยค่ะ ช่วงนี้เราเป็นบ่อยมากๆเลย เรามีความรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตมากๆคะ ทำอะไรเองก็ไม่ถูกใจตัวเอง หงุดหงิดง่าย ขี้รำคาญ ปวดหัวบ่อยๆเกือบจะทุกวัน ร้องไห้เหมือนมีคว

เพื่อนผมคนหนึ่งเคยเล่าให้ฟังว่าฝรั่งที่ฉลาดๆมักจะฆ่าตัวตายที่แรกฟังดูรู้สึกแปลกๆ เขาให้เหตุผลว่าชีวิตถ้ามองพิจารณาให้ดีมันเป็นทุกข์และน่าเบื่ออยู่ได้ด้วยสิ่งที่ทำให้เพลิดเพลืน พอหมดสิ่งล่อให้เพลิดเพลื

คุณว่าคนเราจะอยู่ได้มั้ย?ถ้าไม่มีความฝัน ไม่มีแรงบันดาลใจ ไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลย ถ้าคุณเป็นอย่างนั้น อะไรทำให้คุณอยู่ได้มาจนทุกวันนี้ ถ้าต้องอยู่คนเดียวล่ะ จะทำไง.... คนที่มีความฝันเป็นสิ่งที่ด

อยากรู้ว่า ใน ช่วง อายุ 24 ปี ของทุกคน เป็นยังไง กันบ้าง ???! -ส่วนตัวเรา รู้สึกหมดไฟ กับ งานประจำที่ทำ เบื่อหน่ายกับคน ที่ทำงาน ใช้ชีวิต ร่องลอย ไม่มี เป้าหมาย เหมือน ใช้ชีวิตไป วันๆ ซึ่ง ก่วาจะผ่านไ

จริงๆมันรู้สึกอยู่ช่วงหนึ่งเเล้ว เหมือนมันเหนื่อย หน่าย ไปหมด เหมือนเราเเค่ใช้ชีวิตให้เวลาหมุนไปวันๆ อย่างไร้เป้าหมาย ควรจะจัดการกับสิ่งนี้ยังไงได้บ้าง เเนะนำหน่อยค่ะ

ตอนนี้อายุ 22 เอง แต่รู้สึกหมดไฟมากๆ  ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่มีเป้าหมาย สับสนว่าจริงๆตัวเองต้องการอะไร เคว้งคว้างทั้งๆที่ไม่ได้อยู่คนเดียว มีงานมีการทำก็ลาออก ล้มเหลวในชีวิตมากๆ อยากจะนอนอย่างเดียว

สวัสดีทุกๆคนค่ะ จขกท.เป็นเด็กม.ปลายคนนึงที่มึนงงกับชีวิตของตัวเอง ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี มันมืดไปหมด มันมองไม่เห็นอะไรเลย เกิดอาการเบื่อหน่าย กลับจากโรงเรียนก็เอาแต่นอน แล้วก็ไม่ทำอะไร ตั้งใจจะอ่านหนั