เราควรคิดยังไงกับคนในครอบครัว?

เราอยุ่ในครอบครัวที่ไม่เคยซัพพอร์ตอะไรเราเลย ไม่ว่าจะเรื่องใดๆๆ เราอายุ20แล้ว แต่ตลอดระยะเวลา5-6ปีที่ผ่านมา เราต้องดิ้นรนหาเองทุกๆๆอย่าง ได้เรียนจบแค่ป.6  แม้แต่เรื่องการเรียนที่บ้านเราก็ไม่ได้มีใครสนใจ ส่วนเรื่องเงินเราต้องทำงานหาเองตลอดไม่เคยมีใครให้ แม้แต่เงิน100-200ก็ไม่เคยได้จากที่บ้าน ไม่ว่าเราจะทุกข์จะสุขอะไรก็ไม่เคยมีใครมาสนใจ สนใจอย่างเดียวพอไม่มีเงินก็จะมาขอมายืมจากเรา ที่บ้านไม่ได้มีฐานะอะไรหรอกค่ะ แต่รายได้จากที่พ่อตัดยางก็เดือนเกือบๆหมื่นแล้ว ไหนจะที่พ่อทำงานนอกอีกก็รวมๆเกือบ2หมื่น แต่ไม่เคยมีใครที่จะให้เราเลย  เราเหมือนอยุ่ตัวคนเดียว ทำงานเองหาเงินใช้เอง มีใช้บ้างไม่มีใช้บ้าง แต่พอตอนอายุ18เราต้องมาหาเงินใช้หนี้ให้แม่ หนี้ที่เกิดมาจากการติดพนัน(แม่ติดการพนันตั้งแต่เราเด็กๆนุแหละค่ะ) แม่กู้รายวันแล้วไม่มีส่งรวมๆก็3-4หมื่น อย่างว่านะคะรายวันดอกร้อยละยี่จะเอาที่ไหนมาจ่าย นั้นแหละค่ะเงินที่เราหามาจ่ายก็มาจากที่เรายอมคุยกับเจ้าหนี้แม่ เดือนๆนึงที่เราคุยก็ได้มาจากเขาก็เป้นหมื่น แบ่งจ่ายหนี้ไปบ้างเมียเขาจะได้ไม่มาด่า เก็บไว้ใช้เองบ้าง พอเราใช้หนี้อะไรหมดเราก็เลิกคุย ก็กลับมาทำงานหาเงินเอง เราก็หาเองใช้เองมาถึงอายุ20 ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก ทุกครั้งที่ทะเลาะก็จะเป็นเรื่องเงิน พอเราไม่มีเงินก็เหมือนหมาตัวนึงที่ไม่มีใครเขาสนใจ พอมีก็จะมาทำดีเผื่อขอเรา เราก็ให้มาตลอด แต่พอมาถึงจุดๆนึงที่เราเจอปัญหาเราเป็นหนี้เราหาเงินไม่ได้ คนที่บ้านไม่มีใครที่คิดจะช่วยเราเลยไม่มีแม้แต่คำถามคำปรึกษาใดๆ เราไม่รุ้เลยว่าพ่อกับแม่ยังเห็นเราเป็นลูกรึป่าว เราเหมือนเด็กมีปัญหาคนนึง ทำให้เราการเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไม่สุงสิ่งกับใคร บ่อยครั้งที่ความคิดบ้าๆโผล่ขึ้นมาว่าเราจะอยุ่ใช้ชีวิตไปทำไม ทำไมไม่ตายๆๆไปส่ะไหนๆก็ไม่มีใครสนใจอยุ่แล้ว แต่เราก็พยายามสู้แหละบอกตัวเองอยุ่เสมอเผื่ออนาคตข้างหน้ามันจะดีกว่านี้