มีปัญหากับพ่อแม่เรื่องแค่ต้องออกไปเอาข้าว

เริ่มต้นก่อนเลยพ่อกับแม่ผมกลับจากที่ทํางานมาแล้วไม่มีอะไรกินกันผมก็อยู่บ้านปกตินั่งเล่นเกมอยู่แม่ก็สั่งข้าวปกติละผมก็ถามแม่ว่ากี่นาทีได้ แม่ก็บอก20นาทีผมก็โอเคบอกแม่ว่าผมกดเกมตานึงนะจบพอดีแหละแม่ก็โอเคไม่ได้ขัดอะไร พอเล่นไปผมดูเวลาก็ใกล้ละเกมก็ใกล้จบผใก็พยายามรีบจบเพื่อให้ทันเวลาและพอถึงเวลาแม่ก็ถามจบยัง เดียวเขารอนานเกรงใจเขา ผมก็เข้าใจเลยบอกตาท้ายพอดี ละแกก็ไม่รอแกเลยออกไป บอกพ่อให้พ่อพาไปหน่อยพูดแบบคุยกันปกติพ่อก็กินเบียร์อยู่หน้าบ้าน อยู่ๆแกก็ตะโกนจากหน้าบ้านเข้ามาด่าผม ว่าผมปกติบ้านผมจะไม่ค่อยด่ากันหรือตะคอกใส่กันนะครับ แม่เห็นพ่อโวยวายว่าผมแกเลยบอกโอ้ยแค่นี้ก็โวยวายเดะออกไปเอง แกก็ขี่จักรยานออกไป และพ่อเห็นแม่ไม่อยู่แกก็ว่าผมใส่ผมยับเลย ผมอายุ 21 แล้วนะครับ ลืมบอก และพอแม่กลับมาก็แทนที่จะคุยกันดีๆแต่ก็มีปัญหากันจนได้ผมก็บอกทั้งพ่อแม่ว่าใจเย็นๆมีไรก็ค่อยๆพูดเรื่องแค่นี้เราครอบครัวเดียวกันคุยด้วยเหตุผลนะพ่ออย่าใช้อารมณ์แกก็ไม่ฟังครับเหมือนที่บ้านผมจะยึดหลักความคิดตัวเองกันเป็นส่วนใหญ่ ต่างคนต่างจะเอาชนะกันไม่ยอมกัน ทั้งๆที่ผมก็บอกว่าเราอยู่บ้านเดียวกันมีอะไรก็ปรึกษากันนะรับฟังปัญหากันและกันนะ แต่ผมกับไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกกับความคิดของผมเลย ผมจะพูดอะไรก็ไม่ได้ ผมจะบอกอะไรก็ไม่ได้ พอผมพูดออกไปว่า พอเราไม่พูดกันแบบนี้มันก็เป็นปมในใจผมนะ ผมจะเก็บกดเอานะ แม่ผมก็บอกเออก็เก็บไว้แบบนั้นแหละไม่ต้องพูด เดียววันไหนกูระเบิดบ้างเดียวกูจะไปแบบไม่ให้ใครรู้ ผมก็บอกว่าแม่เราก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะแต่ยังทะเลาะกันเหมือนเด็กอยู่เลยอะ ทําไมไม่ต่างคนต่างฟังเหตุผลของกันและกันบ้างผมเก็บกดนะเนี่ย แกก็ไม่ฟังในสิ่งที่ผมพูด แกก็พูดแบบอารมณ์เสียใส่ผมว่ากูพึ่งใครไม่ได้สักคนให้หัดขับรถให้กูก็ไม่หัด บอกไม่มีเวลาว่างทีเพื่อนมากินเหล้ากินเบียร์ยิ้มว่างกิน อันนี้แกบ่นพ่อนะครับและก็บอกพ่ออะพึ่งอะไรไม่เคยได้ น่ารําคาญ ก็น่ารําคาญ พาลมาหาผมอีก ละตอนนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ครับไม่พูดคุยกันอยู่คนละมุม แต่มีคําพูดนึงผมพูดไปว่า รู้มั้ยมันเป็นแบบนี้บ่อยๆจนอาร์มไม่อยากอยู่กับพ่อกับแม่แล้วอะ ผมอาจจะคิดต่ําผมแหละ แต่ผมทําไมรู้สึกเบื่อ เหนื่อยกับปัญหาในครอบครัวมากๆพ่อแม่ผมพอจะดีก็ดีๆ พอจะมีปัญหาก็เป็นกันเหมือนเด็กแย่งของเล่นไม่ยอมกัน ผมอยากระบายให้เพื่อนๆพี่ๆฟังครับผมเก็บกดมาตลอดอยากบอก อยากพูดแต่ไม่มีรับฟังครับ จนผมคิดว่ามีแต่ตัวผมที่เข้าใจตัวเอง... ผมอยากระบายเฉยๆครับขอบคุณคนที่อ่านจบนะครับ
แก้ไขข้อความเมื่อ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
คือเค้าให้คำปรึกษาไม่เก่ง แต่เป็นกำลังใจให้นะคะ 💖💖💖 เอาหัวใจไปเยอะๆเลย อย่าเครียดมากนะคะ เดี่ยวทุกอย่างจะดีขึ้นแน่นอนค่ะ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 3
เดี๋ยวนะ.... พ่อแม่ไปทำงานทั้งคู่ กลับมาบ้านไม่มีอะไรกิน  จขกท อยู่บ้าน นั่งเล่นเกมทั้งวัน
แม่เป็นคนสั่งข้าว และขอให้ จขกท ไปรับ แต่ จขกท ห่วงเล่นเกม ผลัดเดี๋ยว รอให้เล่นจบเกมก่อน

เห็นไหมว่ามีอะไรผิด  จขกท ผิดตรงที่มัวเกี่ยงจะเล่นให้จบเกม ทั้ง ๆ ที่เล่นมาทั้งวัน และหลายเดือน/ปี
แม่ทนไม่ไหวต้องขี่จักรยานไปเอาข้าวที่สั่งไว้เอง จขกท คิดว่าตัวเองทำถูกแล้วงั้นหรือ

จขกท อยู่บ้าน ไม่ได้ไปทำงาน ไม่ได้ไปเรียน แทนที่จะช่วยทำงานบ้าน หุงข้าวไว้ โทรถามแม่ว่าจะให้ทำอะไรไหม พ่อแม่กลับมาเหนื่อย ๆ จะได้มีอะไรกิน ไม่ต้องทำเอง ไม่ต้องออกไปซื้ออีก แต่ลูกชายอายุ 21 ปี อย่าง จขกท กลับไม่ทำอะไรเลย หายใจทิ้งไปวัน ๆ แถมยังมาตำหนิพ่อแม่ตัวเองให้คนอื่นรับรู้ มันสมควรทำหรือ

เดาว่าปัญหานี้เรื้อรังมานานมากจนพ่อระอา ถึงได้ออกอาการขนาดนั้น ปรับตัวเสียใหม่โดยด่วน หรือไม่งั้นก็ออกจากบ้านไปหางานทำ เลี้ยงตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพ่อแม่ จะได้ทำอะไรที่อยากทำ ไม่มีใครบ่นนะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่